ฟอนต์นกฮูก (iannnnn-OWL)

เนื่องจากช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายรายวันมาก เลยไม่ได้มาเขียนเล่าสักมี กลัวจะลืม (นี่ก็เริ่มลืมแล้ว สมองนะ)

ก่อนอื่นขอโปรโมตนิดนึง

น้องคือฟอนต์นกฮูก (ดาวน์โหลดฟรี จิ้ม) เป็นฟอนต์ซีรีส์สัตว์ตัวล่าสุดที่เพิ่งเผยแพร่ไปเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้

เรามีโครงการที่คิดไว้เล่นๆ คือจะทำฟอนต์ใหม่ สลับกับบูรณะฟอนต์เดิมของตัวเอง ที่หลายตัวตกมาตรฐานฟอนต์สมัยใหม่มานาน ไม่ได้มานั่งรื้อสักที เพราะทำโค้ดหลังบ้านเองไม่เป็นด้วยแหละ กอปรกับสังขารเริ่มถึงวัยที่นอนตีสามก็จะตายแล้วด้วยอีก

ฟอนต์นกฮูกจึงมาในโหมดฟอนต์ใหม่ ที่ให้บรรยากาศวังเวง

ก่อนนี้เราทำฟอนต์ผีไว้ตัวนึง ชื่อ iannnnnPDA (2006) เป็นหนึ่งฟอนต์ที่ทำแล้วสนุกตั้งแต่เริ่มเลย ก็คือเขียนด้วยปากกาบนเครื่อง PDA มือสอง ที่มิตรสหายส่งมาให้เป็นค่าแรงในการออกแบบ (มานึกดูเราเป็นพวกทำงานแลกของแทนตังค์มานานแล้วเหมือนกันนี่หว่า ถึงว่าสิไม่รวยสักที) เสร็จแล้วพอปล่อยให้ดาวน์โหลด มันก็กลายเป็นหนึ่งในภาพจำของฟอนต์ผีไทยๆ แบบการ์ตูนผีเล่มละบาท คือมีความเลือดๆ เละๆ เยิ้มๆ และไทยๆ

บรรยากาศนี้ถูกส่งต่อมาถึงฟอนต์ที่จะทำใหม่ประจำกลางปี 2567 ทีแรกเราตั้งใจจะรื้อฟอนต์ PDA แต่คราวนี้เปลี่ยนจากเครื่อง PDA เป็น iPad ก็นั่งวาดใน Procreate ไปพักใหญ่ ยังไม่ทันจะเสร็จดี ก็มีเหตุให้ลูกสาวต้องเอาเครื่องไปใช้เรียน พอยกให้ไปปุ๊บ ก็รู้เลยว่าซวยแล้ว แอปที่ว่ามันส่งต่อมาทำที่อื่นไม่ได้นี่นา ถึงจะ export เป็น psd แล้วแต่ก็ยังได้แค่ลายเส้น วิญญาณของมันยังตามมาไม่ได้

พอเจออุปสรรคนี้ ก็เลยต้องเบรกไว้ก่อน แล้วมาขีดๆ เขียนๆ ลงในกระดาษดูว่าพอจะมีทางสานต่อยังไงให้ไม่สะดุดอีก

แล้ววันหนึ่งก็สบโอกาส มีคนประกาศขายแท็บเล็ตซัมซุง Galaxy Tab S8 สภาพโอเคในราคาถูก เลยจัดมาใช้แทนของเดิม (ใครใช้มือถือแอนดรอยด์อยู่ แนะนำครับ ชีวิตสะดวกกว่าตอนไอแพดมาก) ลองลงแอป HiPaint ดู เฮ้ย ความรู้สึกนี้มันคือ Procreate จีนเลยนี่หว่า ได้ๆๆๆ เอามาทำฟอนต์ๆๆๆ

พอเริ่มทำไปสักพักก็พบว่า เราทิ้งน้องไว้นานเกิน ต่อไม่ติด 沈 แต่ตั้งใจว่าอยากทำฟอนต์ใหม่ 1 ตัวให้เสร็จภายในเดือนกันยายนให้ได้ ร่างไปร่างมาก็เลยเจออีกสำเนียงหนึ่งที่ยังไม่(ค่อย)มีในฟอนต์ไทย นั่นคือบรรยากาศหลอนๆ แต่ไม่แหวะ ไม่เลือด ไม่หนอง ไม่หนอน ไม่เหม็น ไม่แฮ่ ไม่กรรโชก ไม่เป็นผี extrovert

หรืออาจจะแค่ให้ความรู้สึกไทยๆ บ้านๆ ไม่ผีเลยก็ยังได้

พอเจอทางแล้วทีนี้ก็ยาวเลยครับ นั่งทำไป รื้อวิชา เคาะสนิมไป คือมันนานๆ ทำที ก็ต้องลืมเป็นธรรมดาปะ นอนดึก 2-3 คืน ในที่สุดก็เสร็จทันเวลา

ไม่ได้เสร็จน้ำหนักเดียวด้วย แต่มาถึง 5 น้ำหนัก

ฟอนต์นกฮูก ดาวน์โหลดฟรี ใช้ฟรี ใช้ทำมาหากินก็ได้ตามสบาย ที่ f0nt.com/release/iannnnn-owl/

จะเห็นได้ว่าฟอนต์นี้ก็ยังคงเป็นแบบลายมือๆ บิดๆ เบี้ยวๆ เหมือนเดิม เพราะเราชอบความ “ไม่เป็นคอมพิวเตอร์” ในงานตัวเอง ซึ่งถ้าพูดกันจริงๆ คือเป็นคนที่อดทนมานั่งดัดเส้น ประกอบร่าง เพิ่มความเนี้ยบ อะไรแบบนี้ไม่พอ

เลยจบด้วยงานสเก็ตช์เหมือนจะไม่ไฟนอลมาตลอด ซึ่งนี่แหละพี่ ไฟนอลแล้ว…

  • ทีแรกตั้งชื่อไว้ว่าฟอนต์ค้างคาว เพราะชื่อนกฮูกถูกเอาไปใช้ใน PDA ใหม่แล้ว
  • แต่พอเขียนคำว่าค้างคาว มันดันไม่ค่อยสวย เลยขอยึดชื่อนกฮูกมาใช้ที่นี่เลย เพราะชอบแล้ว
  • ส่วนฟอนต์ PDA เดิมที่จะรื้อใหม่ ก็จัดลงคิวบูรณะต่อจากตัวนี้ละกัน ไหนๆ ผีแล้วก็ผีต่อไป

เย้ สนุก

เราไม่ได้ทำฟอนต์เป็นอาชีพ (ทำแจกฟรี ฟอนต์ที่แจกก็เป็นฟอนต์ที่อยากใช้เอง แต่มันไม่มี ก็เลยทำขึ้นมา) แต่พูดตามตรง ชีวิตนี้เรามีโอกาสดีๆ หลายครั้งก็เพราะการทำฟอนต์ และเว็บฟอนต์ขึ้นมา

ดังนั้นก็จะทำฟอนต์ต่อไป ถึงไม่ “ได้” อะไร เราก็จะทำต่อไป เพราะมันสนุกดี

คอมเมนต์

งานหยาบ

ที่จริงเขียนเป็นเสียงมาแล้ว แต่เมื่อคืนเจ็บคอแล้วพูดวนไปวนมา 55555 มานึกดูเราบันทึกเป็นตัวอักษรดีกว่า เขียนวนแล้วเนียนกว่า

เมื่อวานไป “งานหยาบ” — stand-up comedy ของเบียร์ บัฟแก๊ก (ศรัญญู เพียรทำดี) แถวสามย่านมา เป็นอีกครั้งที่เราเอาตัวเองไปนั่งเป็นส่วนหนึ่งของอีเวนต์ที่เป็นรสนิยมเฉพาะของเราจริงๆ คุยกับใครไม่รู้เรื่องแน่ 55555

ทีนี้ถ้ามองสังคม stand-up comedy ในบ้านเรา ที่ไม่ใช่ระดับซูเปอร์สตาร์อย่างอุดม แต้พานิชแล้ว คนที่ทำให้เรารู้จักวงการนี้ในสายอินดี้ ก็คือยู (กตัญญู สว่างศรี) ที่ตอนนี้ไปโด่งดัง (ดังเปล่าวะ เดี๋ยวนี้ความดังมันคืออะไร) กับรายการกตัญญูทูไนท์ไปแล้ว กับกลุ่มยืนเดี่ยว ที่เป็นคอมมูนิตี้ของคนรักความฮาเหมือนกัน มีจัดโชว์และอีเวนต์ต่างๆ เป็นระยะ เราพอจะเรียกได้แล้วว่ากลุ่มคนหนุ่มสาวเหล่านี้เป็นศิลปินยืนเดี่ยว ที่ค่อยๆ เติบโตอย่างน่าสนใจ

คนอื่นสนใจหรือเปล่าไม่รู้ เรานี่แหละสนใจ 55555

ตัดภาพมาที่เรื่องของเรา การจะเข้าเมืองมาดูงานนี้ก็ต้องใช้ความพยายามประมาณหนึ่ง เพราะบ้านไกล และบวกลบเวลาเดินทางสาธารณะเที่ยวนึงก็ล่อไป 2-3 ชั่วโมง ไปกลับคูณสองก็ยิ่งหมดพลังกันพอดี ทั้งนี้ก็บ่นไปงั้นแหละ เพราะคราวนี้เอารถมา ก็มาบ่นเรื่องรถติดในเมืองแทน

แต่นั่นก็เป็นแค่ปัญหาส่วนตัว ที่ไม่ส่วนตัวคือการเสี่ยงว่าเราจะพาคนอื่นมาดูแล้วรอดไหม เพราะรสนิยมเฉพาะแบบนี้มันไม่ใช่ว่าทุกคนที่จะชอบ งานของ comedian อีกคนก่อนหน้านี้เราพาเมียมาดูเป็นเพื่อนด้วย แล้วก็อย่างที่คิดเลย ดูจบเมียก็บ่น ประมาณว่าไม่ถูกจริต 55555 เช่นเดียวกับเพื่อนที่โดนลากมาดูด้วยแบบงงๆ (ใช่แล้ว เราหมายถึงอีถลอก) ก็อดนอนมาก่อน เห็นว่านั่งฝืนถ่างตาตลอดงาน ก็เสือกนั่งแถวหน้าสุดกันน่ะสิ…

แถมสเกลงานคราวก่อนที่ใหญ่มาก กลับกลายเป็นทำให้สูญเสียความใกล้ชิดระหว่างคนพูดกับคนฟังไปอีก สิ่งนี้คนที่มีอาชีพโชว์บนเวทีอย่างนักร้อง นักดนตรี พิธีกร จะเข้าใจกันดี เพราะการขึ้นไปโชว์แล้วเห็น reaction ของผู้ชมแบบ 3 เมตร เต็มๆ ตา เทียบกับ 100 เมตรเป็นพิกเซลจิ๋วๆ มันต่างกันมาก

และการออกแบบโชว์ ออกแบบสคริปต์ โทนเรื่อง วิธีเล่า มุกสดต่างๆ มันแทบจะเป็นคนละศาสตร์กันเลย

เขียนยาวแล้วขอคั่นด้วยภาพหน่อย จอดรถตรงนี้ วิวสวย มีห้องน้ำด้วย ส้วมสะอาด ขี้สบายมาก

“งานหยาบ” ที่ไปมานี้จัดขึ้นที่ House No.18 สามย่าน บนชั้นสามมีพื้นที่สวยๆ ขนาดกะทัดรัด (เบียร์บอกว่าจุได้ไม่เกิน 70 ที่นั่ง) ซึ่งเป็นสเกลที่ดีมากกกกกก สำหรับการนั่งดูโชว์แนวนี้ ถ้าให้นึกภาพก็คงเป็นขนาดประมาณห้องเลกเชอร์ แต่ผนังด้านหลังเวทีเป็นจอภาพขนาดใหญ่ อันนี้เซอร์ไพรส์ไม่น้อย ทำไมมันหรูจังวะ

เปิดเวทีด้วยโนะ นนทบุเรี่ยน คนนี้เราชอบแหละ เป็นหนึ่งใน comedian ฝีปากดี ความสามารถด้านอื่นๆ ก็สูง คราวนี้มาแนวร้องเพลงล้อ ล้ออะไรเล่าไม่ได้จริงๆ เพราะนี่คืองาน underground เดี๋ยวเล่าไปก็จะเดือดร้อนทั้งคนพูดคนฟัง

เออ! ลืมบอกไปเลยว่านี่มันคืองาน underground!

underground stand-up comedy ก็คืองานที่เจ้าของโชว์ออกแบบเนื้อหามาให้ดิบเถื่อนกว่าโชว์ปกติ ไม่สามารถออกอากาศได้ ซึ่งในบ้านเราก็มีเรื่องที่เข้าข่ายนี้เยอะเหลือเกิน …..

เนี่ยแค่จะบอกว่าจะพูดเรื่องอะไรบ้างก็พิมพ์ไม่ได้แล้ว แต่เดาไม่ยากหรอกเนอะ

ก่อนหน้านี้เบียร์ก็เคยจัดเทวี underground มาแล้ว (ชื่องาน “ก่อนตาย” ที่ขยายความได้ว่าก่อนตายขอให้ได้พูดเรื่องนี้) และเราก็เป็นหนึ่งในคนที่เข้าไปนั่งสุมกันฟังในวงแคบๆ

ตอนนั้นเบียร์บอกว่า เป็นโชว์ที่คนฟังหัวเราะไปก็กังวลไป กังวลว่าพอเปิดประตูออกมาแล้วตำรวจจะมารวบกันหมดเลยหรือเปล่า…

ดังนั้นโชว์นี้ก็เลยไม่มีรูปถ่ายหรือคลิปอะไรมาเล่าเลย มัน off record ไปหมด แต่ตลกสัสๆ

เราติดตามงานของคณะนี้มานาน เป็นผู้ชมในมุมมืด ไม่ได้แนะนำตัว ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว เป็นความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์ระหว่างศิลปินกับผู้ชมอย่างแท้จริง อุดหนุนกันโดยตรงบ้างตามโอกาสจะอำนวย (ก็บ้านไกลง่ะ)

ที่แน่ๆ คือเราแฮปปี้กับโชว์นี้มาก เต็มอิ่มพอดีคำ ไม่หนักไป ไม่เบาไป อะไรที่เป็นความหลุด ก็ถูกพลิกเปลี่ยนเป็นโอกาสได้ทั้งหมดด้วยสกิลของศิลปินเองที่ตอนนี้อยู่ในระดับที่สามารถเอาคนดูอยู่เรียบร้อยแล้ว เทียบกับโชว์ปีก่อนๆ แล้วถือว่าพัฒนาการมาเป็นร่างทองเรียบร้อย ดีมากเลย!

แมวสามย่าน

ที่โล่งใจอีกอย่างก็คือ เพื่อนที่ถูกลากมาฟังด้วยคราวนี้ทีแรกก็หวั่นๆ ว่าจะชอบไหม เพราะคราวที่แล้วดันไม่ประทับใจเท่าไหร่ ตอนจะกดบัตรเลยเอาตัวเองไปการันตีว่าคนนี้ของจริง ดูเถอะ มาดูเป็นเพื่อนหน่อย ตูเหงา

แล้วเพื่อนก็ดูจบแล้วชอบ ชอบจนไปขอถ่ายรูปกับเบียร์ก่อนกลับด้วย นี่เซอร์ไพรส์เพราะไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ขอถ่ายคู่ศิลปิน 555555 ทั้งที่ก่อนนี้หยิบลูกอมเปรี้ยวๆ มากันง่วงด้วย แถมนั่งหลังสุดอีก คือกลัวว่าถ้าดูไปหาวไปแล้วจะเกรงใจคนบนเวที 55555 สรุปว่าดูจบแล้วโอเคมาก เราเลยแฮปปี้ด้วย ไว้งานหน้าเดี๋ยวลากมาดูอีก

สุดท้ายนี้ วันนี้เหลืออีกรอบนึง (1 ทุ่ม) ใครบังเอิญมาอ่านก็จิ้มซื้อตั๋วได้นะ ขอเชียร์แบบกังวลๆ 5555555

คอมเมนต์

อ่านบล็อกแล้วสนุกจัง กลับมาเขียนอีกดีกว่า

ไม่ได้เขียนบล็อกมานานเพราะเวลาจะบ่นอะไรก็เอาไปลงทวิตเตอร์หมด

ถึงจะมีตงิดๆ อยู่บ้างว่าอยู่ในนั้นมันมีความเป็น Social platform ที่พูดไม่ได้อย่างที่ใจคิดนักเหมือนสมัยเขียนบล็อกทุกวัน

หรือมองอีกแง่ มันอาจเป็นพลวัตของการใช้งานอินเทอร์เน็ตก็ได้ ทวิตเตอร์เองก็มีความเบียวจัดๆ ในสมัยก่อน (ซึ่งคนร่วมสมัยกับเราต่างก็พูดตรงกันว่าชอบบรรยากาศที่ป่าเถื่อนในยุคก่อนมาก)

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เรายังอ่านข่าว อ่านบล็อกของคนนั้นคนนี้ผ่าน rss feed อยู่เสมอ ซึ่งนี่ก็เช่นกัน เป็นวิธีโบราณ อาจเปรียบได้กับลุงแก่ๆ ที่บอกว่าตามข่าวจากหนังสือพิมพ์ก็ได้แหละมั้ง

แต่ทำไมต้องสนด้วยล่ะ ถ้ารสนิยมเราเป็นแบบนี้

บล็อกที่ถ้าเป็นอัปเดตก็ต้องกดไปอ่านทันทีเลยก็คือของถลอก (ขอไม่ทำลิงก์ เจ้าตัวคงอยากเป็นส่วนตัว) ก่อนนี้ไม่ค่อยเขียน แต่พอเขียนทุกวันในระยะหลัง ถลอกจะรีวิวหนัง รีวิวอะไรๆ รวมถึงยืนเดี่ยวที่เพิ่งไปดูด้วยกันมาเมื่อวาน แบบที่อ่านแล้วมีความเป็นส่วนตัวดีมากๆ เลย คือไม่ต้องง้อใคร เพราะน่าจะมีเราเป็นแฟนคลับอยู่คนเดียวปะวะ (ซึ่งดี อย่าแมสเลย)

จนรู้สึกว่า นี่แหละ ความรู้สึกของการเขียนบล็อกแบบที่เราชอบ มันกลับมาแล้ว

ดังนั้นต่อจากนี้ไปจะเขียนบ่อยๆ

คอมเมนต์

ขอบันทึกเรื่องการลง สว. #สมัครเพื่อโหวต ไว้อ่านทีหลัง

นี่เป็นสิ่งที่จะรู้สึกเสียดายมากที่ไม่ได้ลงมาลุย และในทางกลับกัน มองอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด การได้พบมิตรภาพใหม่ๆ (แบบจริงๆ ไม่ใช่แบบนางงาม) ตอนอายุปูนนี้ เฮ้ยมันเป็นประสบการณ์ที่วิเศษนะ

ได้รู้จักคนที่ชาตินี้ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอ ได้เข้าไปสัมผัส แก้ปัญหาเฉพาะหน้าในเกมพิสดาร ที่เชื่อเถอะว่าคนออกแบบก็ไม่ได้คิดว่ามันจะยุ่งขนาดนี้ ได้รู้จักมิติลึกลับมากมายที่มีอยู่จริง แต่เราไม่เคยเห็น
ก็ได้เห็นแล้ว และคุ้มค่ามาก

นี่ยังไม่ได้พูดถึงการพบพลังของผู้คน ทั้งร่วมอุดมการณ์ ต่างอุดมการณ์ ไม่มีอุดมการณ์ ไม่มีเหี้ยอะไรก็มี หรือมีเหี้ยเยอะมากก็มี หวังดีต่อชาติ หวังดีต่ออนาคต หวังดีต่ออดีต หวังดีต่อตัวเองและพวกพ้องก็มี ซึ่งความหวังดีเหล่านั้นของแต่ละคน จะถูกเปลี่ยนแปรเป็นการกระทำแบบไหน

จะมากันแบบแฟร์ๆ จะกลายร่างเป็นงูพิษ จะแทงตรง แทงหลัง มีหมด มีครบ

เหมือนย่อประสบการณ์ชีวิตห้าปีสิบปี มารวมกันในสองสัปดาห์ โดยเฉพาะวันออกศึกจริง

การเลือกรอบอำเภอที่ว่ามีเรื่องเล่านับร้อย พอเจอรอบจังหวัดเข้าไป คราวนี้นับพัน จนรอบอำเภอกลายเป็นสนามเด็กเล่นบุนวมปลอดภัยสำหรับคุณหนูไปเลย

และทุกอย่างที่ว่ามา คือพิธีกรรมการคัดเลือกกลุ่มคนเข้าไปนั่งในเก้าอี้วุฒิสภา ที่สามารถกำหนดชะตาของประเทศได้ ให้คุณให้โทษ ให้ความหวัง ความฝัน ผลประโยชน์อีกมากมาย โดยที่ลูกหลานเราจะโตไปอยู่ท่ามกลางสิ่งที่คนเหล่านี้เป็นผู้กำหนด

และเชื่อเถอะ ในสมรภูมิสุดโหดที่เราเพิ่งพลีชีพจากมา เรายังเห็นประกายความหวังอยู่ไม่น้อย

ขอบคุณเมียที่อนุมัติงบ 2,500 บาท
ยอมสละเวลาอยู่กับลูกๆ แทนให้ตลอดที่ผ่านมา
ยอมรับได้กับการสูญเสีย productivity ดองงานสารพัด

ตอนนี้ลีฟกรุ๊ปไลน์ที่มีแต่ใบหน้าผู้สูงวัยเป็นร้อยๆ พันๆ ฟลัดท่วมจออกมาหมดแล้ว

ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เราจะกลับมา
กลับมาดูแลลูกเหรอ
เปล่า กลับมาอ่านการ์ตูน! เสี้ยนมาก
วันพีซ เชนซอว์แมน อาคาเนะ วางกองจนฝุ่นเกาะแล้ว

คอมเมนต์

น้ำปั่นแก้วไหนเป็นสีที่ถูกต้อง

สองรูปนี้คือน้ำปั่นแก้วเดียวกัน ถ่ายด้วยมือถือเครื่องเดียวกัน ในห้องเดียวกัน ไฟเพดานดวงเดียวกัน มือก็มือฉันเหมือนกันแต่ภาพนึงม่วงปั้ดเป็นมันม่วง มือก็กลายเป็นมือธานอส ส่วนอีกภาพเหลืองอมเขียวเหมือนฉันเป็นโรค

คือจะให้ดูว่าการถ่ายรูปโหมดออโต้ในมือถือ มันสามารถสีเพี้ยนได้ขนาดนี้เลยนะ แถมภาพทั้งคู่สีไม่ตรงกับสีจริง ของจริงถ้าชั่งน้ำหนักก็เอียงไปทางชมพูมากกว่าม่วงประมาณ 80% (คืออมม่วงแค่นิดเดียว อมแบบยังไม่ถึงโคนลิ้น อะไรนะ)

เพราะภาพที่น้ำปั่นเป็นสีม่วงนั้น กล้องมันวัดค่าสีจากพื้นหลังสีเหลืองเยอะๆ โปรแกรมมันเลยพยายามปรับสมดุลคืนให้ด้วยหวังดี (เกินไปหน่อย) ส่วนภาพที่เป็นน้ำปั่นชมพูซีดๆ ก็ตามสภาพ ใครเป็นตากล้องเห็นแล้วก็จะรู้เลยว่าอ๋อ บ้านแกเป็นหลอดไฟยาวๆ สีขาว(ที่ให้แสงอมเขียว)สินะ อะไรที่เป็นสีชมพูในภาพจึงซีดเซียวดังนั้น

หลายครั้งลูกค้าเราไม่เข้าใจว่าทำไมซื้อของไป ยืนถ่ายเซลฟี่หน้าตู้เสื้อผ้าที่บ้าน แล้วเปิดรูปคู่กันกับภาพ product shot ที่เทียบแล้วเทียบอีกว่าสีตรงแล้วนะ มันถึงดูต่างกันไม่มากก็น้อย (ที่โวยวายไม่ยอมฟังเลกเชอร์เรื่องนี้ก็ไม่น้อย) หรืออย่างในวงการเครื่องสำอางก็ยิ่งแล้วใหญ่ ก็ดูจากน้ำปั่นนี่สิ ปากชมพูยังกลายเป็นปากม่วงได้อ้ะ ไม่รู้ว่าเป็นฟรีซเซอร์ร่างไหน

ขนาดว่ากล้องมือถือที่ใช้นี่ก็ถือว่าดีมากๆ แล้วนะ (S23 Ultra) ถ้าเป็นรุ่นที่ย่อมเยาลงมา อาจยิ่งอาการหนัก

จึงวอนทุกท่านโปรดเห็นใจในความคลาดเคลื่อนนี้ ป.ล.โฆษณาน้ำผักปั่น #smoothiebow เมียฉันทำให้กินอย่างบ้าคลั่งทุกวัน ไม่มีขาย แต่ขยันโพสต์อวดที่ instagram.com/smoothiebow

คอมเมนต์