ไปดูผีที่ยุดยา

ฟังเรื่องผีมาตั้งแต่เด็กๆ สถานที่ที่ถูกปลูกฝังมาให้หลอนที่สุดเมื่อพูดถึงเรื่องผีก็คืออยุธยา จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อ ททท. ใช้โอกาสนี้ จัดเทศกาลขนหัวลุก ณ สถานที่จริงๆ วัดจริงๆ โบราณสถานเอย สถูปเจดีย์เอย ศาลเพียงตาเอย เป็นของจริงที่แทบไม่ต้องตกแต่งเพิ่ม แค่จัดไฟสวยๆ และเปิดซาวด์หลอนๆ เพิ่มบรรยากาศก็พอแล้ว

ในเมื่อเขาชวนให้ไปดูผี ในสถานที่ที่ขลังระดับนี้ ก็แจ๋วสิครับ เมื่อวานเลยขับพาลูกเมีย ค่อนชั่วโมงจากบ้านก็ถึงวัดวรเชษฐ์ (นอกเกาะ ** ระวังไปผิดสาขานะ วัดนี้มีสองที่ ต้องไปนอกเกาะ)

เตือนก่อนเลยว่ารถเยอะมาก เราไปวันเสาร์ คาดหวังว่าคนน่าจะเยอะอยู่แล้ว แต่ก็เกินคาดนะครับ ไปถึงประมาณ 17:00 น. นิดๆ รถก็เต็มแน่นสองข้างถนนยาวไปสุดลูกหูลูกตา (พอค่ำๆ ก็ไม่ต้องหาเลยครับที่จอด แนะนำให้ขึ้นสองแถวอย่างเดียว มีรับส่งตลอด) ครั้นจะใช้เงินแก้ปัญหาด้วยการหาที่จอดก็แทบไม่มีหวัง สุดท้ายโชคดีเลี้ยวเข้าอู่รถฝั่งตรงข้ามวัดพอดีเป๊ะ ค่าจอด 50 บาทก็รีบควักจ่ายโดยไว สัมภาษณ์เจ้าของอู่ก็บอกว่าเพิ่งคิดได้ว่าควรเปิดเป็นที่จอดรถเมื่อวานนี้เอง เรียกว่ารับทรัพย์อย่างมโหฬาร

สำหรับวัดวรเชษฐ์ (วัดวรเชต) นั้น เป็นวัดร้าง ตั้งอยู่ในตำบลบ้านป้อม อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา วัดมีรูปแบบสถาปัตยกรรม ราวสมัยอยุธยาตอนกลาง และได้รับการบูรณปฏิสังขรณ์ในสมัยอยุธยาตอนปลายอีกครั้งหนึ่ง โดยมีการสร้างปรางค์เป็นประธานของวัดทางด้านทิศตะวันตกหลังปรางค์ประธานเป็นที่ตั้งของพระอุโบสถ ปรางค์ประธานมีขนาดใหญ่มีบันไดทางขึ้น 4 ทาง… ย่อหน้านี้ก๊อปมา ไปอ่านจากต้นทางเอาเอง เดี๋ยวมีสาระเกิน

เรามาเที่ยวยุดยาบ่อยเนื่องจากไม่ไกลบ้านเท่าไหร่ แต่วัดนี้เรากลับไม่เคยแวะมาก่อน เนื่องจากเที่ยวในเกาะจนอิ่มแล้วก็ใช้เป็นทางผ่านกลับบ้าน แต่สังเกตทุกครั้งว่าปรางค์ประธานโดดเด่นเป็นสง่าและสภาพดีอย่างเหลือเชื่อ (แน่นอนว่าเขาบูรณะมาแล้วหลายรอบเนอะ) คราวนี้ก็เลยพาเด็กเดินดูโบราณสถาน โม้นั่นนี่เรื่องสถาปัตย์วัดวังเท่าที่พอรู้ ชี้ชวนกันดูร่องรอยการบูรณะ ก่อนตะวันจะลับขอบฟ้า เพราะเดี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นโหมดผีละ

ที่ถ่ายมานี่ยังไม่ได้เห็นตัวงานเลยนะ เพราะตัวสถานที่เดิมๆ ก็ขลังอยู่แล้ว จะมีก็บางอย่างเช่นศาลปลอมตรงป้ายหลักของงาน ที่เอามาเติมให้ดูร่วมสมัยขึ้น นอกนั้นคือ คนเยอะมากๆ จริงๆ นี่ถ่ายแบบไม่เห็นคนได้ถือว่ากลั้นหายใจเหนื่อยอยู่

โดยเฉพาะ “บ้านผีสิง” ไฮไลต์ของงานที่เปิดให้เข้าชมรอบแรกห้าโมงครึ่ง แต่คิวก็ยาวร้อยเมตรแล้ว เราตัดสินใจว่ายอมแพ้ไฮไลต์นี้ แต่ขอพาเด็กๆ ไปแวะกินข้าวกินปลาแทน

งานนี้ของกินเพียบครับ แต่งร้านกันหนุกหนาน พ่อค้าแม่ค้าก็จัดคอสตูมกันหลอนๆ ทั้งนั้น เรียกว่าแสงเด่น ซาวด์ดี ดนตรีหลอน มีอะไรสวยๆ งามๆ ให้เหล่มองอยู่เยอะเลย แน่นอนว่าไม่ได้ถ่ายมา…

เออพอมาเปิดรูปดู แม่งยังกะงานร้าง 555555 สงสัยเพราะมัวแต่ถ่ายหลบคน

อิ่มแล้วเดินต่อครับ (ไหนล่ะผี!)

ยังๆ เรามาดูวัดดูวังกันก่อน ชอบที่เขาจัดแสงแดงๆ น้ำเงินๆ วัดร้างแห่งนี้เลยดูสวย แบบสวยนะ ไม่ใช่สวยแบบหลอน เป็นความเท่ที่ไม่ค่อยได้เห็น เพราะปกติจะเป็นสีอิฐส้มๆ จนเป็นภาพจำ เลยขอบันทึกไว้หน่อย

แล้วตรงไหนที่พอทำให้หลอนได้ เช่นต้นไม้ที่ผูกผ้าไว้จริงๆ ศาลจริงๆ ก็เอาไฟไปส่องไฮไลต์ซะ คนทำนี่ต้องมีความไม่กลัวผีอยู่แหละ เพราะนึกออกเลยว่าเวลาโทรไปเล่าแล้วพี่แจ็คต้องถามก่อนเลยว่าไปทำอะไรมาถึงโดนหลอก ก็ทำแบบนี้แหละ

อุโมงค์เลเซอร์นี่เราชอบมาก แต่เดิมเป็นพื้นที่รกๆ ป่าๆ ยุงเยอะๆ แต่เขาเอาเครื่องพ่นควัน รวมพลังกับเครื่องฉายเลเซอร์สีเขียว ให้พ่นออกมาเป็นวงรอบ กลายเป็นอุโมงค์อากาศ ที่มีกรอบเป็นควันเหลวๆ ฟิวเจอริสติกแบบหลอนๆ ล่อคนให้เดินต่อขบวนกันเข้ามา เพื่อดูว่าปลายทางเป็นอะไร กว่าจะรู้ตัวว่าผนังมันเดินทะลุได้ ก็เกือบปลายทางแล้ว (ขอเตือนว่าอย่าเอากล้องมือถือไปส่องให้โดนลำแสงเลเซอร์ตรงๆ นะ กล้องพังนะเธอ) ทั้งนี้ปลายทางเป็นศาลพระนเรศวร พร้อมไก่บริวารจำนวนมาก

สังเกตว่า คนที่นี่ในยุคหนึ่งที่ตั้งใจทำยุดยาเป็นสถานที่ท่องเที่ยว เขามักเล่าสตอรี่โดยหยุดเวลาไว้ที่ยุคพระนเรศวร ดังนั้นองคาพยพต่างๆ ก็จะเป็นพระนเรศวร (และไก่) เสียมาก เรื่องนี้ก็ต้องให้กาลเวลาเป็นผู้ทำละลายกันอีกที

อีกไฮไลต์ของงานก็คือแม่นากไททันสิบเมตร ที่ยืนตระหง่านอยู่หน้าบ้านผีสิง (ที่เราไม่ได้เข้า เพราะตอนนี้คิวยาวกว่าเดิมอีก) เราชอบตรงนี้มาก เพราะแม่ทั้งสวยทั้งสง่าเมื่อมายืนในจุดที่ถูกต้องแบบนี้ เนื่องจากมันมืดจนมือถือถ่ายแล้วดูหลอกลวง งั้นขอใช้กล้องโซหนี้ถ่าย

โอเค ก็ยังได้เท่านี้ แต่ของจริงดูดีมากแหละแก๊

เท่านั้นยังไม่พอ น้องผีที่จัดวางได้ถูกต้องที่สุดอีกตัวคือน้องคนนี้

น้องเป็นผีแนวบุปผาราตรี หรือใครเสพสื่อเกาหลีก็จะบอกว่าผีเกาหลีก็ได้ ไม่ต้องเถียงกัน เป็นผีร่วมสมัยแนวชุดขาว ผมยาว นั่งเศร้าอยู่บนหอระฆัง สวยดูดีทุกคนต้องเงยมองน้อง ดูว่าจะขยับเมื่อไหร่ (สปอยล์ : ไม่ขยับ) (ดีแล้ว)

นอกนั้นตลอดงานก็จะเห็นผีๆ ตัวเร้กตัวน้อยโผล่มาจ๊ะเอ๋อยู่ตามจุดต่างๆ ถือว่าทำดี ทำถึง ทำได้ เราชอบมาก ขอบคุณมากๆ

บรรยากาศส่งท้าย นี่ประมาณ 2 ทุ่ม ขนาดว่าเราจะกลับกันแล้ว ยังมีคนอีกมากหมายไหลหลั่ง ที่เพิ่งเดินทางมาเติมอีกเรื่อยๆ เลย จนรถติดยาวววววววว กว่าตอนก่อนพระอาทิตย์ตกดินมากๆ ดีใจแทนคนจัดที่งานได้รับความนิยมขนาดนี้

ขอบคุณทุกภาคส่วนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการที่สร้างสรรค์อะไรแบบนี้ขึ้นมา ผีไทยนี่แหละสุดยอดซอฟต์เพาเวอร์แล้วจริงๆ ครีเอทีฟอีโคโนมี การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ บัซเวิร์ดอะไรอีกดีล่ะ เอาเป็นว่าเราเหล่านักท่องเที่ยวแฮปปี้มากและอยากให้มีอีก จบแล้วครับ สวัสดี

งานหยาบ

ที่จริงเขียนเป็นเสียงมาแล้ว แต่เมื่อคืนเจ็บคอแล้วพูดวนไปวนมา 55555 มานึกดูเราบันทึกเป็นตัวอักษรดีกว่า เขียนวนแล้วเนียนกว่า

เมื่อวานไป “งานหยาบ” — stand-up comedy ของเบียร์ บัฟแก๊ก (ศรัญญู เพียรทำดี) แถวสามย่านมา เป็นอีกครั้งที่เราเอาตัวเองไปนั่งเป็นส่วนหนึ่งของอีเวนต์ที่เป็นรสนิยมเฉพาะของเราจริงๆ คุยกับใครไม่รู้เรื่องแน่ 55555

ทีนี้ถ้ามองสังคม stand-up comedy ในบ้านเรา ที่ไม่ใช่ระดับซูเปอร์สตาร์อย่างอุดม แต้พานิชแล้ว คนที่ทำให้เรารู้จักวงการนี้ในสายอินดี้ ก็คือยู (กตัญญู สว่างศรี) ที่ตอนนี้ไปโด่งดัง (ดังเปล่าวะ เดี๋ยวนี้ความดังมันคืออะไร) กับรายการกตัญญูทูไนท์ไปแล้ว กับกลุ่มยืนเดี่ยว ที่เป็นคอมมูนิตี้ของคนรักความฮาเหมือนกัน มีจัดโชว์และอีเวนต์ต่างๆ เป็นระยะ เราพอจะเรียกได้แล้วว่ากลุ่มคนหนุ่มสาวเหล่านี้เป็นศิลปินยืนเดี่ยว ที่ค่อยๆ เติบโตอย่างน่าสนใจ

คนอื่นสนใจหรือเปล่าไม่รู้ เรานี่แหละสนใจ 55555

ตัดภาพมาที่เรื่องของเรา การจะเข้าเมืองมาดูงานนี้ก็ต้องใช้ความพยายามประมาณหนึ่ง เพราะบ้านไกล และบวกลบเวลาเดินทางสาธารณะเที่ยวนึงก็ล่อไป 2-3 ชั่วโมง ไปกลับคูณสองก็ยิ่งหมดพลังกันพอดี ทั้งนี้ก็บ่นไปงั้นแหละ เพราะคราวนี้เอารถมา ก็มาบ่นเรื่องรถติดในเมืองแทน

แต่นั่นก็เป็นแค่ปัญหาส่วนตัว ที่ไม่ส่วนตัวคือการเสี่ยงว่าเราจะพาคนอื่นมาดูแล้วรอดไหม เพราะรสนิยมเฉพาะแบบนี้มันไม่ใช่ว่าทุกคนที่จะชอบ งานของ comedian อีกคนก่อนหน้านี้เราพาเมียมาดูเป็นเพื่อนด้วย แล้วก็อย่างที่คิดเลย ดูจบเมียก็บ่น ประมาณว่าไม่ถูกจริต 55555 เช่นเดียวกับเพื่อนที่โดนลากมาดูด้วยแบบงงๆ (ใช่แล้ว เราหมายถึงอีถลอก) ก็อดนอนมาก่อน เห็นว่านั่งฝืนถ่างตาตลอดงาน ก็เสือกนั่งแถวหน้าสุดกันน่ะสิ…

แถมสเกลงานคราวก่อนที่ใหญ่มาก กลับกลายเป็นทำให้สูญเสียความใกล้ชิดระหว่างคนพูดกับคนฟังไปอีก สิ่งนี้คนที่มีอาชีพโชว์บนเวทีอย่างนักร้อง นักดนตรี พิธีกร จะเข้าใจกันดี เพราะการขึ้นไปโชว์แล้วเห็น reaction ของผู้ชมแบบ 3 เมตร เต็มๆ ตา เทียบกับ 100 เมตรเป็นพิกเซลจิ๋วๆ มันต่างกันมาก

และการออกแบบโชว์ ออกแบบสคริปต์ โทนเรื่อง วิธีเล่า มุกสดต่างๆ มันแทบจะเป็นคนละศาสตร์กันเลย

เขียนยาวแล้วขอคั่นด้วยภาพหน่อย จอดรถตรงนี้ วิวสวย มีห้องน้ำด้วย ส้วมสะอาด ขี้สบายมาก

“งานหยาบ” ที่ไปมานี้จัดขึ้นที่ House No.18 สามย่าน บนชั้นสามมีพื้นที่สวยๆ ขนาดกะทัดรัด (เบียร์บอกว่าจุได้ไม่เกิน 70 ที่นั่ง) ซึ่งเป็นสเกลที่ดีมากกกกกก สำหรับการนั่งดูโชว์แนวนี้ ถ้าให้นึกภาพก็คงเป็นขนาดประมาณห้องเลกเชอร์ แต่ผนังด้านหลังเวทีเป็นจอภาพขนาดใหญ่ อันนี้เซอร์ไพรส์ไม่น้อย ทำไมมันหรูจังวะ

เปิดเวทีด้วยโนะ นนทบุเรี่ยน คนนี้เราชอบแหละ เป็นหนึ่งใน comedian ฝีปากดี ความสามารถด้านอื่นๆ ก็สูง คราวนี้มาแนวร้องเพลงล้อ ล้ออะไรเล่าไม่ได้จริงๆ เพราะนี่คืองาน underground เดี๋ยวเล่าไปก็จะเดือดร้อนทั้งคนพูดคนฟัง

เออ! ลืมบอกไปเลยว่านี่มันคืองาน underground!

underground stand-up comedy ก็คืองานที่เจ้าของโชว์ออกแบบเนื้อหามาให้ดิบเถื่อนกว่าโชว์ปกติ ไม่สามารถออกอากาศได้ ซึ่งในบ้านเราก็มีเรื่องที่เข้าข่ายนี้เยอะเหลือเกิน …..

เนี่ยแค่จะบอกว่าจะพูดเรื่องอะไรบ้างก็พิมพ์ไม่ได้แล้ว แต่เดาไม่ยากหรอกเนอะ

ก่อนหน้านี้เบียร์ก็เคยจัดเทวี underground มาแล้ว (ชื่องาน “ก่อนตาย” ที่ขยายความได้ว่าก่อนตายขอให้ได้พูดเรื่องนี้) และเราก็เป็นหนึ่งในคนที่เข้าไปนั่งสุมกันฟังในวงแคบๆ

ตอนนั้นเบียร์บอกว่า เป็นโชว์ที่คนฟังหัวเราะไปก็กังวลไป กังวลว่าพอเปิดประตูออกมาแล้วตำรวจจะมารวบกันหมดเลยหรือเปล่า…

ดังนั้นโชว์นี้ก็เลยไม่มีรูปถ่ายหรือคลิปอะไรมาเล่าเลย มัน off record ไปหมด แต่ตลกสัสๆ

เราติดตามงานของคณะนี้มานาน เป็นผู้ชมในมุมมืด ไม่ได้แนะนำตัว ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว เป็นความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์ระหว่างศิลปินกับผู้ชมอย่างแท้จริง อุดหนุนกันโดยตรงบ้างตามโอกาสจะอำนวย (ก็บ้านไกลง่ะ)

ที่แน่ๆ คือเราแฮปปี้กับโชว์นี้มาก เต็มอิ่มพอดีคำ ไม่หนักไป ไม่เบาไป อะไรที่เป็นความหลุด ก็ถูกพลิกเปลี่ยนเป็นโอกาสได้ทั้งหมดด้วยสกิลของศิลปินเองที่ตอนนี้อยู่ในระดับที่สามารถเอาคนดูอยู่เรียบร้อยแล้ว เทียบกับโชว์ปีก่อนๆ แล้วถือว่าพัฒนาการมาเป็นร่างทองเรียบร้อย ดีมากเลย!

แมวสามย่าน

ที่โล่งใจอีกอย่างก็คือ เพื่อนที่ถูกลากมาฟังด้วยคราวนี้ทีแรกก็หวั่นๆ ว่าจะชอบไหม เพราะคราวที่แล้วดันไม่ประทับใจเท่าไหร่ ตอนจะกดบัตรเลยเอาตัวเองไปการันตีว่าคนนี้ของจริง ดูเถอะ มาดูเป็นเพื่อนหน่อย ตูเหงา

แล้วเพื่อนก็ดูจบแล้วชอบ ชอบจนไปขอถ่ายรูปกับเบียร์ก่อนกลับด้วย นี่เซอร์ไพรส์เพราะไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ขอถ่ายคู่ศิลปิน 555555 ทั้งที่ก่อนนี้หยิบลูกอมเปรี้ยวๆ มากันง่วงด้วย แถมนั่งหลังสุดอีก คือกลัวว่าถ้าดูไปหาวไปแล้วจะเกรงใจคนบนเวที 55555 สรุปว่าดูจบแล้วโอเคมาก เราเลยแฮปปี้ด้วย ไว้งานหน้าเดี๋ยวลากมาดูอีก

สุดท้ายนี้ วันนี้เหลืออีกรอบนึง (1 ทุ่ม) ใครบังเอิญมาอ่านก็จิ้มซื้อตั๋วได้นะ ขอเชียร์แบบกังวลๆ 5555555

น้ำปั่นแก้วไหนเป็นสีที่ถูกต้อง

สองรูปนี้คือน้ำปั่นแก้วเดียวกัน ถ่ายด้วยมือถือเครื่องเดียวกัน ในห้องเดียวกัน ไฟเพดานดวงเดียวกัน มือก็มือฉันเหมือนกันแต่ภาพนึงม่วงปั้ดเป็นมันม่วง มือก็กลายเป็นมือธานอส ส่วนอีกภาพเหลืองอมเขียวเหมือนฉันเป็นโรค

คือจะให้ดูว่าการถ่ายรูปโหมดออโต้ในมือถือ มันสามารถสีเพี้ยนได้ขนาดนี้เลยนะ แถมภาพทั้งคู่สีไม่ตรงกับสีจริง ของจริงถ้าชั่งน้ำหนักก็เอียงไปทางชมพูมากกว่าม่วงประมาณ 80% (คืออมม่วงแค่นิดเดียว อมแบบยังไม่ถึงโคนลิ้น อะไรนะ)

เพราะภาพที่น้ำปั่นเป็นสีม่วงนั้น กล้องมันวัดค่าสีจากพื้นหลังสีเหลืองเยอะๆ โปรแกรมมันเลยพยายามปรับสมดุลคืนให้ด้วยหวังดี (เกินไปหน่อย) ส่วนภาพที่เป็นน้ำปั่นชมพูซีดๆ ก็ตามสภาพ ใครเป็นตากล้องเห็นแล้วก็จะรู้เลยว่าอ๋อ บ้านแกเป็นหลอดไฟยาวๆ สีขาว(ที่ให้แสงอมเขียว)สินะ อะไรที่เป็นสีชมพูในภาพจึงซีดเซียวดังนั้น

หลายครั้งลูกค้าเราไม่เข้าใจว่าทำไมซื้อของไป ยืนถ่ายเซลฟี่หน้าตู้เสื้อผ้าที่บ้าน แล้วเปิดรูปคู่กันกับภาพ product shot ที่เทียบแล้วเทียบอีกว่าสีตรงแล้วนะ มันถึงดูต่างกันไม่มากก็น้อย (ที่โวยวายไม่ยอมฟังเลกเชอร์เรื่องนี้ก็ไม่น้อย) หรืออย่างในวงการเครื่องสำอางก็ยิ่งแล้วใหญ่ ก็ดูจากน้ำปั่นนี่สิ ปากชมพูยังกลายเป็นปากม่วงได้อ้ะ ไม่รู้ว่าเป็นฟรีซเซอร์ร่างไหน

ขนาดว่ากล้องมือถือที่ใช้นี่ก็ถือว่าดีมากๆ แล้วนะ (S23 Ultra) ถ้าเป็นรุ่นที่ย่อมเยาลงมา อาจยิ่งอาการหนัก

จึงวอนทุกท่านโปรดเห็นใจในความคลาดเคลื่อนนี้ ป.ล.โฆษณาน้ำผักปั่น #smoothiebow เมียฉันทำให้กินอย่างบ้าคลั่งทุกวัน ไม่มีขาย แต่ขยันโพสต์อวดที่ instagram.com/smoothiebow

ดุ่มเดินเดี่ยวด้อมดูดาวดึงษ์

กำลังหาสถานที่ถ่ายแบบเสื้อผ้าของร้านนลินฟ้า) ที่มันดูวินเทจๆ ออกแนวอังกฤษ อิตาลี ยุโรปใดๆ ก็เลยกูเกิลไปเรื่อยๆ (ส่วนมากสู้ราคาไม่ไหว แหะๆ) อยู่ดีๆ ก็เจอที่นี่ เป็นโรงแรม ชื่อ Praya Palazzo เลยกดดูข้อมูล ก็ว่าเอ๊ะคุ้นๆ แฮะ

เจออีกคลิปนึงเป็นรายการนี้ที่ถ่ายทำในปี 2010 ซึ่งเจ้าของโรงแรมบอกว่าเปิดมาได้ปีเดียวเอง

เอ๊ะ ไหนดูอีกคลิปซิ

โอ้ ชัดเลย เลยมาเปิดคอมดูโฟลเดอร์ภาพถ่ายที่เก็บไว้ ก็เจอโฟลเดอร์ชื่อว่า “20030216 – ดุ่มเดินเดี่ยวด้อมดูดาวดึงษ์” (มึงตั้งชื่อซะแบบ…)

เนี่ย เคยถ่ายไว้ด้วย

01-DSCF2997

ในยุคที่ผมยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านท่าช้าง และเช่าหอพัก (ไว้เก็บของซะเป็นส่วนใหญ่) อยู่แถวตีนสะพานพระปิ่นเกล้า ข้างๆ ชุมชนวัดดาวดึงษ์… ใช่แล้ว เป็นถิ่นกำเนิดของเนวัดดาวนั่นเอง พอนึกบรรยากาศออกเลยใช่มะ (ไม่)

คือ เมื่อก่อนไม่มีตังค์ครับ เป็นนักศึกษาบ้านจนพ่อแม่เป็นข้าราชการลูกสี่ มีหนี้สิ้นท่วมบ้านอะไรแบบนั้นแหละ แต่ด้วยกิเลสส่วนตัว อยากได้กล้องถ่ายรูปดิจิทัล จึงรับจ้างออกแบบนั่นนี่ระหว่างเรียน จนเก็บตังค์พอจะซื้อกล้องดิจิทัลได้ เป็นกล้องฟูจิ (เล่นฟูจิก่อนที่มันจะเริ่มฮิปอีก!) แต่เป็นแค่กล้องปัญญาอ่อนรุ่น FinePix 6800z นะ กดดูดีไซน์ของมันได้ พอร์ชดีไซน์เชียวนะะะะะ สมัยนี้ไม่มีใครทำกล้องประหลาดๆ แบบนี้กันแล้ว แต่ 12 ปีที่แล้วผมทุบกระปุกซื้อเพราะความสวยของมันนี่แหละ 5555555 (ซึ่งนิสัยนั้นก็ยังติดตัวมาจนทุกวันนี้ ที่ซื้อ E-P5 ที่ใช้ทำมาหากินทุกวันนี้ก็ไม่ได้สเป็กดีเด่ไปกว่ากล้องกิ๊กก๊อกใน พ.ศ.นี้ แต่นั่นแหละ มันสวย. ฟุลสต็อป)

สมัยนั้นพอว่างจากโปรเจ็กต์เรียนอันหฤโหด มีเวลาได้ไปนอนแผ่สลบอยู่ที่หอ พอตื่นมาบ่ายๆ ก็ชอบเดินหาร้านก๋วยเตี๋ยวหรืออาหารตามสั่งประหลาดๆ ที่ซ่อนอยู่ในชุมชนวัดดาวดึงษ์กิน อร่อยบ้างอี๋บ้าง แต่ถ้าเขาขายได้ เราก็ต้องกินได้

พออิ่มท้องก็เดินถือกล้องนี่แหละ ไปถ่ายรูปเรื่อยๆ… (อะไรนะ ซิตี้สเคปเหรอ ไม่มั้ง มันดูยิ่งใหญ่ไป ที่ทำนี่ไม่ได้มีความงามอะไรหรอก แค่ชอบถ่ายบันทึกไว้ดูตอนแก่ งั้นเรียกว่าถ่ายเรื่อยๆ ละกัน)

เผอิญวันนั้นเดินไปส่งๆ จนทะลุริมฝั่งเจ้าพระยา เป็นท่าเรือเล็กๆ ของวัดดาวดึงษ์ ก็เลี้ยวซ้ายและเดินเละตลิ่งริมน้ำไปเรื่อยๆ ด้วยหวังจะเจออะไรสนุกๆ แล้วก็เจอเข้าจริงๆ

02-DSCF2998

ตอนนั้นตะลึงมากเลยครับ ต้องลองช่วยกันหลับตานึกภาพว่าไอ้นี่เดินๆ อยู่ในชุมชน มีขี้หมา มีเด็กวิ่งไล่กัน มีแม่ค้า มีรถเข็น มอไซค์ คุณยาย ร้านของชำอยู่ดีๆ แล้วเลี้ยวซ้าย ฟึ่บ ทะลุเจ้าพระยา มองไปด้านซ้าย และคุณจะต้องอึ้งเมื่อได้เห็นอะไรอลังการขนาดนี้มาหมกตัวอยู่ในจุดที่ไม่น่าจะมี …ในภาษาของวงการนึงเขาเรียกว่าเป็นช็อกสเปซ

03-DSCF3012

มันเป็นตึกร้างเก่าแก่สไตล์โคโลเนียล อายุอานามน่าจะสมัย ร.5 (เดาเอาเอง) ที่อยู่ติดกับแม่น้ำพอดี คือถ้ามองในมุมของคนชอบสถาปัตยกรรมแบบโคโลเนียลนี่มันเท่มากอะ ส่วนถ้ามองในมุมของพี่ป๋อง …นี่มันน่ามาเดินสายทัวร์ดูผีชะมัด

04-DSCF3013

ทั้งหมดนี้นี่คือปีนกำแพงถ่ายมานะ

05-DSCF3015

06-DSCF3016

เนี่ย แค่เห็นเสาก่ออิฐที่สีมันร่อนออกมาจนเห็นอิฐมอญข้างในก็ว่าโคตรสวยแล้ว ชอบ

07-DSCF3017

สีทาผนังเหลืองๆ ด่างๆ นี่ก็ชอบ บานประตูสีเขียวก็ชอบ (แล้วอะไรคือป้ายที่เขียนว่า “ฝึกฝีมือ”)

08-DSCF3018

เดี๋ยวนะ อันนี้เพิ่งเห็นตอนอัปภาพเขียนบล็อกนี่แหละ ว่ามันมีอะไรสักอย่างอยู่ในห้องมืดด้านซ้ายชั้นบน (น่าจะเป็นกระจกสี) ที่พอมาซูมขยายดูแล้วเหมือนหน้าคน ไม่คนสิ เรียกว่าเจไดใส่หน้ากากจะเท่กว่า (ผีบอกกูเซ็งเลย)

10-DSCF3025

ภาพสุดท้ายนี่คือไปนั่งกับแก๊งเด็กในชุมชน ดูเขาชักว่าวกัน

สรุปว่าบล็อกนี้ไม่มีอไร จะอวดว่าเคยถ่ายตอนมันยังเป็นตึกร้างอยู่เท่านั้นเอง

อ้อ แล้วก็เลยนึกได้ว่าชอบอาคารสไตล์โคโลเนียลแบบนี้มานานแล้ว (ทำไมจบแบบดูจะมีความรู้วะ)

รีวิวห้องสมุดลาดปลาเค้า ห้องสมุดที่เมพเกินคาด

พอนับนิ้วดู ผมอาศัยอยู่ลาดปลาเค้ามาหกเจ็ดปีแล้วครับ ที่นี่มีศูนย์กลางชุมชนคือวัดลาดปลาเค้า ที่ผมเองก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับเขามากไปกว่าการไปทำเรื่องขอยืมโต๊ะกับหม้อไหมาจัดงานทำบุญบ้านเมื่อสมัยย้ายมาอยู่ใหม่ๆ แน่ล่ะ เวียนเทียน งานบุญอะไรก็ไม่เคยไปร่วม (#คนบาป)

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมปั่นจักรยานผ่าน เหลือบไปเห็นว่าหลังซุ้มประตูวัดนั้นมีห้องสมุดประชาชนเหี่ยวๆ ตั้งอยู่ ด้วยความว่าง เลยแวะเข้าไป ในใจก็คาดไว้อยู่แล้วว่าสิ่งที่จะได้พบคืออะไร แล้วก็เป็นไปตามคาด

มันคือห้องสมุดเหี่ยวๆ จริงๆ

จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ มีเพื่อนบ้านมาโพสต์ในกรุ๊ปของหมู่บ้านว่า ห้องสมุดแห่งนั้นได้รีโนเวตใหม่เอี่ยม เป็น “ห้องสมุดอย่างดี” ไอ้ผมที่มีภาพติดตาในครานั้นก็นึกไม่ออกแหละว่ามันจะไปดีได้ยังไง สถานที่ราชการที่เดินเข้าไปก็นึกออกว่าต้องมีกลิ่นขี้นกพิราบลอยมาเตะจมูกนั่น

แต่ด้วยความว่างหลังจากไปส่งลูกสาวเข้าโรงเรียนอนุบาล ผมเช่าการ์ตูนมา แต่เกิดขี้เกียจเข้าบ้านทันที อยากเอ้อระเหยหาที่นั่งอ่านการ์ตูนก่อน

ส่วนตัวไม่ชอบบรรยากาศอันน่าอึดอัดของร้านกาแฟ (คิดไปเองว่ามันต้องเก๊กนั่งหลังตรง และต้องพรีเซนต์เป็นตัวของคนอื่นตลอดเวลา) และสารภาพว่าสมัยเด็กผมเคยเป็นเด็กเนิร์ดสุดๆ ขนาดที่พักเที่ยงต้องไปสิงอยู่ห้องสมุดทุกวัน ยืมหนังสือจนบัตรยืมเปื่อยยุ่ย และสนิทกับครูบรรณารักษ์อะไรแบบนั้น แต่พอโตมาก็ห่างหายจากห้องสมุดไปเสียนาน

ในเมื่อโอกาสเหมาะเจาะแบบนี้ ผมจึงตั้งใจวกไปห้องสมุดเหี่ยวๆ แห่งนั้นอีกครั้ง อยากรู้ว่าพอศัลยกรรมออกมาแล้วจะเป็นอย่างไร

พอจอดแว้นที่ด้านหน้าอาคาร เท่านั้นเอง ผมนี่ถึงกับอึ้งเลยครัชเมี้ยว

Continue reading รีวิวห้องสมุดลาดปลาเค้า ห้องสมุดที่เมพเกินคาด