พาลูกเมียไปเที่ยวสยามโอเชียนเวิลด์มาครับ

เอาจริงๆ คือผมอยากไปเองนั่นแหละ อยากรู้ว่ามันจะเจ๋งจริงไหม เพราะเคยไปแต่หว้ากอ อ่าวคุ้งกระเบน อะไรแบบนี้ ซึ่งมันก็มีปลาแปลกๆ ให้ดู แถมด้วยอุโมงค์ใต้น้ำ ก็ถือว่าใช้ได้นะครับ แต่มันเป็นสถานที่ของทางราชการ เลยมีบรรยากาศที่มันราชก๊ารราชการอยู่บ้าง ก็อยากรู้มานานแล้วว่าแบบเอกชนมันเป็นยังไง ก็เก็บค่าเข้าแพงขนาดนั้น

พอเห็นว่าอีตู้กดโปรโมชันบัตรกระต่ายของบีทีเอสเขามีส่วนลด (40% แน่ะ ผู้ใหญ่เหลือ 240 บาท ส่วนเด็กสูงไม่ถึง 80 เซ็นต์เข้าฟรี — นิทานสูง 79 ละ) ผมเลยลองเปิดบล็อกของคนนั้นคนนี้ที่เคยไปสมัยมันเปิดตัวใหม่ๆ ก็พบว่าน่าสนใจ แถมลูกกำลังโตได้ที่ พอที่จะสนใจอะไรแบบนี้ และเหมาะกับการไปเที่ยวครั้งแรก (เอาไว้โตกว่านี้เยอะๆ แล้วค่อยไปอีกที ถือว่าไปเปิดหูเปิดตาก่อนรอบนึง)

ที่สำคัญคือลูกสาวผมเป็นเด็กที่บ้าปลามาก รู้จักและเรียก “ปลาๆๆๆ” ได้ก่อนเรียกพ่อแม่มันอีก (เป็นสัตว์ที่ตื่นเต้นทุกครั้งที่เจอ พอๆ กะนก ไว้ว่าจะไปสวนนกชัยนาทอีกที)

ก็เลยไปมาวันนี้ครับ ดูภาพกันเลยนะ

ตอนแรกผมไปคุยงาน ส่วนเมียพาลูกไป TK Park พอคุยเสร็จก็แวะไปรับลูกเมีย ที่จริงนิทานก็ฟินไปรอบนึงละกะดงหนังสือ (นอกจากบ้าปลา บ้านก แล้วก็บ้าหนังสืออีกด้วย)

กินข้าวกันที่ร้านญี่ปุ่นสักร้าน จำชื่อไม่ได้ อยู่บนเซ็นทรัลเวิล์นั่นแหละ ไม่อร่อยเลย

ตัดภาพมาที่สยามโอเชียนเวิลด์เลยนะครับ มันอยู่ใต้ดินพารากอน ถ้าลงบีทีเอสก็ให้ลงฝั่งที่เป็นโรงหนัง แต่แทนที่จะขึ้นก็ลงกระไดไปแทน สถานที่ใหญ่โตกว้างขวางพอสมควรเลยแหละ สัดส่วนนักท่องเที่ยว มีคนไทยประมาณ 3 คนได้ นอกนั้นฝรั่ง ญี่ปุ่น อินเดีย จีนหมดเลย ถือเป็นน่านน้ำสากล


พอนิทานซึ่งกำลังง่วงจะหลับแหล่มิหลับแหล่ได้เห็นปลาเข้า ก็พลังงานเต็มเปี่ยมทันทีครับ ร้องปลาๆๆๆ ตลอดทาง

นอกจากปลาก็มีสัตว์อื่นๆ เยอะแนะเลยครับ อ้อ ที่จริงตรงทางเข้าเขามีปูยักษ์ (แบบที่เรียกว่า King Crab น่ะครับ ตัวใหญ่มาก กางเขนออกมาก็เป็นเมตรเลย อร่อยด้วย) อยู่ในตู้ใหญ่ แต่ไม่ได้ถ่ายมา คือลืมไงว่าควรถ่ายซะหน่อย ต่อมสลิ่มยังไม่ทำงาน แถมนิทานดันกลัวปูของจริงอีก ทีโมเดลยักษ์ข้างหน้าล่ะไม่กลัว

ก็จะมีตู้เล็กตู้น้อยไล่ไปเรื่อยๆ พอเข้าด้านในก็มืดๆ สลัวๆ นิทานเห็นไฟหมุนๆ ก็ไปเต้นทันที คือลูกผมชาติก่อนเป็นโคโยตี้น่ะครับ

ถัดไปเป็นตู้กลมๆ ข้างในมีหอยคล้ายๆ แอมโมไนต์ แต่มันคืออะไรไม่รู้ ไม่ได้ดูป้าย พอดีลูกกำลังบ้าพลังวิ่งไปรอบๆ ต้องช่วยกันจับ เลยเป็นนักท่องเที่ยวนิสัยเสียที่ดูส่งๆ แต่ไอ้ตัวนี้ผมกรี๊ดมากนะครับ ไม่รู้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ในยุคนี้ คิดว่าตายห่าไปหมดแล้ว (แต่ก็ดันไม่ได้ดูชื่อว่าคือแอมโมไนต์หรือเปล่า)

แน่นอนว่ามาดูปลาๆๆ ก็ต้องมีปลาๆๆ อันนี้เป็นตู้ใหญ่เลยครับ ปลาที่เห็นนั่นตัวใหญ่เลยนะ ตัวนึงเอามาทำต้มยำคงได้สัก 6 หม้อ

ฝูงปลาทั้งไหลและไม่ไหลกำลังชุมร่วมนุมกอสสิปข่าวดาราแย่งผัวกันอย่างสนุกสนาน

ทาโกะยากิตัวเป็นๆ ใหญ่มาก เอาแค่ไอ้ตัวจุ๊บกระจกนั่นก็เท่าฝาพริงเกิลส์แล้ว

ปลาสิงโต เป็นปลาที่ต้องมีทุกพิพิธภัณฑ์ใต้ทะเล เพราะมันดูอลังการเหมือนกะเทยเต็มยศตามงานลอยกระทงมหาลัย

แต่ตัวนี้ (จำชื่อไม่ได้ เลวจริงๆ) ดันเป็นกะเทยควาย เลยอายๆ เอาทรายกลบตัว หลบอยู่อีกตู้เงียบๆ

ลืมไปแล้วว่าโฆษณา “ม้วนหางสิลูก” มันคือโฆษณาอะไร รู้แต่เกิดทัน แต่ไม่ยอมรับ

พันธุ์นี้มีเขาด้วย ท้องป่องด้วย

เออใช่ๆ มันมีไอ้ตัวที่คล้ายๆ ม้าน้ำอีกพันธุ์นึง เรียกว่า “มังกรทะเลวี้ดดี้” (Weedy Sea Dragon) ซึ่งเท่มาก รักมาก ยืนส่องนานมาก แต่เขาไม่ให้ถ่ายรูป (แต่มีอีทัวร์จีนคนนึงไปยืนแชะเฉยเลย เปิดแฟลชด้วย อีห่า) หน้าตาผิวพรรณมันเป็นอบบนี้ครับ

เดี๋ยวหน้ามันยาวเกิน หั่นไปหน้าสองดีกว่า..