บอกอย่างไม่อายว่าผมชอบวาดการ์ตูนครับ
และก็อย่างที่เคยเห็นในบล็อกนี้เป็นบางครั้ง ผมจัดไว้ในหมวดการ์ตีน เพราะมันสวยงามดั่งใช้ตีนวาด
อยากวาดให้สวยเหมือนกันแต่มันไม่มีใจจะหัด ไอ้จะบอกว่าขี้เกียจก็ดูจะแฝงนัยหยิ่ง แต่ที่จริงเปล่าเลย
ทุกวันนี้เวลาได้นั่งวาดอะไรแป๊บๆ ก็จะพบได้ว่าต่อมความสุขในตัวมันบวมแดง..
ตอนเด็กๆ ผมเขียนบันทึกอย่างบ้าคลั่ง เป็นเนิร์ดสมุดบันทึกคนหนึ่ง
ในนั้นนอกจากจะมีตัวอักษรลายมือหวัดไปหวัดมาแล้ว ก็ยังมีภาพการ์ตูนนี่แหละที่คอยใช้รองรับอารมณ์
นานๆ ทีจะมีเพื่อนมายืมไปอ่านตอนขี้เกียจฟังครูสอน ก็ถือโอกาสอวดตัวการ์ตูนพวกนั้นให้ดูซะเลย
ไอ้สวยน่ะไม่สวยหรอก แต่ความขี้อวดมันฝังใจ..
หลังจากนั้นพอเรียนจบมาแล้วเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ ก็ไม่มีโอกาสได้วาดอวดใครอีก
แรงขับมันหายไปนานมาก สมุดบันทึกของตัวเองก็จดแต่งาน กับนั่งออกแบบตัวอักษรเล่นเวลาเบื่อประชุมลูกค้า
เหมือนเพื่อนสนิทที่เคยโลดแล่นอยู่ในจินตนาการของตัวเองมันหายไปนาน นานจนเราเองที่เป็นฝ่ายลืมมัน
แล้วเมื่อสิบวันที่ผ่านมา พระเจ้าก็ประทาน Instagram for Android มาให้!
รอมานานแสนนานกว่าพระเจ้าซึ่งมีทีมงานอยู่น้อยนิด และเอาใจแต่สาวกฝั่งไอโฟนเสียก่อน จะยื่นโอกาสนี้มาให้
ผมโชคดีที่มีมือถือ Galaxy Note ที่มีปากกาเป็นอาวุธหนัก เลยได้ขีดๆ เขียนๆ ข้อความลงไปในภาพ
ก็เออ ดี สนุกดี เขียนอะไรไปแล้วมีคนมากดไล้ มันฮึกเหิม มันบ้าเห่อ ฮอร์โมนเสพติดมันหลั่งออกมาปรี๊ดๆๆ
เลยตกหลุมพรางตัวเองด้วยการตั้งกติกาว่า “ไหนๆ จะถ่ายภาพแล้วก็ขอเขียนอะไรลงไปหน่อยเถอะวะ”
(การตั้งเงื่อนไขแบบนี้ก็เหมือนสมัยก่อน ที่เขียนบล็อกแล้ว “จะ” นั่น “จะ” นี่ จนเขียนแล้วไม่เป็นตัวเอง)
แต่อันนี้มันอยู่ในช่วงที่สนุกมากไงครับ ทำอะไรก็ไม่ได้คิดหรอกว่าเดี๋ยวพอคนมาตามเยอะๆ มาอวยเยอะๆ เข้า
มันจะเป็นภาระและผูก-ผลักให้เราต้องคอยถ่ายคอยวาดเพื่อให้คนชมมากขึ้นๆ วนลูปอยู่อย่างนี้
ก็เลยช่างมัน ยังไม่ตัน อวดไปก่อน
เขียนไปเขียนมาก็เลยลองวาดดูบ้างครับ
ทีนี้เรามันดันวาดได้แต่แบบตีนปาด คือจบภาพในหนึ่งนาทีมาตลอด
เหมาะกับวิถีชีวิตที่ไม่ได้มีเวลาว่าง “เป็นก้อนๆ” คือจะว่างก็แค่ตอนขึ้นรถไฟฟ้า รถเมล์ รถกระป๊อเท่านั้น
ก็เอาวะ เอาไว้จะพยายามมีสมาธิหัดวาดให้เนี้ยบกว่านี้บ้าง ถือว่าเคาะสนิมละกัน (แต่เวลาก็ยังมีเท่าเดิมนะ)
จนอยู่ดีๆ ก็นึกถึงเพื่อนเก่าขึ้นมา..
เพื่อนเก่าที่ว่านี่คือ “สัตว์ประหลาด” ครับ ไอ้พวกนี้มันวนเวียนอยู่ในจินตนาการผมมานานแล้ว
เมื่อก่อนมีหนังสือคอมมาจ้างเขียนไปเป็นการ์ตูนตลกท้ายเล่ม ก็เลยลองเอาตัวนี้ไปลงในหนังสือดู
ปรากฏว่าเวิร์กครับ สนุก บ.ก.ชอบ และหนังสือเขาเจ๊งในไม่กี่ฉบับหลังจากนั้น..
พอนึกถึงเพื่อนเก่าก็เลยหันไปถ่ายกระไดทางลงรถไฟใต้ดินที่สถานีจตุจักร แล้ววาดๆ เขี่ยๆ ตอนรอรถ
ปรากฏว่า(ตัวเอง)ชอบมาก เป็นความโอหังส่วนตัวเลยว่าเฮ้ย นี่กูชอบ คนอื่นจึงควรได้เห็นด้วย 
ผลคือมีคนกดไล้เยอะที่สุดเท่าที่เคยโพสต์ภาพมา อ้าวฉิบหายเลยทีนี้กู ไอ้ต่อมบ้ายอแม่งบวมเป่งเลย
ดังนั้นเลยตั้งใจไว้เล็กๆ ว่าเออ อตก ของเราจะมีไอ้พวกนี้มาแวะทักทายเป็นระยะๆ ละกันนะ
ภาพนี้วาดตอนขี้ที่ทำงาน ขี้เสร็จมากดโพสต์ในห้องทำงานที่มีเน็ต แต่เน็ตกากมาก กว่าจะอัปเสร็จ
ปรากฏว่าอีกไม่กี่นาทีต่อมา แม่งแผ่นดินไหวครับ! เกิดมาเพิ่งเคยสัมผัสประสบการณ์นี้ เมพมาก
คือเราอยู่กันชั้น 36 ซึ่งตึกโยกจนรู้สึกได้ บักเนยที่เป็นหัวหน้าแก๊งเลยประกาศสละออฟฟิศ ไปกินอุด้งกัน
พอเริ่มเข้าใจว่าตัวเองกำลังจะเล่นอะไร ซีรี่ส์สัตว์ประหลาดบุกโลกก็เลยถือปรากฏขึ้นตั้งแต่บัดนั้น
อีสัตว์ประหลาดพวกนี้ใครอ่านการ์ตูนก็ขอให้นึกถึงเรื่อง Gantz หรือ ZETMAN
ที่จะมีตัวประหลาดอะไรพวกนี้แหละ อาศัยอยู่กับมนุษย์โดยที่พวกเราไม่รู้ตัว หรือไม่ได้สังเกต
มันก็ใช้ชีวิตของมัน เราก็ใช้ชีวิตของเรา แต่หลายๆ ครั้งก็โคจรมาเจอกันโดยบังเอิญบ้างไรบ้าง
ทั้งหมดนี้ใช้ Galaxy Note ถ่ายแล้ววาดใน Sketchbook Mobile (ซื้อมาตอนลดเหลือสามบาท)
ข้อเสียร้ายแรงคือภาพ Output ของแอปนี้มันให้ใหญ่แค่ 640px เท่านั้น ซึ่งภาพจะแตกและดูแย่มาก
เอาไว้ให้แอปเขาพัฒนารุ่นใหม่ให้มันใจกว้างกว่านี้ หรือมีเจ้าอื่นที่ช่วยให้วาดได้ดีกว่านี้ค่อยว่ากัน
เลยเอามาเล่าไว้ในบล็อกก่อนว่าตอนนี้มีความสุขดี ทำให้ชีวิตมนุษย์เงินเดือนไม่แห้งเหี่ยวเกินไป
แม้ถึงขณะนี้จะหาเวลาว่างที่มีคุณภาพ (เป็นก้อนๆ) ไม่ได้อยู่เหมือนเดิม
แต่เวลาว่างเล็กๆ น้อยๆ อย่างตอนขี้บ้าง ตอนอยู่บนรถเมล์ รถกระป๊อบ้าง ก็จะมีคุณค่าขึ้นครับ
จบอย่างห้วน!
อ้อๆ ลืมโฆษณาไป
- ใน Instagram (ผมขอเรียก อตก นะ สั้นดี) ผมชื่อ @iannnnn นะครับ
- ใครไม่มีมือถือราคาแพงๆ ก็ดูในเว็บได้ ที่ web.stagram.com/n/iannnnn
- มีเขียนเบื้องหลังของภาพไว้ที่ Pinerest ของตัวเอง ไม่รู้จะขยันไปอีกนานขนาดไหน