ผมเป็นสิวว่ะ
เป็นตั้งแต่อายุ 14-15 ที่ฮอร์โมนเพศเริ่มทำงานอย่างบ้าคลั่ง
ซึ่งเป็นระยะเดียวกะอีตอนที่ส่วนสูงพุ่งขึ้นจาก 155 มาเป็น 175
(บ้าคลั่งไหมล่ะ พอตูสอบตก ร.ด. แล้วก็เพิ่งจะมาสูง)
มาถึงวันนี้ก็ผ่านช่วงเวลานั้นมา 7 ปีแล้ว
ส่วนสูงก็หยุดไว้แค่เท่านั้น ..แต่ไอ้สิวหนุ่มนี่สิ
มันยังคงตามหลอกหลอนและผัดเปลี่ยนเวรกันผุดตามรูยังกะเกมตีตุ่น
แม่ง… น่าเบื่อ
ผมรู้ตัวดี ว่าตัวเองไม่ค่อยสนใจจะดูแลหน้าตา 
มันเป็นเพราะผมออกสตาร์ทด้วยการไม่หล่อ และเตี้ยมาตั้งแต่เด็ก
ดังนั้นจึงมีปมอะโวะจะมะในจิตใจ ..ไม่ถูกชะตากะไอ้พวกหล่อๆ เท่ๆ
เรียกได้ว่าเห็นใครหล่อเกินหน้า สาวกรี๊ด ก็จะพยายามป่าวว่ามันขี้เก๊ก
(ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ ใครหล่อก็โดนเหมาว่าเป็นเกย์หมด)
…………………..เมื่อรู้ตัวว่าทำยังไงก็ไม่หล่อ
ผมก็เลยหาทางออกให้ตัวเองด้วยการทำตัวปัญญาอ่อนไปเลย 
เฮ้ย.. กลับมาเรื่องสิวต่อ!! (วันนี้ว่าจะเขียนสั้นๆ ซะหน่อย)
ไอ้สิวเมื่อวัยรุ่นตอนต้นนี่แสนจะทรมานเลยแหละ
เพราะเวลามันมาทีนึง ก็จะขึ้นเป็นตุ่มยักษ์อักเสบกลางจมูกหรือหน้าผาก
มีขนาดใหญ่พอๆ กะนอแรด และบวมเป่ง สีแดงเถือก บางทีก็ไม่ยอมสุก
ไอ้ที่ว่าเป่งนั่นคือ เป่งคล้ายจะพยายามจะแหวกหนังหน้าออกมาให้ได้
ดังนั้นใครอย่าเผลอเอาอวัยวะใดๆ มาสัมผัสสวิตช์นี้เชียวนะ
เพราะมันจะสร้างความเจ็บปวดชอกช้ำล้ำลึกให้กับแอนนี่ยิ่งนัก
ถ้าสังเกตดีๆ มันจะเหมือนสวิตช์ปิดเปิดการทำงานของสติเลยก็ว่าไป
แล้วไม่รู้เป็นอะไรนะ พอไอ้คิงออฟเดอะสิวนี่ขึ้นมาทีนึง แล้วยุบไป (บีบ)
วันดีคืนดีนึกครึ้มๆ มันก็จะหวนกลับมาขึ้นตรงเดิมอีก
ประมาณว่ากูเซ้งรูขุมขนนี้ไว้แล้ว และเซ็นสัญญาอีกสิบปี ห้ามใครล้ำเขต
ดังนั้นเมื่อตอนปีสองปีสาม ผมก็เลยแปลงร่างเป็นตั๊กสิณ จัดการมาเฟียรายนี้ซะ
ด้วยการบีบให้มันระเบิด (โคตรเจ็บ 
) แล้วบีบต่อไป
เค้นเลือด หนอง น้ำเลือง เศษกระดูก ไข่มุกที่อยู่ข้างในออกมาให้หมด
แล้วรีด รีด รีดรอบรอยโปนให้มันยุบเรียบเนียนสวย (แต่เลือดงี้เปรอะเลย)
หลังจากปลายจมูกเป็นแผลไปอีกสามวันเพราะการหักดิบครั้งนั้น
ผมก็ไม่เคยเจอสิวที่ไหนมากล้าขึ้นซ้ำตรงที่ว่าอีกเลย
ทุกวันนี้ ปริมาณสิวของผมจะขึ้นอยู่กับตัวแปรไม่กี่อย่าง อาทิ
– ลมฟ้าอากาศ..วันไหนฝนตกหรือแดดออกจนไคลย้อย ก็มั่นใจได้ว่า..เห็ดขึ้นแน่
– ฝุ่น ควัน มลภาวะ ..ขึ้นรถเมล์ครีมแดงทีไรสิวบานเบอะเลย (กรุงเทพฯ แกล้งผม)
– น้ำ..ตอนไปเชียงใหม่เล่นสงกรานต์ โดดคูเมือง กลับมาถึงบ้านก็เพาะสิวขายเลย
– อาหาร..อันนี้ไม่เคยพิสูจน์แฮะ เพราะมีอะไรมาผมก็กินแหลกโดยไม่ลำเอียงนี่
มาถึงวินาทีนี้ ถึงแม้วัยจะล่วงเลยจะเข้าอายุครบสองรอบแล้ว
แต่กองทัพสิวมันก็ยังไม่หมดซะที (แสดงว่ามีพลังทางเพศดั่งม้าศึกใช่มะ 
)
แต่อาณาบริเวณที่มันครอบครองก็ลดลงมาเหลือแค่พวงแก้มทั้งสองข้างแทน
บรรดาผลิตภัณฑ์ชุ่ยๆ ที่หาซื้อจากเซเว่นเพื่อเอาไว้ล้างหน้ากันความมันก็เหอะ
ผมลองมาหลายยี่ห้อแล้ว บางยี่ห้อใช้นานหน่อยเพราะรู้สึกแตกต่างจากเจ้าอื่น
แต่พอใช้ๆ ไป ปริมาณกับระเบิดบนหน้าก็ยังคงมีพอๆ กันกะตอนใช้แบบถูกๆ
เอ้า.. แล้วกูจะเสียตังค์ซื้อแพงไปทำหมาอะไรละครับ
ยัยโบว์ก็อีกคน
เวลาเจอกันทีนึง เจ๊แกก็มักพกครีมหลายๆ สูตรมาให้ผมเป็นหนูทดลอง
ก่อนจะเอาไปขาย แล้วตอบคำถามลูกค้า (โดยผมยืนแอบๆ อยู่หลังร้าน)
มีทั้งสบู่มะละกอ ครีมมังคุด ครีมแตงกวา ฯลฯ (จำไม่หมดว่ะ ผู้หญิงเขาจำไดไงวะ)
แต่ก็ไม่ได้ผลอยู่ดี จนสรุปว่า หน้าผมมีอะไรสักอย่างผิดปกติกว่ามนุษย์ทั่วไป
จนอาทิตย์ที่แล้ว เราได้มีโอกาสไปฟิวเจอร์กันตามปกติ ..แต่ไม่รู้นึกยังไง
ก่อนกลับเลยลองเดินเข้าร้าน”โครงการส่วนพระองค์” ที่ชั้นล่างสุด
(เป็นการมาเที่ยวอีกครั้งหลัง จากคราวนั้นมาซื้อใบชาเขียวไปชงต้มเอง)
พอเลือกๆ ของและจ่ายตังค์แล้วก็จะเดินออกมา ปรากฏว่าพี่ รปภ.คว้าแขนผมเอาไว้
แล้วชี้ให้ดูผลิตภัณ์บำรุงโฉมบนแผงใกล้ๆ
ผมยืนหน้าไปมองและลองจับๆ ดูอันที่พี่ รปภ. (แกแนะนำอย่างเอาเป็นเอาตาย)
อ่านได้ความว่า เป็นสบู่ “สครับผิว” แบบที่ใช้กันในสปา
ทำจากขมิ้นชัน มะขามเปียก แล้วก็… (ลืม)
ผมเห็นราคา 39 บาท… ไม่แพงนี่หว่า ลองดูสักตั้งเว้ย
ก็เลยซื้อมาไว้โปะหน้าหลังอาบน้ำ (5 นาทีแล้วล้างออก)
ตอนนี้ “สบู่ยาม” ก็กำลังอยู่ในช่วงทดลองใช้อยู่
ถ้าหน้าผมพังหรือลิ้นจุกปากชักน้ำลายฟูมไป ก็ฝากร่ำลาไว้ที่นี่เลยครับ
ป.ล.
อยากเขียนสั้นๆ มั่ง
ป.อ.
โทรหาน้องวีมา … เสียงจานวีเกินอายุจริงๆ
ป.ฮ.
ไชโย!! ได้โอกาสกลับบ้านแล้วโว้ยยยยยย