บล็อกตอนนี้ นอนเขียน ไม่เขียนสิ พิมพ์ เฮ้ยไม่พิมพ์สิ พูดเอาเลย ให้มันแปลงเป็นตัวอักษรให้ เพราะว่าขี้เกียจขยับมือมาไถจอ
นี่ก็เข้าสู่วันที่ 3 ของอาการเจ็บหลังแล้ว เมื่อวานตอนเย็น พ่อกลับมาถึงกรุงเทพ พ่อ พ่อไม่ใช่พ่อ พอ พ่อกลับมาถึงกรุงเทพ โอ๊ยช่างแม่ง พ่อก็พ่อ พ่อกลับมาถึงกรุงเทพ ก็พุ่งไก่หมอที่โรงพยาบาลทันที
ไม่รู้จะเรียกว่าสวยดีไหม สวยไม่ใช่สวย ซวย ซวย ไม่รู้จะเรียกว่าสวยดีไหม หมอก็ดันเป็นประเภทที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา ถามไป 10 บาทตอบมา 2 บาท เล่าอาการให้ฟัง หมอก็ถามว่าอยากเอ็กซเรย์ดูไหม เลยไปเอ็กซ์ดู ผลคือกระดูกไม่เป็นอะไร โดยสรุปก็เป็น หลังยอก หลังยอกต้องเอาหลังบ่งนั่นแหละ เหมือนกับที่ปรึกษาหมอ google มาเป๊ะเลย แต่อันนี้มีบุคลากรทางการแพทย์มายืนยัน ก็เลยมั่นใจขึ้นมาหน่อย
ถามหมอไปว่า ไอ้อาการหลังยอกเนี่ย เขามีชื่อเรียกเป็นภาษาหมอไหมครับ เช่น กล้ามเนื้อหลังอักเสบเฉียบพลันหรืออะไรแบบนี้ หมอยิ้ม แล้วบอกว่า ก็หลังยอกไง แล้วจัดยาให้อย่างรวดเร็ว เมียหันไปมองบนโต๊ะ ก็พบว่ามีนิยายวางอยู่เล่มนึง เมียจึงเข้าใจ ในฐานะคนติดนิยายเหมือนกัน ไม่กลับบ้านมาแค่แบบบ่นๆ นิดๆๆ วงเล็บ เฉพาะค่าตรวจ 750 บาทแน่ะ
คืนวันที่ 2 ของอาการ หลังจากกินยาคลายกล้ามเนื้อ และยาอะไรอีกสักอย่าง จำไม่ได้ เป็นคนไข้ที่ไม่ดี ก็พบว่าหลับสบายขึ้น สบายจนเผลอพริกตัวแบบปกติ คลิก roaring โว้ย พริก คลิปตัว click ตัว click ตัว พริก มวย ช่างแม่ง
ต่อนะ หลับสบายจนพลิกตัวแบบปกติ อ้าวทำไมที่นี้สะกดถูกหรือ ปรากฏว่าโคตรเจ็บหลังเลย ถึงกับตะโกนออกมาเสียงดังลั่น แล้วก็นอนตัวงออยู่แบบนั้น
ตื่นมาตอนสาย วงเล็บ เมียผู้ประเสริฐ อาสาไปส่งลูกสาวคนโตไปโรงเรียนแทนให้วันนี้ ปิดวงเล็บ พบว่าท่านอนหงายสบายที่สุด ลองคลำหลังช่วงเอวดู ก็พบว่าไม่ปวดแฮะ หรือว่าเราหายแล้ว ก็เลยพยายามลุกขึ้นนั่งและค่อยๆ ยืน
ประโยคเมื่อกี้ประโยคเดียว ใช้เวลาประมาณ 15 นาที 15 นาทีจริงๆ เพราะว่ามันปวดโหดๆ ไม่ต่างจากเมื่อวาน แต่คราวนี้ ลูกเองได้ ลุก ลุกเองได้แบบทุลักทุเลที่สุด พยายามเคลื่อนไหวร่างกายไปห้องน้ำ ก็พบว่าท่าที่ทรมานที่สุดก็คือท่ายืนตรง ยืนแก้ผ้าแปรงฟันดูกระจก ก็พบว่าตัวเองยืนเอียง ลองปรับศูนย์ดู ก็ยังเอียง เพราะไข่สองข้างไม่เท่ากันก็ไม่ใช่ อันนี้คือเอียงเลย
พยายามขี้อีกครึ่งชั่วโมง ไม่สามารถออกแรงเบ่งได้ เพราะปวด เอาจริงๆ แม้แต่ไอเบาๆ ก็ยังไม่ได้ มันสะเทือน สรุปว่าขี้ไม่ออก ลุกขึ้นมา อาบน้ำ วงเล็บ ตอนลุกจากส้วม ก็รอไป 5 นาที
อาบน้ำเสร็จก็พบอุปสรรคใหม่ คือ เมื่อกี้ถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้ที่พื้น การก้มลงหยิบเป็นไปไม่ได้เลย ต้องใช้เท้าเขี่ยขึ้นมา แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบที่ปลายเท้า โอ้โห แค่นี้ก็ยากหนักหนา
คิดดูละกันว่าการแต่งตัวจะยากขนาดไหน ที่จริง มนุษยชาติควรจะแก้ผ้าเดินกันให้หมดเพื่อแก้ปัญหาการปวดหลัง ทำไมเรื่องแค่นี้คิดกันไม่ได้นะ
อุปสรรคผัดมา ก็คือการกินยากินข้าวกินน้ำ ตอนนี้ร่างกายอยู่ชั้น 3 ตู้เย็นอยู่ชั้น 1 ยาอยู่ชั้น 2 ก่อนอื่นต้องลงไปกินข้าวที่ชั้น 1 แล้วแบกน้ำขึ้นมาชั้นสองกินยา ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม ใช้เวลา 1 ชั่วโมง รวมกินข้าวแล้ว วงเล็บ ที่จริงก็ไม่ได้มากเท่าไหร่ เพราะว่าปกติกินข้าวช้าอยู่แล้ว
ตัดภาพมาปัจจุบัน ตอนนี้ทิ้งตัวลงนอนอยู่ที่ชั้น 2 ที่จริงจะบอกว่าทิ้งตัวก็ไม่ถูกนะ ต้องบอกว่าค่อยๆๆ ย่องลง ย่อตัวลง แบบสโลสุดๆ ถ้านึกไม่ออก ให้ไปดูตัวอย่างหนังซูโทเปีย อันที่มีสล็อตนั่นแหละ slot สะกดด้วยถอดธงโว้ย เออกูยอมแล้ว
เอาเป็นว่าที่นอนชั้น 2 มันฟูกแบบ 3 ฟุตครึ่ง ปกติจะเอาไว้ให้เด็กนอน แต่วันนี้พ่อขอยืมนอนก่อน แล้วก็ดันนอนชิดผนังเกินไป ดูเป็นเรื่องปัญญาอ่อนใช่ไหมครับ ก็แค่เขยิบไปทางขวา คืบเดียว จะไปยากอะไร จะบอกว่าแม่งยากมากครับ เพราะว่าการกระเถิบตัวไปทางขวาในท่านอนนั้น มันต้องอาศัยกล้ามเนื้อหลัง อยากเลี่ยงไม่ได้ อย่าง ดังนั้นตั้งแต่เริ่มหยิบโทรศัพท์ จะเขียน blog วาดรูปจนพิมพ์มาถึงบรรทัดนี้ ผมยังนอนแนบผนังแบบเบี้ยวๆ อยู่เลย เดี๋ยวกด publish แล้วค่อย ลองกระเถิบอีกที
ลืมบอกไปว่า ตอนกินข้าวไม่ได้หยิบโทรศัพท์ลงไป นี่เลยยกมาดู เห็นเมียโทรเข้าก่อนหน้า และล่าสุดเพิ่งส่งข้อความมาใช้ให้ทำธุระด่วนในคอมให้หน่อย ชิบหายแล้ว คอมอยู่ห่างจากตัวประมาณ 5 เมตร
5 เมตร เครื่องหมายตกใจ 38 ตัว ฟอนต์ขนาด 50 สีแดง ตัวหนา
ฮายาชิดะจะทำได้หรือไม่ เขาจะพิชิต 5000000 เยนสำเร็จไหม โปรดติดตาม