ไม่ได้นั่งเปิดเว็บเล่นๆ เย็นๆ ใจมานานแล้ว
เนื่องด้วยการถูกกักขังและบั่นทอนปัญญาด้วยวิชาชีพที่ทำอยู่
(อยากระบายจริงๆ ว่ะ แม่งเอ๊ย… กูเบื่ออาชีพนี้สัตว์ๆ)
พอได้ไปเจอเว็บของน้องๆ ที่มันทำออกมาสวยแล้วก็ดูน่าสนุก
มันคันไม้คันมือ อยากลุย อยากละเลงทดสอบวิชาของตัวเองสักที
ว่าเวลาหนึ่งปีกว่าๆ ที่ผมเสียไป และจะต้องอยู่กับสภาพนี้ไปอีกปีนึงนั้น*
ไอ้วิชาอะไรๆ ที่อุตส่าห์เก็บหอมรอมริบมานานมันจะเหลือสักแค่ไหน
ครึ่งปีแรกผมใช้แต่กล้ามเนื้อครับ ครึ่งปีหลังมานี้ถึงได้ใช้สมองบ้าง
แต่ก็ใช้แค่ในการนั่งพิมพ์งาน ตามใบสั่งของเจ้านาย (ยังกะกดรีโมท)
ไอ้ที่เคยบ่นว่ากูเกลียดโปรแกรมออฟฟิศ พอมาคลุกอยู่กับมันทุกวัน
กลายเป็นว่าเลยคล่องเลยครับทีนี้ ชอร์ตค้งชอร์ทคัต รู้หมด 
เดี๋ยวนี้ลืมวิชาแฟลชไปหมดแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว
ส่วนความสนใจในการออกแบบหลายๆ แนวที่เคยคิดจะฝึกปรือ
ก็แทบจะเรียกได้ว่า เสื่อมสมรรถภาพทางดังกล่าวไปเลย
นี่ยังดีที่พอจะมีเวลาจับคอม เปิดเน็ต ทำเว็บ..และปั่นบอร์ด 
อยู่บ้างนะ
ไม่งั้นคงได้เข้าหม้อหมด และโดนเคี่ยวจนเปื่อยยุ่ย..เละ…
มองในแง่ดีก็คือ เรายังมีเวลา “หยุดดู” ความเป็นไปของโลก
ได้เห็นพัฒนาการของคนอื่น ให้เกิดแรงฮึด และแรงงึด
เพื่อสักวันจะได้ทำได้อย่างเขา .. และดีกว่าเขาให้ได้
นี่ก็รอเพียงถึงวันที่กูจะเป็นแบทแอน บีกินส์ … เท่านั้นแหละ
.
.
.
.
.
.
.
.
นับถอยหลังอีก (ตั้ง) 10 เดือน 21 วัน ..กูก็จะพ้นคุกแล้ว
พอถึงวันนั้นกูจะประคองตัวเดินยังไงดีวะ
.
.
.
ป.ล.
บล็อกวันนี้ไม่มีเนื้อหาอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อโลกเลยครับ
…มีแต่อารมณ์งุ้งงิ้งอะไรไม่รู้ …น่ารำคาญ.. จางๆ เจืออยู่
(มีแบบนี้นานๆ ทีก็ดีนะ เตือนตัวเองให้รู้ว่า ..ผมก็คน)
ป.อ.
ขอแนะนำบล็อกแสดงประวัติส่วนตัวของไอ้แจ๊ก .. แรงบันดาลใจวันนี้
เห็นแล้วอยากทำประวัติส่วนตัวบ้างแต่ผมนึกไม่ออกว่าจะเริ่มยังไง
(จะว่าไป.. ถ้าจะให้ผมทำเว็บ About Me นี่คงยาวเหยียด)
ป.ฮ.
ผมสงสัยว่า ทำไมคนทำงานออกแบบกราฟิก (โดยเฉพาะรุ่นใหม่ๆ)
ถึงยึดอยู่กับสไตล์การออกแบบ ที่แกะออกมาจากพิมพ์เดียวกันไปซะหมด
หรือว่าความง่ายในการแพร่ของความรู้ในเน็ต มันกลับทำให้เรายังคิดไม่ตกตะกอน?
(เฮ้ย อันนี้ไม่เกี่ยวกะบักแจ๊กนะ ..ผมหมายถึงภาพในวงกว้างที่เจอมา)