นั่งเขียนในห้องมืด ลูกเมียหลับอยู่ข้างๆ
ตื่นเช้า นอนคุดคู้แป๊บนึงก่อนลุกขึ้นมาเห็นเมียกำลังให้นมลูก
นั่งทำงานหน้าคอมข้างๆ เดี๋ยวลูกร้องก็วิ่งไปดูที่เปล บางทีก็อุ้มออกมาเปลี่ยนผ้าอ้อม
เดี๋ยวก็ลงไปเติมน้ำ อุ่นอาหาร เอานมที่แพ็กไว้ไปแช่ตู้เย็น แล้วแวะเล่นกับแมวกันมันเหงา
ขึ้นมานั่งหน้าคอม ทำงานต่อ เดี๋ยวแป๊บๆ ลูกร้อง เมียเรียกให้ไปทำอะไรก็ทำแป๊บนึง แล้วก็กลับมานั่งทำงานต่อ
พอหิวข้าวก็เดินไปในครัวหาอะไรกิน หยิบน้ำหยิบนมขึ้นมาฝากเมียในบางคราว
มีแม่ยายมาช่วยเลี้ยงหลาน ช่วยซักผ้าอ้อมและทำกับข้าว ใช้ชั้นล่างเป็นที่ตัดผ้า เปิดคาราโอเกะคลอไปด้วย
ตู้เย็นที่เคยว่าง ตอนนี้มีทั้งหมูไก่ไข่เนย ใช้ครัวใช้แก๊สกันจนคุ้มค่า
บางวัน (อย่างวันนี้) ขี่แว้นไปสรรพากร ทำเรื่องภาษีเสร็จก็แวะซื้อเปาะเปี๊ยะมากิน ทังวันจ่ายไปยี่สิบบาท
บางวันไม่ต้องใช้เงินสักบาท เพราะเรามีตู้เย็นเสกอาหารสารพัดนึกของโดเรมอน
ดึกๆ อย่างตอนนี้ นั่งเล่นหน้าคอม อ่านกระทู้ อ่านข่าวเรื่อยเปื่อย คัดมุกลงเว็บเฟล
ก็เพื่อรอให้ถึงรอบของลูก ที่จะตื่นมาร้องหิวนม (จะแกว่งๆ ในรอบเที่ยงคืนถึงตีสอง) เมียก็ตื่นมาให้นม
พอตีสองกว่าๆ ก็อุ้มไปให้แม่ยายเป็นเวรดูแลต่อ (เขาต้องให้แม่นอนเยอะๆ ห้ามอดนอน เพื่อคุณภาพน้ำนม)
ระหว่างนี้ถ้าลูกร้องก่อนเวลาก็อุ้มมาดู อ้าวขี้แตก เปลี่ยนผ้าอ้อมสำเร็จรูป แล้วโยนเข้าเปล ไปนอนต่อซะ
ผมใช้ชีวิตเป็นแบบนี้มาได้ครึ่งเดือนแล้วครับ
มีความสุขดี แม้เวลาและนาฬิกาชีวิตจะรวนหมดเลยก็เหอะ
ต่อไปนี้จะเจออะไรเข้ามาอีก ก็คงไม่ทำให้แปลกใจแล้ว
ดูเหมือนเหนื่อย แต่มีความสุขดีครับ
รู้สึกว่าเป็นจังหวะที่โคตรสมดุลเลย
จะขาดสมดุลอยู่บ้างก็ตรงที่ต้องออกเดินทางไปทำงานตอนเช้า
และกลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางสุดโหด
ดมควันรถวันละสามชั่วโมงมันไม่ค่อยสนุกนะครับ
ด้วยนาฬิการ่างกายมันไม่เอื้อต่อการทำแบบนั้นเท่าไหร่
แต่ก็พยายามหาทางปรับตัวอยู่ ดูว่าจะปรับได้ไหม คนอื่นเขาได้เราก็ต้องได้สิ!
ต้องให้เครดิตและขอบคุณบริษัทด้วยแหละ ที่อนุญาตให้ทำงานที่บ้านได้อาทิตย์ละ 2 วัน
ถือว่ามีค่ามากๆ สำหรับพ่อแม่ที่เพิ่งมีลูกและต้องเลี้ยงเอง ให้นมเอง ไม่ได้จ้างเขาเลี้ยงหรือฝากปู่ย่าตายายน่ะ
นึกไม่ออกเลยว่าบ้านไหนในสังคมเมืองที่มีแม่อยู่บ้านคนเดียว แล้วจะเลี้ยงลูกวัยแรกเกิดได้ มันเป็นไปไม่ได้เลยนะ
เอาแค่ลูกขี้ทั้งวัน (เหมือนพ่อมัน) แค่นี้ก็ผ้าอ้อมเต็มราวแล้วครับ