รียูเนี่ยน

ที่ตั้งชื่อว่ารียูเนี่ยน ก็เพราะผมเริ่มพิมพ์บล็อกตอนนี้ที่ยูเนี่ยนมอลล์ครับ
แม้จะเลิกงานแล้ว แต่บัดนี้ยังมีบางภารกิจคั่งค้างอยู่ในคอมพิวเตอร์
ก็เลยอาศัยม้านั่งหน้าร้านขายเสื้อแฟชั่นแถวชั้นบน เป็นที่ทำงานชั่วคราวไปก่อน
(ที่จริงคือนัดเมียไว้แต่ยังมาไม่ถึง เลยนั่งแก้งานไปด้วย นั่งชมวิวขาวๆ แถวนี้ไปด้วย)

หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมหยุดเขียนบล็อก และหันไปบ่นพึมพำผ่านทวิตเตอร์เป็นส่วนใหญ่
ดังนั้นขอถือโอกาสนี้มาเล่าให้อ่านซะหน่อย
ก็ต้องออกตัวอีกทีว่าตัวเองไม่ได้ใหญ่ยิ่งยงมาจากไหนถึงจะต้องมาชี้แจงอะไร
แต่อย่างน้อยก็เอาไว้เป็นบันทึก เพื่อบอกตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างในวันวาน
เอาเลยนะ..

การหายไปปีนึงจากการเขียนบล็อกส่วนตัว แล้วได้ย้อนกลับมานั่งก้มหน้าก้มตา
พิมพ์ลงในหน้าจอสีขาวๆ กรอบสีเทาๆ ที่คุ้นเคยแบบนี้ มันให้ความรู้สึกหลากหลายมากครับ
อารมณ์เหมือนเคยมีวงดนตรีสักวง แล้ววันหนึ่งพออิ่มตัว บรรดาสมาชิกวง ก็ต่างเลิกร้าง
แยกย้ายกันไปแบบทางใครทางมัน มีลูกเต้าหรือเอาดีทางการเมืองก็ว่าไปซะพักใหญ่ๆ
ระหว่างนั้นก็มีแฟนเพลงที่เคยติดตาม มาคอยถามไถ่ว่าเมื่อไหร่จะมีผลงานร่วมกันมาอีก

แต่เอ.. การที่วงดนตรีที่เคยอยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนานและรุ่งเรือง แล้ววันนึงก็แยกวงกันเนี่ย
มันต้องเกิดจากปัญหาอะไรสักอย่างสิครับ ไม่งั้นเขาจะแยกกันทำไม?

สำหรับผมที่ไม่ใช่นักดนตรี เป็นแค่คนเขียนบล็อก แต่ก็ไม่ได้ดีเด่ขนาดมีคนมาถวิลหาอะไร
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าพอเขียนบล็อกมานานๆ แล้วดันเลิกไปเนี่ย ก็มีคนทักมาเหมือนกัน
ช่วงแรกที่หยุดเขียน จะมีคำถามที่ได้รับบ่อยๆ คือ “มึงจะดองไปไหน”
ช่วงถัดมา ก็กลายเป็น “นี่กะจะปล่อยบล็อกให้ร้างจริงๆ เหรอครับพี่”
ช่วงถัดมา “นี่มันหมดยุคของบล็อกแล้วใช่ไหม เห็นเล่นแต่ทวิตเตอร์”
และหลังจากนั้น เสียงเรียกร้องก็เริ่มซาลงไป
จนไม่มีใครพูดถึงการมีอยู่
ของบล็อกนี้..
อีก..
เลย..

อาห์..

การที่คนเข้าบล็อกเริ่มขี้เกียจตามง้อตามทวง และทยอยหายหัวไปจนหมดสิ้นเอยนั้น
ให้บอกว่าไม่เสียดายเลยก็ไม่ใช่.. ผมเสียดายครับ
เพราะเพื่อนฝูงที่คบค้าสมาคมกันอยู่ทุกวันนี้ หลายๆ คนก็รู้จักผมผ่านที่นี่
แต่ถามว่าเสียใจไหม ไม่นะ ..ตรงกันข้าม ผมรู้สึกขอบคุณที่ไม่มีใครพูดถึงบล็อกนี้อีก!

สำหรับผมเอง การที่หายหัวไปนานขนาดนี้ มีหลายเหตุผลครับ

หนึ่ง: ผมไม่อยากเขียนบล็อกแล้ว

อย่างที่เคยบอกไว้เมื่อก่อนหน้านี้ ว่าการเขียนบล็อกมันเริ่มไม่ใช่แล้ว
ปัจจัยภายนอกก็คือ ตัวระบบ WordPress ที่ไม่ “ง่ายบริสุทธิ์” ได้ดั่งใจ
(ซึ่งตรงนี้ Tumblr และ Twitter ตอบโจทย์มาก คิดอะไรได้ก็พ่นพรวด ..จบละ)
ส่วนปัจจัยภายในก็คือผมรู้สึกว่าการเขียนบล็อกมันยุ่งเกินไป
ซึ่งไอ้ความยุ่งยากนี้มันเกิดจากตัวผมเองทั้งนั้น ทั้งที่แรกๆ ก็เขียนตามสบาย
แต่พอคนอ่านเริ่มมากขึ้น ก็เริ่มจะอยากสร้างธรรมเนียมอะไรก็ไม่รู้ขึ้นมา
กะว่าจะให้เป็นลายเซ็น เป็นยี่ห้อ เป็นเอกลักษณ์ว่างั้นเถอะ
ทั้งการจัดย่อหน้า การตั้งชื่อ บังคับใช้เลขไทย ฯลฯลฯ ที่เป็นเปลือกทั้งนั้น
นานวันเข้าก็ยิ่งผูกเงื่อนไขกติกาให้ตัวเองเข้าไปติดกับ จนซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
จนวันหนึ่งก็ยอมแพ้ให้กับมัน..

สอง: ผมสู้ปัญหาไม่ไหว

ระบบบล็อกของผมมันเก่ามาก สมัยนั้นเริ่มเขียนตั้งแต่ WordPress รุ่น 1.2 หรือ 1.5 แน่ะ
แล้วฐานข้อมูลก็เป็นแบบ TIS-620 ซึ่งวันหนึ่งต้องย้ายเซิฟเวอร์เป็นเครื่องใหม่ที่เป็น UTF-8
ก็เลยเจอปัญหาตัวอักษรภาษาไทยเจ๊ง (บอร์ดฟอนต์.คอมก็เจอปัญหานี้มาก่อนเหมือนกัน)
แล้วทำไงดีล่ะ ด้วยความเสียดาย เลยต้องมานั่งซ่อมทั้ง 3-400 กว่าตอนที่เคยเขียนมา
ส่วนคอมเมนต์ในสมัยก่อนถึงจะเสียดาย แต่ก็ถือว่าช่างมันละกันเนอะ ตัดทิ้งไปให้หมด
วิธีซ่อมก็คือค่อยๆ ไล่หาตัวอักษรที่เจ๊ง (ตัว ภ และอื่นๆ อีกหน่อย จะกลายเป็นตัวเหลี่ยม)
แล้วก็ก็อปมาในภาชนะใหม่ให้สะอาดเกลี้ยง คือติดตั้งระบบใหม่แล้วเริ่มก็อปปี้มาลง
ซึ่งวิธีนี้ใช้เวลานานมาก และต้องใช้แรงใจไม่มีวันหมด ก็เลยยังไม่เสร็จซะที
(สังเกตว่าตอนนี้พอเปิดย้อนไปหน้าสาม ก็กลายเป็นเนื้อหาบล็อกเมื่อหลายปีก่อนซะแล้ว)
ก่อนหน้านี้อยากซ่อมให้มันใช้ได้ทั้งหมดก่อนแล้วค่อยเริ่มเขียนต่อ แต่ก็เจอปัญหาสุดท้าย..

สาม: ผมอยากเขียนบล็อกมาก

อ่านไม่ผิดครับ ผมโคตรอยากเขียนบล็อกมากๆ
เพราะพอไม่ได้เขียนไปสักพักนึง ก็ดันไปเจอเรื่องอะไรต่อมิอะไรไม่รู้มากมายก่ายกอง
ชีวิตเกิดการผกผวนรวนเรจนน่าสนุกที่จะเล่า เลยอยากคุย อยากเขียนให้เยอะๆ
แต่ปัญหาทั้งสองข้อข้างบนทำให้ไม่รู้จะทำยังไงดี คือเราเหมือนหมาไฮเปอร์ที่โดนขังในกรง
แล้วหาทางออกไม่ได้เสียด้วย แต่คือมันเงี่ยนมากๆ ไง ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
แต่ถึงตัดใจเขียนแม่งตอนนั้นก็คงต้องมานั่งซ่อมระบบย้อนหลังอีกที เอ้า ยุ่งยากอีก
ในที่สุดก็เลยถือเป็นโอกาสอันดี ที่ตั้งใจไว้ว่า เออ.. งั้นกูขอหยุดเขียนไปสักปีละกัน
รอให้ความร้อนรนในช่วงนั้นมันเย็นลง ไปหาอะไรอย่างอื่นทำซะ

ในระหว่างหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมก็อาศัยจังหวะเวลาว่าง (ที่ไม่ค่อยมี หรือถึงมีก็ไปทำอย่างอื่น)
มานั่งค่อยๆ คัดลอกและซ่อมแซมข้อความจากบล็อกเดิมทีละตอนๆ
ทีแรกกะว่าจะทำให้หมดก่อนแล้วค่อยมาเขียนใหม่ แต่(ข้ออ้างคือ)เวลามันไม่อำนวย
พอได้อ่านบล็อกเก่าๆ ของตัวเองก็แทบจะถุยน้ำลายรดจอ ..คือกูเกรียนจริงๆ เลยนะ
เลยตั้งใจจะรีเซ็ตธรรมเนียมเพ้อเจ้อที่เคยผูกขึ้นมาแล้วก็ติดบ่วงของตัวเอง.. อีกครั้ง

และประเด็นสุดท้ายก่อนที่บล็อกจะยาวไปกว่านี้
พ.ศ.นี้ โลกเรามีของเล่นออนไลน์สารพัดยี่ห้อ มาให้เล่นและเสพติดแทนบล็อกไปแล้ว
จะเรียกว่ายุคนี้เป็นยุคที่บล็อกตายแล้วก็ไม่ผิดนะครับ เพื่อนผมหลายคนเลิกเขียนไปหมดละ
ดังนั้นใครที่มานั่งเขียนบล็อกในตอนนี้ ก็ไม่ต้องมานั่งห่วงว่า “คนอ่านจะเยอะไหม” อีกแล้ว
เพราะพฤติกรรมของผู้เสพข้อมูลในอินเทอร์เน็ตนั้นเปลี่ยนไปจากยุคเฟื่องฟูของบล็อก
(ถ้าไม่กวาดสายตารวมๆ แล้วกด Like ก็อ่านได้แค่เฮือกละ 140 ตัวอักษรเท่านั้น)

นี่จึงเป็นโอกาสอันดีที่เราจะได้กลับมาเขียนอะไรที่เป็นตัวเองอีกครั้ง
ไม่ต้องมาง้อว่าคนอ่านจะชอบไหม (เพราะคนแม่งไม่ “อ่าน” กันแล้ว แต่ใช้ “ดู” แทน)
บล็อกไอ้แอนนนนนแห่งนี้ จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะกลับมาเป็นพื้นที่สำหรับคุยกับตัวเองอีกครั้ง

อ้อ.. ผมไม่ได้กร่างหรืออินดี้อะไรขนาดนั้นครับ ถึงจะมีคนอื่นมาคุยด้วยก็ยินดีนะครับ~

ป.ล.
เคยเจอเพื่อนสมัยเรียนที่สนิทกันโคตรๆๆๆๆๆๆ แต่พอเรียนจบมาก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
จนกระทั่งมีเหตุให้เจอกันอีกครั้งไหมครับ นี่แหละอารมณ์ของผมตอนนี้เลย
กูไม่รู้จริงๆ ว่ะว่าจะเริ่มต้นเล่าเรื่องของตัวเองในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาให้มึงฟังว่ายังไงดี
มึงมีเวลาไหมล่ะ.. ถ้ามี เรามานั่งคุยกันนานๆ เลยได้ไหม คิดถึงมึงมากๆ
(ไอ้เพื่อนคนนั้นก็ตอบทันทีว่า “ไม่เป็นไร ค่อยๆ เล่าก็ได้ ไม่รีบ ..กูอยู่กับมึงอีกนาน”)

ป.อ.
ไอ้ ป.ล.-ป.ฮ. นี่ก็เคยเขียนไปแล้วทีนึงตอนพยายาม Reset ธรรมเนียมการเขียนบล็อกหนก่อน
เพราะเมื่อก่อนมันต้อง “พยายาม” หาอะไรมายัดใส่ให้ครบทั้งสาม ป. (เพื่ออะไรก็ไม่รู้)
แต่เวลามาเขียนหนนี้จริงๆ ก็เลยนึกได้ว่าประโยชน์ของมันก็คือ เป็นพื้นที่เก็บตกประเด็น
ที่อยากเสริมเนื้อหาข้างบน แต่ด้วยความจนปัญญาเลยไม่รู้จะยัดไว้ไหน .. เอาไว้นี่ละกันวะ

ป.ฮ.
ใช้เวลาเขียนนานมาก เริ่มที่ยูเนี่ยน มาจบที่บ้าน นี่เมียผมนอนไปแล้ว
เลยต้องรีบตัดจบ ไม่งั้นโดนด่า.. เออ เลยนึกถึงตอนก่อน (100 ขั้นตอนสู่ความขี้เหลว)
พอดีนั่งดีไซน์หน้าบล็อกจนดึกมากๆ (จนตอนนี้ยังทำไม่เสร็จเลย ใครดูในมือถือจะยังเละสวดยวด)
แล้วก็พลันปิ๊งมุกขึ้นมา เลยเขียนไปยังงั้นเลย สดดี (ส่วนตัวแล้วชอบความปิ๊งแว้บแบบนี้แหละ)
คงไม่เขียนต่อนะครับ ทิ้งไว้งั้นแหละ ดูไร้กระบวนท่าดี กร๊าก
(ไม่รู้นังแชมป์ เจ้าของหนังสือที่โดนแซว-ตอนนี้อยู่ญี่ปุ่น-จะรู้หรือยัง)