ปกติจะไม่บ่นอะไรแนวนี้ลงบล็อก (บ่นแต่แนวอื่น) แต่ช่วงนี้แย่จริงๆ จนต้องมาระบายสักหน่อย
สัปดาห์ที่ผ่านมานี้เหมือนผมจัดการตารางชีวิตตัวเองไม่ลงตัว รู้สึกเลยว่าวันๆ ทำอะไรไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอัน โอเคไอ้แบบที่ทำแล้วได้ตังค์น่ะได้ แต่ได้ความสุขกระชุ่มกระชวยหัวใจนั้นมันเหือดแห้งไปได้ยังไงก็ไม่รู้
เหี้ยแล้ว ไฟบนหน้าอกกะพริบแดงวาบ แบบนี้ผิด ต้องรื้อ ต้องรีบูต
วันนี้ตอนเมียออกไปฟิตเนส เลยมานั่งทบทวน พบว่าในแต่ละวันนอกจากจ้องมือถือแล้ว เราทำอะไรอีกบ้าง ก็พบว่าแทบไม่เหลือเวลาอะไรที่เป็นโล้เป็นพาย
อย่างเมื่อวานจะเขียนบล็อกนึง ก็เขียนๆ ไป เมียเรียกไปดูลูก เสร็จแล้วก็ไม่ได้กลับมาต่อ เพราะเปิดคอมทีก็เข้าเฟซบุ๊กตอบลูกค้าเลย จนหมดวัน และไม่มีอะไรที่สร้างคุณค่าให้กับชีวิตอีกเลย
นอนหลับไปโดยที่รู้สึกว่าโควต้าที่พระเจ้าให้ชีวิตเรามา (และผสมอะไรไม่รู้ผิดๆ ลงในชามน่ะ) สองหมื่นวัน โดนเผาเล่นไปวันนึงฟรีๆ
พอนึกไปถึงคีย์เวิร์ดอย่าง “คุณค่าของชีวิต” ปั๊บ ก็ถึงบางอ้อ เออ กูขาดเรื่องนี้ไปนี่เอง
พลังงานชีวิตของมนุษย์ประเภทผมคือการได้ทำอะไรสำเร็จสักอย่าง อะไรก็ได้ เป็นก้อนๆ ไม่ใช่ขี้ แต่คืออะไรที่มันให้ความรู้สึกว่าถ้าทำแล้ววันนี้จะนอนหลับอย่างไม่เสียดายชีวิต
ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ตัวอย่างเช่น เขียนบล็อก (กำลังทำอยู่นี่แหละ) ไปว่ายน้ำกับลูก ปั่นจักรยานเที่ยวในซอยที่ไม่เคยไป โพสต์ฟอนต์ในเว็บที่ดองไว้ เขียนการ์ตูนสักหน้า วาดรูปสีน้ำ ทำเว็บที่ดองไว้ ออกแบบบ้านต่อ อ่านหนังสือให้จบสักเล่ม หรือทำงานที่ดองไว้ให้เสร็จ ไปบิ๊กซีซื้อของมาตุนใส่ครัว เดินให้ครบหมื่นก้าว ดูหนัง ฯลฯ
สังเกตว่าจุดร่วมของงานแต่ละอย่างคือ ทำแล้วมันเป็นหมุดหมายอะไรให้จดจำ ทำอะไรที่มันบำบัดความเหี่ยวเฉาของการตื่นมาตอบเมลลูกค้า นั่งหน้าคอม กดมือถือ เลี้ยงลูก กินขี้ปี้นอน แล้วหมดไปวันๆ รู้สึกตัวอีกทีก็แก่เป็นตาลุงแล้ว
ปัจจัยที่เป็นหลุมพรางดักตัวเองมาตลอดเวลาจะทำอะไร ก็คือข้ออ้างว่าผม “ไม่มีเวลาว่างเป็นก้อนๆ” ซึ่ง… แล้วยังไงล่ะ คนอื่นเขาก็ไม่มีนะ เวลาเราก็ 24 ชั่วโมงเท่ากัน แถมเอาจริงๆ ตัวกูเองน่ะว่างมากกว่าคนอื่นตั้งเยอะ
ดังนั้น โครงการเติมสารอาหารให้ชีวิตประจำวัน ก็จะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ นับตั้งแต่พรุ่งนี้…
ไม่ นับตั้งแต่วินาทีนี้เลย!