สัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นช่วงเคลียร์งานงานหนึ่งที่จำเป็นต้องใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนในการทำ แล้วดันมีอยู่คือหนึ่งที่ฝันถึงแม่
ตื่นมาจำได้แม่น ประทับใจมาก อยากวาดเล่าเรื่องฝันนี้มาก แต่ด้วยภาระท่วมตัวที่ยังปั่นงานไม่เสร็จสักที เลยวาดทิ้งไว้ก่อนตอนพักกินก๋วยเตี๋ยว ผ่านมาสามสี่วันพองานเสร็จเลยวาดต่อจนจบ โดยที่ทั้งภาพและเริ่องราวในฝันยังคงจำได้ชัดเจน
พอวาดจบแล้วก็มานึกได้ว่า เออ ใครมันจะไปเข้าใจกูวะ…
ช่วงนี้เป็นช่วงที่โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์กำลังรับสมัครนักเรียนใหม่ชั้น ม.1 และ ม.4 พอดี
เรามองย้อนไปปีที่แล้ว ที่เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของนิทาน ที่เป็นเด็ก ป.6 และต้องหาที่เรียนมัธยม เราก็ไม่ต่างจากผู้ปกครองบ้านอื่นๆ ที่ถ้าเป็นไปได้ ก็จะหาโรงเรียนที่ดีที่สุด (เท่าที่จ่ายไหว) ที่ถูกใจทั้งเด็กเอง และพ่อแม่
หลังจากไปดูมาหลายที่ ก็พบว่าโรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์นี่เอง ก็เป็นอันดับหนึ่งในดวงใจของบ้านเรา
พอถึงช่วงสอบเข้า เราก็พอรู้มาว่าโรงเรียนนี้ไม่ได้สอบแบบวิชาการแบบที่เราคุ้ยเคย แต่เป็นระบบยื่นพอร์ตโฟลิโอ เลยลองเสาะหาและถามไถ่รุ่นพี่ ผู้ปกครองบ้านอื่นๆ หรือคุณครูที่รู้จักโรงเรียนนี้ ขอคำปรึกษา และเอามาปรับใช้ จนสามารถสอบเข้าได้สำเร็จ
เราคุยกับลูกไว้ว่า อยากคืนกำไร–เรียกแบบนี้ได้ไหม งั้นเอาเป็นเรียกว่าขอบคุณแทนละกัน–ขอบคุณความรู้และประสบการณ์ที่ได้มาจากรุ่นพี่ๆ ด้วยการเป็นรุ่นพี่คนนั้นให้รุ่นน้อง
เราพ่อแม่ลูก (ท้ายคลิปมีเพื่อนลูกด้วย) จึงมาช่วยกันเล่าว่าการจะเตรียมสอบเข้าสาธิตธรรมศาสตร์นั้นต่างจากที่อื่นยังไง อะไรบ้างที่ควรรู้ ต้องเตรียมตัวยังไง และทำไงให้สอบติด
ทำเสร็จแล้วก็โล่งใจ จึงฝากส่งต่อเรื่องราวให้น้องๆ ได้รู้กันต่อไปจ้ะ
(เสียงเบาไปนิดนึง ใช้มือถือถ่าย แล้วลืมว่ามีไมค์ติดเสื้อ ต้องขออภัยครับ)
กดมาจาก Indiegogo ในราคาไม่ถึงสามพัน ($89) รวมภาษีแล้วก็ตีกลมๆ ไปสามพันละกัน
คำโฆษณาที่ได้เราไป ก็คือมันเป็นเลนส์ราคาถูก ขนาด 28mm ที่ขนาดเล็กและบางเบามาก เบาขนาดที่ว่าดูผ่านๆ เหมือนกับเป็นฝาปิดกล้องเลย
ดูแล้วสรรพคุณน่าจะเอาไว้ใช้ถ่าย street photo หรือหันไปเห็นอะไรเจ๋งๆ แล้วหยิบมาถ่ายได้ทันที ซึ่งความสามารถนี้พวกกล้องใหญ่มันทำไม่ได้ หรือถ้าได้ก็ไม่สะดวก ส่วนถ้าเป็นมือถือบางครั้งก็หงุดหงิดใจในคุณภาพของภาพ ซึ่งความหงุดหงิดนี้เป็นเรื่องเฉพาะบุคคลมากๆ
จริงๆ ภาพจากมือถือมันก็สวยแหละ (อย่างภาพบนนี้ก็ใช่) แต่ความโรคจิตของคนเป็นตากล้องมันต้องการอะไรมากกว่านั้นนิดนึง เช่นความละลายหลังที่เป็นของจริงจากกฎฟิสิกส์ ไม่ใช่จาก AI เอามาทำละลายเยิ้มๆ อะไรแบบนั้น โรคจิตไหมล่ะ
แต่ f4.5 ก็ไม่ได้ทำให้มันเวอร์วังอะไรมาก อ่านรีวิวป้ายยาก็รู้สึกว่ามันกลางๆ ไม่ได้ดีเด่นอะไร แถมถ่ายกลางคืนไม่น่าจะรอด
แต่ด้วยราคาของมัน ได้กู มึงได้กู
หลังจากสั่งไปเมื่อปลายเดือนกันยายนที่ผ่านมา ผ่านมาไม่ถึงเดือนของก็มาส่งถึงบ้าน (พร้อมโดนภาษี)
ทั้งหมดมีแค่นี้จริงๆ แพ็คเกจง่ายๆ ดูแล้วรู้เลยว่าราคาไม่แพง แต่งานประกอบของชิ้นเลนส์ถือว่าโอเคนะ
ทีแรกกะว่าจะนอน แต่พอมีของเล่นตกมาถึงมือก็เลยลองซะหน่อย ก็เปลี่ยนกับเลนส์เดิมแล้วกดถ่ายมารุเลย ไม่มีการจัดอะไร
ก็ได้ผลออกมาน่าประทับใจกว่าที่คิด (คิดว่าจะไม่ประทับใจ)
ในห้องหนังสือ เป็นห้องสภาพแสงน้อยมาก แสงสีส้มด้วย ดัน ISO ไป 2,500 speed เท่าไหร่จำไม่ได้ น่าจะ 1/40 โฟกัสช้า บางครั้งก็โฟกัสแล้วแต่กดชัตเตอร์ไม่ลง นึกได้ว่าก่อนหน้านี้มีจดหมายมาจากบริษัทบอกว่าอาจมีปัญหาเรื่องการกดชัตเตอร์ auto focus ซึ่งจะเกิดในกรณีที่เราเปิดกล้องโดยไม่ได้เปิดหน้าเลนส์ไว้ก่อน คิดว่าใช้ไปก็คงชิน
อันนี้ครั้งแรกไม่เป็นไร อย่าให้มีครั้งที่ 2 ถ้ามีครั้งที่ 2 ก็อย่าให้มีครั้งที่ 3
แต่ที่แน่ๆ ภาพออกมาโอเคเลย! ไม่คิดว่ามันจะละลายหลังได้แต่ก็ละลาย คิดว่าสีมันจะออกมาแย่แต่ก็ไม่แย่
ที่สำคัญที่สุดคือขนาดมันเล็กและเบาเหมือนเป็นบอดี้กล้องเปล่าๆ ไม่ได้ใส่เลนส์ อันนี้เป็นจุดที่เป็นที่ตายถ้าใครผ่านมาอ่านแล้วคิดจะซื้อตาม
มันคือฝาปิดกล้องที่ถ่ายรูปได้!
เดี๋ยวไว้จะลองปั่นจักรยานเล่นแล้วพวกเจ้าตัวนี้ไปด้วยคิดว่าน่าจะได้ถ่ายอะไรข้างทางหมาแมวมาฝากด้วยเลนส์ตัวนี้จ้ะ
เห็นชื่อหนังอนงค์มาตั้งแต่ก่อนจะเข้าโรง แต่ก็ไม่ได้สนใจจะดู เพราะเราเห็นข้อมูลของหนังเรื่องนี้น้อยมากๆ รู้แต่นางเอกคือโบว์ เมลดา (ที่น่ารักมากๆ แต่เราก็ไม่เคยดูงานที่น้องแสดง) และกำกับโดยคุณเอส ผู้กำกับที่เราเชื่อฝีมือมาเกินสิบปี และเห็นตัวอย่างหนัง 1 ครั้ง จบ
เราไม่โทษตัวเองที่ไม่ได้ขวนขวายอยากรู้ต่อ แต่โทษอัลกอริทึมละกัน สบายใจดี…
ทั้งหมดนี้ทำให้เราพลาดการดูหนังไทยที่น่ารักมากๆ โคตรๆ เรื่องนึงในโรงไป เสียดายที่ไม่ได้อุดหนุนผู้มีส่วนร่วมที่ทำให้เกิดอะไรน่ารักขนาดนี้ขึ้นมา
มาได้ดูเอาก็เมื่อคืน ตอนลง นฟ และลูกเมียว่างพร้อมกันพอดี เลยเปิดดูเป็นเซสชันครอบครัวตอนค่ำๆ โดยที่ตอนแรกก็ไม่ได้คาดหวังอะไร แต่พอดูไปแค่ 10 นาทีแรก เฮ้ย รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสของหนังไทยที่มันตลก สนุก ไม่เก๊ก ไม่หยาบคาย แต่ก็ไม่จืดจาง แบบที่เราเคยรู้สึกกับหนังยุคเพื่อนสนิท (ของคุณเอส) มันกลับมาปรากฏต่อหน้าต่อตาเราอีกครั้ง
ใช้คำว่าอร่อยกลมกล่อมก็ดูจะตรงกับที่ใจคิด
นางเอกน่ารักมากกกกก ต้องเป็นคนนี้เท่านั้นด้วย เป็นคนอื่นก็ไม่ได้แบบนี้ (ถ้าให้นึกเท่าที่ความรู้เรื่องดารามีจำกัด อีกคนก็น่าจะเป็นน้องเต้ยที่ได้มู้ดใกล้เคียง แต่น้องเต้ยยังดูไม่คุณหนูคุณนายตามคาแรกเตอร์เป๊ะ)
แก๊งตัวประกอบ และคามิโอต่างๆ ที่โผล่มา ทั้งแบบที่เรารู้จักและไม่รู้จัก มันคือเครื่องปรุงรสที่ใส่มาแล้วอร่อยหมดเลย เวิร์กหมดเลย และตลกฉิบหาย ทำไมพี่เก่งจังง่ะ
วิธีการเล่าเรื่อง วิธีการต่อบท วิธีการเดินเรื่องไปสู่เป้าหมาย การอธิบายชัดๆ แบบเคี้ยวมาให้ย่อยง่ายสุดๆ คงเพราะอยากให้บันเทิง ไม่ต้องมาคิดเยอะอะไร ไม่ต้องยากสักอย่าง นั่นก็ทำได้อย่างสร้างสรรค์และแนบเนียน
จบเรื่องแล้วลุกขึ้นปรบมือ อร่อย อิ่ม มีความสุขครับ
ไม่รู้จะสรรเสริญอะไรเพราะไม่ใช่คนวิจารณ์หนัง แต่แค่บอกว่าชอบ และขอแสดงความขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันสร้างมันขึ้นมา
เลยมาไล่อ่านประวัติจนได้รู้ว่าอ๋อ นี่เป็นบริษัทใหม่ที่เวิร์คพอยท์จับมือกับเอ็มพิกเจอร์ส ขอเข้ามาสร้างสีสันให้หนังไทยอีกค่าย
สัมผัสได้เลยว่าหนังไทยมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ต้องมารอรัฐบาลสนับสนุนห่าอะไรแล้ว … (อ้าวเครียดเฉยเลย)
ฟังเรื่องผีมาตั้งแต่เด็กๆ สถานที่ที่ถูกปลูกฝังมาให้หลอนที่สุดเมื่อพูดถึงเรื่องผีก็คืออยุธยา จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อ ททท. ใช้โอกาสนี้ จัดเทศกาลขนหัวลุก ณ สถานที่จริงๆ วัดจริงๆ โบราณสถานเอย สถูปเจดีย์เอย ศาลเพียงตาเอย เป็นของจริงที่แทบไม่ต้องตกแต่งเพิ่ม แค่จัดไฟสวยๆ และเปิดซาวด์หลอนๆ เพิ่มบรรยากาศก็พอแล้ว
ในเมื่อเขาชวนให้ไปดูผี ในสถานที่ที่ขลังระดับนี้ ก็แจ๋วสิครับ เมื่อวานเลยขับพาลูกเมีย ค่อนชั่วโมงจากบ้านก็ถึงวัดวรเชษฐ์ (นอกเกาะ ** ระวังไปผิดสาขานะ วัดนี้มีสองที่ ต้องไปนอกเกาะ)
เตือนก่อนเลยว่ารถเยอะมาก เราไปวันเสาร์ คาดหวังว่าคนน่าจะเยอะอยู่แล้ว แต่ก็เกินคาดนะครับ ไปถึงประมาณ 17:00 น. นิดๆ รถก็เต็มแน่นสองข้างถนนยาวไปสุดลูกหูลูกตา (พอค่ำๆ ก็ไม่ต้องหาเลยครับที่จอด แนะนำให้ขึ้นสองแถวอย่างเดียว มีรับส่งตลอด) ครั้นจะใช้เงินแก้ปัญหาด้วยการหาที่จอดก็แทบไม่มีหวัง สุดท้ายโชคดีเลี้ยวเข้าอู่รถฝั่งตรงข้ามวัดพอดีเป๊ะ ค่าจอด 50 บาทก็รีบควักจ่ายโดยไว สัมภาษณ์เจ้าของอู่ก็บอกว่าเพิ่งคิดได้ว่าควรเปิดเป็นที่จอดรถเมื่อวานนี้เอง เรียกว่ารับทรัพย์อย่างมโหฬาร
สำหรับวัดวรเชษฐ์ (วัดวรเชต) นั้น เป็นวัดร้าง ตั้งอยู่ในตำบลบ้านป้อม อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา วัดมีรูปแบบสถาปัตยกรรม ราวสมัยอยุธยาตอนกลาง และได้รับการบูรณปฏิสังขรณ์ในสมัยอยุธยาตอนปลายอีกครั้งหนึ่ง โดยมีการสร้างปรางค์เป็นประธานของวัดทางด้านทิศตะวันตกหลังปรางค์ประธานเป็นที่ตั้งของพระอุโบสถ ปรางค์ประธานมีขนาดใหญ่มีบันไดทางขึ้น 4 ทาง… ย่อหน้านี้ก๊อปมา ไปอ่านจากต้นทางเอาเอง เดี๋ยวมีสาระเกิน
เรามาเที่ยวยุดยาบ่อยเนื่องจากไม่ไกลบ้านเท่าไหร่ แต่วัดนี้เรากลับไม่เคยแวะมาก่อน เนื่องจากเที่ยวในเกาะจนอิ่มแล้วก็ใช้เป็นทางผ่านกลับบ้าน แต่สังเกตทุกครั้งว่าปรางค์ประธานโดดเด่นเป็นสง่าและสภาพดีอย่างเหลือเชื่อ (แน่นอนว่าเขาบูรณะมาแล้วหลายรอบเนอะ) คราวนี้ก็เลยพาเด็กเดินดูโบราณสถาน โม้นั่นนี่เรื่องสถาปัตย์วัดวังเท่าที่พอรู้ ชี้ชวนกันดูร่องรอยการบูรณะ ก่อนตะวันจะลับขอบฟ้า เพราะเดี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นโหมดผีละ
ที่ถ่ายมานี่ยังไม่ได้เห็นตัวงานเลยนะ เพราะตัวสถานที่เดิมๆ ก็ขลังอยู่แล้ว จะมีก็บางอย่างเช่นศาลปลอมตรงป้ายหลักของงาน ที่เอามาเติมให้ดูร่วมสมัยขึ้น นอกนั้นคือ คนเยอะมากๆ จริงๆ นี่ถ่ายแบบไม่เห็นคนได้ถือว่ากลั้นหายใจเหนื่อยอยู่
โดยเฉพาะ “บ้านผีสิง” ไฮไลต์ของงานที่เปิดให้เข้าชมรอบแรกห้าโมงครึ่ง แต่คิวก็ยาวร้อยเมตรแล้ว เราตัดสินใจว่ายอมแพ้ไฮไลต์นี้ แต่ขอพาเด็กๆ ไปแวะกินข้าวกินปลาแทน
งานนี้ของกินเพียบครับ แต่งร้านกันหนุกหนาน พ่อค้าแม่ค้าก็จัดคอสตูมกันหลอนๆ ทั้งนั้น เรียกว่าแสงเด่น ซาวด์ดี ดนตรีหลอน มีอะไรสวยๆ งามๆ ให้เหล่มองอยู่เยอะเลย แน่นอนว่าไม่ได้ถ่ายมา…
เออพอมาเปิดรูปดู แม่งยังกะงานร้าง 555555 สงสัยเพราะมัวแต่ถ่ายหลบคน
อิ่มแล้วเดินต่อครับ (ไหนล่ะผี!)
ยังๆ เรามาดูวัดดูวังกันก่อน ชอบที่เขาจัดแสงแดงๆ น้ำเงินๆ วัดร้างแห่งนี้เลยดูสวย แบบสวยนะ ไม่ใช่สวยแบบหลอน เป็นความเท่ที่ไม่ค่อยได้เห็น เพราะปกติจะเป็นสีอิฐส้มๆ จนเป็นภาพจำ เลยขอบันทึกไว้หน่อย
แล้วตรงไหนที่พอทำให้หลอนได้ เช่นต้นไม้ที่ผูกผ้าไว้จริงๆ ศาลจริงๆ ก็เอาไฟไปส่องไฮไลต์ซะ คนทำนี่ต้องมีความไม่กลัวผีอยู่แหละ เพราะนึกออกเลยว่าเวลาโทรไปเล่าแล้วพี่แจ็คต้องถามก่อนเลยว่าไปทำอะไรมาถึงโดนหลอก ก็ทำแบบนี้แหละ
อุโมงค์เลเซอร์นี่เราชอบมาก แต่เดิมเป็นพื้นที่รกๆ ป่าๆ ยุงเยอะๆ แต่เขาเอาเครื่องพ่นควัน รวมพลังกับเครื่องฉายเลเซอร์สีเขียว ให้พ่นออกมาเป็นวงรอบ กลายเป็นอุโมงค์อากาศ ที่มีกรอบเป็นควันเหลวๆ ฟิวเจอริสติกแบบหลอนๆ ล่อคนให้เดินต่อขบวนกันเข้ามา เพื่อดูว่าปลายทางเป็นอะไร กว่าจะรู้ตัวว่าผนังมันเดินทะลุได้ ก็เกือบปลายทางแล้ว (ขอเตือนว่าอย่าเอากล้องมือถือไปส่องให้โดนลำแสงเลเซอร์ตรงๆ นะ กล้องพังนะเธอ) ทั้งนี้ปลายทางเป็นศาลพระนเรศวร พร้อมไก่บริวารจำนวนมาก
สังเกตว่า คนที่นี่ในยุคหนึ่งที่ตั้งใจทำยุดยาเป็นสถานที่ท่องเที่ยว เขามักเล่าสตอรี่โดยหยุดเวลาไว้ที่ยุคพระนเรศวร ดังนั้นองคาพยพต่างๆ ก็จะเป็นพระนเรศวร (และไก่) เสียมาก เรื่องนี้ก็ต้องให้กาลเวลาเป็นผู้ทำละลายกันอีกที
อีกไฮไลต์ของงานก็คือแม่นากไททันสิบเมตร ที่ยืนตระหง่านอยู่หน้าบ้านผีสิง (ที่เราไม่ได้เข้า เพราะตอนนี้คิวยาวกว่าเดิมอีก) เราชอบตรงนี้มาก เพราะแม่ทั้งสวยทั้งสง่าเมื่อมายืนในจุดที่ถูกต้องแบบนี้ เนื่องจากมันมืดจนมือถือถ่ายแล้วดูหลอกลวง งั้นขอใช้กล้องโซหนี้ถ่าย
โอเค ก็ยังได้เท่านี้ แต่ของจริงดูดีมากแหละแก๊
เท่านั้นยังไม่พอ น้องผีที่จัดวางได้ถูกต้องที่สุดอีกตัวคือน้องคนนี้
น้องเป็นผีแนวบุปผาราตรี หรือใครเสพสื่อเกาหลีก็จะบอกว่าผีเกาหลีก็ได้ ไม่ต้องเถียงกัน เป็นผีร่วมสมัยแนวชุดขาว ผมยาว นั่งเศร้าอยู่บนหอระฆัง สวยดูดีทุกคนต้องเงยมองน้อง ดูว่าจะขยับเมื่อไหร่ (สปอยล์ : ไม่ขยับ) (ดีแล้ว)
นอกนั้นตลอดงานก็จะเห็นผีๆ ตัวเร้กตัวน้อยโผล่มาจ๊ะเอ๋อยู่ตามจุดต่างๆ ถือว่าทำดี ทำถึง ทำได้ เราชอบมาก ขอบคุณมากๆ
บรรยากาศส่งท้าย นี่ประมาณ 2 ทุ่ม ขนาดว่าเราจะกลับกันแล้ว ยังมีคนอีกมากหมายไหลหลั่ง ที่เพิ่งเดินทางมาเติมอีกเรื่อยๆ เลย จนรถติดยาวววววววว กว่าตอนก่อนพระอาทิตย์ตกดินมากๆ ดีใจแทนคนจัดที่งานได้รับความนิยมขนาดนี้
ขอบคุณทุกภาคส่วนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการที่สร้างสรรค์อะไรแบบนี้ขึ้นมา ผีไทยนี่แหละสุดยอดซอฟต์เพาเวอร์แล้วจริงๆ ครีเอทีฟอีโคโนมี การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ บัซเวิร์ดอะไรอีกดีล่ะ เอาเป็นว่าเราเหล่านักท่องเที่ยวแฮปปี้มากและอยากให้มีอีก จบแล้วครับ สวัสดี
