018 | ปัวะ-ฮวัล (ภาค 2)

(ใครเพิ่งมาอ่านก็ไปอ่านภาคหนึ่งก่อนเน่อ)

เขียนตอนสองทุ่มของวันเดียวกัน
เมื่อเย็นโบว์พาไปคลีนิคทันตกรรมแถวๆ เมืองเอกละครับ
เป้าหมายหลักคือไปอุดฟัน
แต่พอถึงคลินิก หมอพาเข้าห้อง ฉายฟันดูแล้วก็บอกว่า “ยังงี้มันฟันคุดนะคะน้อง”

หือ…มังคุด??? (โอย ..ตลกจัง

ฟันคุด = mangosteeth

เอาวะ คุดก็คุด
หมอบอกให้ไปเข้าห้องเอ็กซเรย์เพื่อฉายรังสีดูว่ามันคุดแค่ไหน
ผลปรากฏออกมาดังภาพ

ภาพจากฟิล์มเอ็กซเรย์ (๑๒๐ บาท) // edit: ภาพหายไปแล้ว

ผมเห็นดังนั้นก็ถามวิธีการรักษาจากหมอ (ลืมบอกไปว่าหมอน่ารักมาก)
หมอแกก็อธิบายเป็นฉากๆ เห็นเลือด เห็นแผล เห็นความเจ็บปวดครบถ้วน
ผมยิ่งปวดฟัน และบอกให้หมอทำเลยละกันครับ
เสียเวลาหนึ่งสัปดาห์เพื่อความเจ็บปวดยังดีกว่าทรมานไปตลอดชีวิต
แต่พอหมอบอกราคาว่า ซี่ละ ๓๐๐๐ ค่ะน้อง
เท่านั้นแหละ.. อาการหายเป็นปลิดทิ้ง

เรื่องนี้ยังไม่จบครับ คงมีต่ออีกหลายภาค
เอาเป็นว่า จบด้วยเพลงที่แต่งเมื่อตอนนั่งรถกลับจากฐานทัพอากาศละกัน *-*
(ทำนองเพลง ใคร ของบอยสเกาต์ เอ๊ย บอยโกสิยพงษ์)

แมง
คนหล่อเหลาคนหนึ่ง
นั้นมีแมงกินฟันข้างใน
ไม่ได้ช่วยทำหมัน
แต่ช่วยกินฟันใกล้ๆ

เศษอาหารวันศุกร์
ใช้แปรงแปรงแรงแรงไม่ไป
มันดันติดหมักหมม
จนเกิดอาจมใช่ไหม .. ฮืมมมมม

*แมง.. กัดและกินอาหารที่รูใหญ่
จนทะลุไปข้างใต้
ฉันคงได้แต่มอง..อยู่ตรงนี้
ใครสักคนได้โปรดมาช่วยอุดฟัน
ใครได้โปรดมานวดเหงือกฉัน
ใครคือคนนั้นช่วยมาบอกฉันที
ฆ่าแมง..ที่กำแหงให้หมดฟันทุกซี่
ก็รู้ว่าถ้าทำมันจะเจ็บ..ยังกะหมี
แต่แมงกินฟันตัวนี้ ฆ่าแม่งทีได้ไหม

—-ดนตรี—

เศษอาหารเก่าเก่า
ของเราที่เคยกินเข้าไป
ตกไปอยู่ในหลุม
มึงซุ่มหลบกูใช่ไหม… ฮืมมมมม

(ซ้ำท่อนฮุกจนหายปวดค่อยเลิกร้อง)