มาม่าผักชี ของดี(?) จากเซี่ยงไฮ้

วันนี้มีกล่องพัสดุส่งมาให้น้าแอน แกะดูข้างในมีห่อกันกระแทกแบบนี้ พร้อมจดหมายที่อ่านยังไงก็ไม่น่าไว้ใจเลย

คุณซีเป็นมิตรสหายท่านหนึ่งที่มีความสุขกับการส่งอะไรมาทำไมวะ ว่างนักเหรอ ซึ่งในวาระนี้คุณซีไปจีนมา แล้วเห็นอะไรแปลกๆ เลยซื้อมาฝาก ซึ่งเราควรจะดีใจในน้ำจิตน้ำใจนี้

แต่ ช้าก่อน

นี่มันคุณซี

เราจึงได้เห็นมาม่า 1 ซองใหญ่ สีเขียวสด รูปผักชีเต็มๆ เน้นๆ กดส่องแปลภาษา บรรทัดบนบอกประมาณว่าหอมสุดๆ หอมสัสๆ เข้ หอมโว้ย ส่วนบรรทัดไตเติล บอกว่าเป็นบะหมี่ผักชี! (เออ กูเห็นก็รู้แล้ว!)

เท่านั้นยังไม่พอ เห็นซองข้างๆ ไหม นั่นคือกุ้งสำเร็จรูป และตีนไก่สำเร็จรูป (อ่านไม่ผิด) เพียงคุณฉีกซองก็ใส่ปากเคี้ยวได้เลย ทราบภายหลังจากคุณซีว่าคนจีนชอบเดินดูดตีนไก่แบบยนี้แหละ ทซื้อมา แกะ ดูดตีน แล้วทิ้งกระดูกไว้เป็นกอง จริงหรือไม่เราไม่รู้ แต่เราได้ยินเสียงหัวเราะแปลกๆ ในช่องแชต

และนี่คือการท้าทายครั้งล่าสุดของมิตรสหายท่านนี้ ที่อุตส่าห์ส่ง “อะไรแปลกๆ” มาให้กิน

โอเค ในเมื่อคุณส่งมา เราก็ขอสนองด้วยการจับทุกอย่างมารวมกัน แล้วแดกแม่งเลย เริ่ม!

พอฉีกซองผักชีปั๊บ กลิ่นงี้ฟุ้งไปถึงในครัว ไม่ใช่ครัวบ้านเรานะ แต่เป็นบ้านปากซอยถัดไปอีก 15 ไมล์

เราซื้อเต้าหู้มาหวังว่าวันหนึ่งจะทำหมาล่ากิน แต่วันนั้นยังมาไม่ถึง งั้นเอามาใส่อาหารประหลาดนี่ก่อน

เทน้ำรดลงไปให้ผักชีงอกงาม

เฮ้ย มันก็ดูดีอยู่นะ ใช่ไหม ได้โปรด

ปิดฝา (หม้อสุกี้นี่ก็เพิ่งแกะมาใช้ครั้งแรกหลังจากพ่อตาได้มาในงานปีใหม่แล้วไม่มีใครเอา วางไว้ในครัวเฉยๆ)

สุกแล้ว กลิ่นเหรอ ก็เหมือนน้ำซุปเครื่องปรุงหอมๆ ของมาม่าแปลกๆ แหละ มีกลิ่นของตีนไก่ไม่รู้กี่ตีนที่สละชีพมาเพื่อการนี้ด้วย แต่เอาจริงสุดท้ายกลิ่นผักชีกลบหมด ทุกอย่าง สูญสิ้นกลายเป็นต้มผักชี

เอาล่ะ ถึงเวลาลองของ

เฮ้ยเส้นนุ่มอยู่นะว่าไป อร่อยเลยแหละ (เราว่าเทียบได้กับนิสชิน) สำหรับคนที่ชอบลองของแปลกอย่างเรานี่ให้ผ่านสบายเลย แล้วเนื่องจากเราใส่น้ำลงไปเยอะให้มันท่วมก้อน ก็เลยจืดกว่าพวกนิสชินปกติ แต่บวกรวมโซเดียมต่างๆ แล้วไม่น่าแพ้กัน แถมพอใส่ฟองเต้าหู้ม้วนลงไปให้มันซับน้ำซุป ก็เลยหอมอร่อยกำลังดี

กินเสร็จแล้วก็เอาตีนไก่มาลองแทะดู แม่ง หนังติดกระดูกนี่มันแทะยังไงก่อน ลองพยายามแล้วพยายามอีกก็พบว่า

เรามาไม่รอดตรงตีนไก่นี่แหละ T-T

ขอบคุณผู้สนับสนุนอีพีนี้ คุณซี ซี้ซั้ว สวัสดีครับ

คอมเมนต์

โลโก้หมูเด้ง

เมื่อวันที่ 2 ตุลาคมที่ผ่านมา องค์การสวนสัตว์แห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ (ZPOT) เขาจัดประกวดโลโก้หมูเด้ง 🦛 (กติกาตามนี้) สรุปคร่าวๆ คือ

  • เปิดรับผลงานตั้งแต่วันที่ประกาศ ปิดรับวันที่ 7 ต.ค.67 (5 วัน!)
  • ผู้ชนะ จะได้รับเงินรางวัล 10,000 บาท
  • ต้องมีคำว่า “หมูเด้ง” หรือ “Moodeng” ประกอบในภาพโลโก้ด้วย
  • เปิดกว้างไม่มีข้อจำกัดด้านแนวคิดหรือการออกแบบ
  • ส่งผลงานทางอีเมล

มีกติการะบุไว้เท่านี้ครับ มีคนถามว่าใช้ AI ได้ไหม แอดมินก็บอกว่าได้ครับ แต่ก็มีผลต่อการพิจารณางั้นงี้แหละ ประมาณว่าออกแบบเองจะได้คะแนนเยอะกว่า

เราเห็นแล้วก็อยากลองทำส่งดู แต่เวลามันกระชั้นเหลือเกิน เลยเอาเวลาคืนนึงที่ว่างจากงาน มานั่งทำ ไม่ได้หวังจะชนะหรอกเพราะกติกากว้างใหญ่ไพศาลขนาดนี้ แต่อย่างน้อยก็ได้เข้าร่วม 55555

กลางดึกในคืนวันที่ 5 ก็เลยนั่งออกแบบมาประมาณนี้

.

รูปหน้าน้องจะเอา ref มาจากรูปตอนผู้ดูแลเขาเกาคางแล้วน้องทำตาพริ้ม นิ่ง ไม่กัด ถือว่าเป็นโพสที่น่ารัก แล้วอยน่าจะอยู่ได้นาน ใจนึงก็อยากเอารูปที่เป็นมีมมาทำเหมือนกัน แต่กลัวว่า(ถ้าชนะ 555)เดี๋ยวใช้ๆ ไป น้องโตแล้วจะเปลี่ยนโหมด

เอาจริงๆ การเลือกจิ้มสีของฮิปโปให้ดูเป็นกราฟิกได้นี่ย้ากยากเหมือนกันนะ 5555 คือสีน้องจะตุ่นๆ เลยลองดึงมาทางม่วงชมพู แล้วก็ลองปรับให้สดกว่าปกติ เอ้า พอได้นี่นา เลยนั่งปรับนั่งขยับไป โดยตั้งใจอย่างยิ่งว่าโลโก้นี้น่าจะเอาไว้สื่อสารได้ในหลายภาชนะ หลายสื่อ อยู่บนสิ่งพิมพ์ เสื้อผ้า ของฝาก ของสะสมก็ได้ แสดงผลบนหน้าจอดิจิทัลก็ได้ เล็กได้ ใหญ่ได้ สื่อที่สีจำกัดก็ปรับให้ลงได้ มีเวอร์ชันขาวดำ-ลายเส้นล้วนด้วย ฯลฯ

แล้วก็เลือกส่งหลายๆ อันที่ชอบจากในนี้มาใช้ ส่งไปทางอีเมล เขียนเรียงความไว้อย่างดีเหมือนขายงาน แต่ ส่งไปแล้ว 1 วัน 2 วัน เขาก็ไม่ตอบ ส่งทางข้อความก็ไม่ตอบ 555555 T_T อะไรเนี่ย

จนวันที่ 8 หลังจากปิดรับผลงาน แอดมินเพจก็โพสต์ว่า มีผลงานเข้าส่งประกวดถึง 1,895 ผลงาน เราก็สบายใจละ เลิก! 55555555555555

และสุดท้ายวันนี้ก็มีการประกาศ 10 ผลงานสุดท้ายที่เข้ารอบ มาเปิดให้โหวตกัน ใครชนะก็ชนะเลยกติกานี้ไม่ได้บอกไว้ก่อนหน้า (ถ้าบอกจะได้ไม่ส่ง อ้าว)

ที่เจ๋งคือ 10 ผลงานที่เข้ารอบสุดท้าย จะได้บัตรเข้าชมทุกสวนสัตว์ รวม 6 สวนสัตว์ พร้อมผู้ติดตาม 2 ท่าน แบบไม่จำกัดจำนวนครั้ง ระยะเวลา 1 ปี!!! นี่มันว้าวกว่ารางวัลชนะเลิศอีก (ถ้าบอกก่อนจะตั้งใจทำมากๆ อ้าว)

ก็เลยขอลงไว้เป็นบันทึกว่าเราเคยตกรอบการเข้าประกวดโลโก้หมูเด้งนะ ไม่เข้ารอบ แต่ก็ได้เข้าร่วม สนุกดี ยินดีกับผู้เข้ารอบทั้ง 10 ผลงานด้วยนะครับ

แถมท้ายด้วยงานสเก็ตช์ใน Illustrator สังเกตว่าใน sketchboard จะมีช่วงที่นั่งหาสีอยู่นานมาก

ใจจริงอยากให้เขาตอบรับอะไรสักหน่อย อย่างน้อยให้รู้ว่าผลงานเราถูกส่งไปถึงปลายทางแล้ว ตกรอบก็ไม่เป็นไร แค่อยากฟินว่าได้ร่วมกิจกรรมน่ะ (ก็พอจะนึกออกว่ากรรมการตัดสินเขาก็คนในองค์กรฯ น่าจะไม่ได้ว่างขนาดนั้น และผลงานก็ดันส่งกันถล่มทลาย ทั้งที่มีเวลาแค่ไม่กี่วัน)

ถ้าจะให้ดี ถ้าวันนึงทางองค์การฯ ผ่านมาเห็นโลโก้ พาเลตต์สี ไทโปกราฟี่ หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของงานสเก็ตช์เหล่านี้ แล้วจะเอาไปใช้ให้เกิดประโยชน์ในสักงาน ก็จะดีใจนัก

คอมเมนต์

TK Park

ไม่ได้ไปมาหลายปีมากกกก น่าจะนับได้สิบปีแล้ว ตั้งแต่เมื่อก่อนที่ยังอยู่กรุงฯ แล้วก็เคยไปขอจัดอีเวนต์สอนทำฟอนต์ในนั้น

จนวันนี้ลองวางทริปพาลูกเมียเที่ยวกรุงเทพฯ (ใช่ เรามันบ้านนอกเข้ากรุง) บวกลบไปมา ดูฟ้าฝน จึงไปจบที่กินข้าวห้าง และไปเยี่ยมเพื่อนแม่ที่ TK Park (เมียมีเพื่อนทำงานในนั้น)

กำหนดการถูกวางไว้อย่างหลวมๆ ทีแรกจะไปเดินเล่นบรรทัดทอง ไปสวนเบญจกิติ อุทยานจุฬาร้อยปี แล้วก็หอศิลป์ด้วย สุดท้ายคือ กินข้าวกินหนมกันเสร็จ ก็เข้าไปนอนกลิ้งอยู่ TK Park เกือบครึ่งวัน

ทีแรกก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะอยู่นาน คือลืมความรู้สึกของการอยู่ห้องสมุดแบบคนเยอะๆ ไปแล้ว เพราะระยะหลังๆ มานี้เราอ่านการ์ตูนทุกวัน จนรู้สึกว่าเสพหนังสือเยอะเกินไปอยู่แล้ว (การ์ตูนก็นับนะ ขอร้อง) แล้วจะไปห้องสมุดเพื่ออะไร

อ๋อ ไปรอรับลูกเลิกเรียนไงล่ะ ที่โรงเรียนของลูกมี Learning Center ซึ่งก็คือ TK Park ฉบับย่อส่วน คนไม่เยอะ ถ้าไม่นับห้องบอร์ดเกม ก็มีมุมเงียบๆ ไว้นั่งอ่านหนังสือได้ แน่นอน เราพกการ์ตูนจากบ้านไปอ่านเอง (ที่จริงเขามีห้องสมุดการ์ตูนด้วย แต่ไม่ค่อยเยอะ) นอกนั้นก็นั่งทำงาน นั่งไถมือถือในห้องแอร์เล่นๆ

แต่กับวันนี้มันไม่ใช่แบบนั้น เราเข้าห้องสมุดไปเพื่ออ่านหนังสือ นอนกลิ้งอ่าน จนง่วงสัปหงก ตื่นมาก็อ่านต่อ ง่วงอีกทีแล้วก็ตื่นมาอ่านอีก

แม้จะเป็นการ์ตูนเรื่องเดียวกับที่มีที่บ้าน แต่ของที่บ้านยังไม่ได้แกะ ก็จะเป็นมือหนึ่ง ขายต่อได้ราคาอยู่เสมอ (แฮ่)

ทั้งนี้เราพบว่า การเข้ามาอยู่ในพื้นที่ที่บรรยากาศเอื้อต่อการอ่านมากๆ มีผู้คนที่เข้ามาอ่านหนังสือ มาทำงาน มาเปิดคอมพิวเตอร์ ก๊อกแก๊กๆ ห้องเด็ก(เราอยู่ห้องนี้เพราะเบาะมันนุ่ม)ก็มีเด็กวิ่งเล่นตะโกนไปมา เขาไม่ห้าม ซึ่งก็โอเคนะ

และที่สำคัญคือมันมีหนังสือดีๆ หลากหลายจนไม่เกิดความรู้สึกว่า “ไม่รู้จะอ่านอะไรดี” คือเดินจิ้มไปเถอะ แป๊บเดียวต้องโดนสักเล่มจนได้

เราอ่านการ์ตูนเงือกเสร็จ ลูกชวนไปหาวันพีซ (อ่านเล่มต่อจากที่บ้าน) จบแล้วก็เดินไปตู้ค้นหนังสือ หาหนังสือผีอ่าน

ส่วนอีพ่อ เจอสาวตึงอยู่โซนหนังสือออกแบบ เลยเลี้ยวเข้าไปซะหน่อย แหะๆ แล้วก็ได้เจอหนังสือโชว์งานออกแบบฟอนต์ของคัดสรรดีมาก เล่มละ 1,600 บาท (ซึ่งเราไม่มีปัญญาซื้อ) ก็นั่งเสพอยู่นาน

ขณะที่เมียขลุกอ่านนิยายจีนเรื่องที่แพงจนไม่มีตังค์ซื้อ และลูกสาวคนโตเอาไอแพดมานอนวาดรูปในช่องรูปรังผึ้ง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกำหนดการเดิมที่จะไปหอศิลป์ก็ต้องงดไปก่อนเพราะรถติดมหาศาลแล้ว

แถมฝนก็ทำท่าจะตกอีก บรรทัดทองก็เลยต้องงดไปโดยปริยาย

ถึงกระนั้นเราก็ฝ่ารถติดออกจากใจกลางเมือง แวะกินข้าวแถวอารีย์ และขึ้นทางด่วนกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ

ลูกเมียต่างแฮปปี้ และนัดกันว่าเดี๋ยวเดือนนี้เรามากันอีก เท่านี้ก็เป็นอันปิดจ็อบอย่างสมบูรณ์แบบ

คอมเมนต์

ฟอนต์นกฮูก (iannnnn-OWL)

เนื่องจากช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายรายวันมาก เลยไม่ได้มาเขียนเล่าสักมี กลัวจะลืม (นี่ก็เริ่มลืมแล้ว สมองนะ)

ก่อนอื่นขอโปรโมตนิดนึง

น้องคือฟอนต์นกฮูก (ดาวน์โหลดฟรี จิ้ม) เป็นฟอนต์ซีรีส์สัตว์ตัวล่าสุดที่เพิ่งเผยแพร่ไปเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้

เรามีโครงการที่คิดไว้เล่นๆ คือจะทำฟอนต์ใหม่ สลับกับบูรณะฟอนต์เดิมของตัวเอง ที่หลายตัวตกมาตรฐานฟอนต์สมัยใหม่มานาน ไม่ได้มานั่งรื้อสักที เพราะทำโค้ดหลังบ้านเองไม่เป็นด้วยแหละ กอปรกับสังขารเริ่มถึงวัยที่นอนตีสามก็จะตายแล้วด้วยอีก

ฟอนต์นกฮูกจึงมาในโหมดฟอนต์ใหม่ ที่ให้บรรยากาศวังเวง

ก่อนนี้เราทำฟอนต์ผีไว้ตัวนึง ชื่อ iannnnnPDA (2006) เป็นหนึ่งฟอนต์ที่ทำแล้วสนุกตั้งแต่เริ่มเลย ก็คือเขียนด้วยปากกาบนเครื่อง PDA มือสอง ที่มิตรสหายส่งมาให้เป็นค่าแรงในการออกแบบ (มานึกดูเราเป็นพวกทำงานแลกของแทนตังค์มานานแล้วเหมือนกันนี่หว่า ถึงว่าสิไม่รวยสักที) เสร็จแล้วพอปล่อยให้ดาวน์โหลด มันก็กลายเป็นหนึ่งในภาพจำของฟอนต์ผีไทยๆ แบบการ์ตูนผีเล่มละบาท คือมีความเลือดๆ เละๆ เยิ้มๆ และไทยๆ

บรรยากาศนี้ถูกส่งต่อมาถึงฟอนต์ที่จะทำใหม่ประจำกลางปี 2567 ทีแรกเราตั้งใจจะรื้อฟอนต์ PDA แต่คราวนี้เปลี่ยนจากเครื่อง PDA เป็น iPad ก็นั่งวาดใน Procreate ไปพักใหญ่ ยังไม่ทันจะเสร็จดี ก็มีเหตุให้ลูกสาวต้องเอาเครื่องไปใช้เรียน พอยกให้ไปปุ๊บ ก็รู้เลยว่าซวยแล้ว แอปที่ว่ามันส่งต่อมาทำที่อื่นไม่ได้นี่นา ถึงจะ export เป็น psd แล้วแต่ก็ยังได้แค่ลายเส้น วิญญาณของมันยังตามมาไม่ได้

พอเจออุปสรรคนี้ ก็เลยต้องเบรกไว้ก่อน แล้วมาขีดๆ เขียนๆ ลงในกระดาษดูว่าพอจะมีทางสานต่อยังไงให้ไม่สะดุดอีก

แล้ววันหนึ่งก็สบโอกาส มีคนประกาศขายแท็บเล็ตซัมซุง Galaxy Tab S8 สภาพโอเคในราคาถูก เลยจัดมาใช้แทนของเดิม (ใครใช้มือถือแอนดรอยด์อยู่ แนะนำครับ ชีวิตสะดวกกว่าตอนไอแพดมาก) ลองลงแอป HiPaint ดู เฮ้ย ความรู้สึกนี้มันคือ Procreate จีนเลยนี่หว่า ได้ๆๆๆ เอามาทำฟอนต์ๆๆๆ

พอเริ่มทำไปสักพักก็พบว่า เราทิ้งน้องไว้นานเกิน ต่อไม่ติด 沈 แต่ตั้งใจว่าอยากทำฟอนต์ใหม่ 1 ตัวให้เสร็จภายในเดือนกันยายนให้ได้ ร่างไปร่างมาก็เลยเจออีกสำเนียงหนึ่งที่ยังไม่(ค่อย)มีในฟอนต์ไทย นั่นคือบรรยากาศหลอนๆ แต่ไม่แหวะ ไม่เลือด ไม่หนอง ไม่หนอน ไม่เหม็น ไม่แฮ่ ไม่กรรโชก ไม่เป็นผี extrovert

หรืออาจจะแค่ให้ความรู้สึกไทยๆ บ้านๆ ไม่ผีเลยก็ยังได้

พอเจอทางแล้วทีนี้ก็ยาวเลยครับ นั่งทำไป รื้อวิชา เคาะสนิมไป คือมันนานๆ ทำที ก็ต้องลืมเป็นธรรมดาปะ นอนดึก 2-3 คืน ในที่สุดก็เสร็จทันเวลา

ไม่ได้เสร็จน้ำหนักเดียวด้วย แต่มาถึง 5 น้ำหนัก

ฟอนต์นกฮูก ดาวน์โหลดฟรี ใช้ฟรี ใช้ทำมาหากินก็ได้ตามสบาย ที่ f0nt.com/release/iannnnn-owl/

จะเห็นได้ว่าฟอนต์นี้ก็ยังคงเป็นแบบลายมือๆ บิดๆ เบี้ยวๆ เหมือนเดิม เพราะเราชอบความ “ไม่เป็นคอมพิวเตอร์” ในงานตัวเอง ซึ่งถ้าพูดกันจริงๆ คือเป็นคนที่อดทนมานั่งดัดเส้น ประกอบร่าง เพิ่มความเนี้ยบ อะไรแบบนี้ไม่พอ

เลยจบด้วยงานสเก็ตช์เหมือนจะไม่ไฟนอลมาตลอด ซึ่งนี่แหละพี่ ไฟนอลแล้ว…

  • ทีแรกตั้งชื่อไว้ว่าฟอนต์ค้างคาว เพราะชื่อนกฮูกถูกเอาไปใช้ใน PDA ใหม่แล้ว
  • แต่พอเขียนคำว่าค้างคาว มันดันไม่ค่อยสวย เลยขอยึดชื่อนกฮูกมาใช้ที่นี่เลย เพราะชอบแล้ว
  • ส่วนฟอนต์ PDA เดิมที่จะรื้อใหม่ ก็จัดลงคิวบูรณะต่อจากตัวนี้ละกัน ไหนๆ ผีแล้วก็ผีต่อไป

เย้ สนุก

เราไม่ได้ทำฟอนต์เป็นอาชีพ (ทำแจกฟรี ฟอนต์ที่แจกก็เป็นฟอนต์ที่อยากใช้เอง แต่มันไม่มี ก็เลยทำขึ้นมา) แต่พูดตามตรง ชีวิตนี้เรามีโอกาสดีๆ หลายครั้งก็เพราะการทำฟอนต์ และเว็บฟอนต์ขึ้นมา

ดังนั้นก็จะทำฟอนต์ต่อไป ถึงไม่ “ได้” อะไร เราก็จะทำต่อไป เพราะมันสนุกดี

คอมเมนต์

งานหยาบ

ที่จริงเขียนเป็นเสียงมาแล้ว แต่เมื่อคืนเจ็บคอแล้วพูดวนไปวนมา 55555 มานึกดูเราบันทึกเป็นตัวอักษรดีกว่า เขียนวนแล้วเนียนกว่า

เมื่อวานไป “งานหยาบ” — stand-up comedy ของเบียร์ บัฟแก๊ก (ศรัญญู เพียรทำดี) แถวสามย่านมา เป็นอีกครั้งที่เราเอาตัวเองไปนั่งเป็นส่วนหนึ่งของอีเวนต์ที่เป็นรสนิยมเฉพาะของเราจริงๆ คุยกับใครไม่รู้เรื่องแน่ 55555

ทีนี้ถ้ามองสังคม stand-up comedy ในบ้านเรา ที่ไม่ใช่ระดับซูเปอร์สตาร์อย่างอุดม แต้พานิชแล้ว คนที่ทำให้เรารู้จักวงการนี้ในสายอินดี้ ก็คือยู (กตัญญู สว่างศรี) ที่ตอนนี้ไปโด่งดัง (ดังเปล่าวะ เดี๋ยวนี้ความดังมันคืออะไร) กับรายการกตัญญูทูไนท์ไปแล้ว กับกลุ่มยืนเดี่ยว ที่เป็นคอมมูนิตี้ของคนรักความฮาเหมือนกัน มีจัดโชว์และอีเวนต์ต่างๆ เป็นระยะ เราพอจะเรียกได้แล้วว่ากลุ่มคนหนุ่มสาวเหล่านี้เป็นศิลปินยืนเดี่ยว ที่ค่อยๆ เติบโตอย่างน่าสนใจ

คนอื่นสนใจหรือเปล่าไม่รู้ เรานี่แหละสนใจ 55555

ตัดภาพมาที่เรื่องของเรา การจะเข้าเมืองมาดูงานนี้ก็ต้องใช้ความพยายามประมาณหนึ่ง เพราะบ้านไกล และบวกลบเวลาเดินทางสาธารณะเที่ยวนึงก็ล่อไป 2-3 ชั่วโมง ไปกลับคูณสองก็ยิ่งหมดพลังกันพอดี ทั้งนี้ก็บ่นไปงั้นแหละ เพราะคราวนี้เอารถมา ก็มาบ่นเรื่องรถติดในเมืองแทน

แต่นั่นก็เป็นแค่ปัญหาส่วนตัว ที่ไม่ส่วนตัวคือการเสี่ยงว่าเราจะพาคนอื่นมาดูแล้วรอดไหม เพราะรสนิยมเฉพาะแบบนี้มันไม่ใช่ว่าทุกคนที่จะชอบ งานของ comedian อีกคนก่อนหน้านี้เราพาเมียมาดูเป็นเพื่อนด้วย แล้วก็อย่างที่คิดเลย ดูจบเมียก็บ่น ประมาณว่าไม่ถูกจริต 55555 เช่นเดียวกับเพื่อนที่โดนลากมาดูด้วยแบบงงๆ (ใช่แล้ว เราหมายถึงอีถลอก) ก็อดนอนมาก่อน เห็นว่านั่งฝืนถ่างตาตลอดงาน ก็เสือกนั่งแถวหน้าสุดกันน่ะสิ…

แถมสเกลงานคราวก่อนที่ใหญ่มาก กลับกลายเป็นทำให้สูญเสียความใกล้ชิดระหว่างคนพูดกับคนฟังไปอีก สิ่งนี้คนที่มีอาชีพโชว์บนเวทีอย่างนักร้อง นักดนตรี พิธีกร จะเข้าใจกันดี เพราะการขึ้นไปโชว์แล้วเห็น reaction ของผู้ชมแบบ 3 เมตร เต็มๆ ตา เทียบกับ 100 เมตรเป็นพิกเซลจิ๋วๆ มันต่างกันมาก

และการออกแบบโชว์ ออกแบบสคริปต์ โทนเรื่อง วิธีเล่า มุกสดต่างๆ มันแทบจะเป็นคนละศาสตร์กันเลย

เขียนยาวแล้วขอคั่นด้วยภาพหน่อย จอดรถตรงนี้ วิวสวย มีห้องน้ำด้วย ส้วมสะอาด ขี้สบายมาก

“งานหยาบ” ที่ไปมานี้จัดขึ้นที่ House No.18 สามย่าน บนชั้นสามมีพื้นที่สวยๆ ขนาดกะทัดรัด (เบียร์บอกว่าจุได้ไม่เกิน 70 ที่นั่ง) ซึ่งเป็นสเกลที่ดีมากกกกกก สำหรับการนั่งดูโชว์แนวนี้ ถ้าให้นึกภาพก็คงเป็นขนาดประมาณห้องเลกเชอร์ แต่ผนังด้านหลังเวทีเป็นจอภาพขนาดใหญ่ อันนี้เซอร์ไพรส์ไม่น้อย ทำไมมันหรูจังวะ

เปิดเวทีด้วยโนะ นนทบุเรี่ยน คนนี้เราชอบแหละ เป็นหนึ่งใน comedian ฝีปากดี ความสามารถด้านอื่นๆ ก็สูง คราวนี้มาแนวร้องเพลงล้อ ล้ออะไรเล่าไม่ได้จริงๆ เพราะนี่คืองาน underground เดี๋ยวเล่าไปก็จะเดือดร้อนทั้งคนพูดคนฟัง

เออ! ลืมบอกไปเลยว่านี่มันคืองาน underground!

underground stand-up comedy ก็คืองานที่เจ้าของโชว์ออกแบบเนื้อหามาให้ดิบเถื่อนกว่าโชว์ปกติ ไม่สามารถออกอากาศได้ ซึ่งในบ้านเราก็มีเรื่องที่เข้าข่ายนี้เยอะเหลือเกิน …..

เนี่ยแค่จะบอกว่าจะพูดเรื่องอะไรบ้างก็พิมพ์ไม่ได้แล้ว แต่เดาไม่ยากหรอกเนอะ

ก่อนหน้านี้เบียร์ก็เคยจัดเทวี underground มาแล้ว (ชื่องาน “ก่อนตาย” ที่ขยายความได้ว่าก่อนตายขอให้ได้พูดเรื่องนี้) และเราก็เป็นหนึ่งในคนที่เข้าไปนั่งสุมกันฟังในวงแคบๆ

ตอนนั้นเบียร์บอกว่า เป็นโชว์ที่คนฟังหัวเราะไปก็กังวลไป กังวลว่าพอเปิดประตูออกมาแล้วตำรวจจะมารวบกันหมดเลยหรือเปล่า…

ดังนั้นโชว์นี้ก็เลยไม่มีรูปถ่ายหรือคลิปอะไรมาเล่าเลย มัน off record ไปหมด แต่ตลกสัสๆ

เราติดตามงานของคณะนี้มานาน เป็นผู้ชมในมุมมืด ไม่ได้แนะนำตัว ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว เป็นความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์ระหว่างศิลปินกับผู้ชมอย่างแท้จริง อุดหนุนกันโดยตรงบ้างตามโอกาสจะอำนวย (ก็บ้านไกลง่ะ)

ที่แน่ๆ คือเราแฮปปี้กับโชว์นี้มาก เต็มอิ่มพอดีคำ ไม่หนักไป ไม่เบาไป อะไรที่เป็นความหลุด ก็ถูกพลิกเปลี่ยนเป็นโอกาสได้ทั้งหมดด้วยสกิลของศิลปินเองที่ตอนนี้อยู่ในระดับที่สามารถเอาคนดูอยู่เรียบร้อยแล้ว เทียบกับโชว์ปีก่อนๆ แล้วถือว่าพัฒนาการมาเป็นร่างทองเรียบร้อย ดีมากเลย!

แมวสามย่าน

ที่โล่งใจอีกอย่างก็คือ เพื่อนที่ถูกลากมาฟังด้วยคราวนี้ทีแรกก็หวั่นๆ ว่าจะชอบไหม เพราะคราวที่แล้วดันไม่ประทับใจเท่าไหร่ ตอนจะกดบัตรเลยเอาตัวเองไปการันตีว่าคนนี้ของจริง ดูเถอะ มาดูเป็นเพื่อนหน่อย ตูเหงา

แล้วเพื่อนก็ดูจบแล้วชอบ ชอบจนไปขอถ่ายรูปกับเบียร์ก่อนกลับด้วย นี่เซอร์ไพรส์เพราะไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ขอถ่ายคู่ศิลปิน 555555 ทั้งที่ก่อนนี้หยิบลูกอมเปรี้ยวๆ มากันง่วงด้วย แถมนั่งหลังสุดอีก คือกลัวว่าถ้าดูไปหาวไปแล้วจะเกรงใจคนบนเวที 55555 สรุปว่าดูจบแล้วโอเคมาก เราเลยแฮปปี้ด้วย ไว้งานหน้าเดี๋ยวลากมาดูอีก

สุดท้ายนี้ วันนี้เหลืออีกรอบนึง (1 ทุ่ม) ใครบังเอิญมาอ่านก็จิ้มซื้อตั๋วได้นะ ขอเชียร์แบบกังวลๆ 5555555

คอมเมนต์