หัวใจพองโต!!!!!!!!!!!!!!!!
เฮ้ย.. ไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อได้อ่าน ลิงก์นี้ จากพันทิป
ความว่า องค์การค้าของคุรุสภากำลังจะนำมานีมานะกลับมาพิมพ์ซ้ำครับ!!
ในกระทู้ดังกล่าว กล่าวถึง เว็บบอร์ดองค์การค้าของคุรุสภา
ที่มีคนโพสถามเรื่องมานีมานะ ผมเข้าไปอ่านแล้วก็ อืม.. แล้วไงเหรอ
แต่พอเห็นคำตอบจาก จนท.ศูนย์ลูกค้าประชาสัมพันธ์ ที่ว่า
กระทรวงศึกษาธิการตั้งคณะทำงานเพื่อพิจารณาเรื่องการจัดพิมพ์หนังสือเหล่านี้อยู่ค่ะ ถ้าได้ผลอย่างไรทางองค์การค้าของคุรุสภาจะประชาสัมพันธ์ให้ทราบต่อไปค่ะ
โอวววววววววว
อาาาาาาาาาา
นั่นไง นั่นไง
ความฝันของคนรุ่นราวคราวเดียวกะเราทุกคนกำลังจะเป็นจริงแล้วววว!!!
แม่ผมเป็นครู เคยเป็นครูสอนภาษาไทยชั้น ป.4 ด้วยล่ะ
ดังนั้นผมจึงเป็นเด็กที่โชคดี เพราะว่ามีโอกาสอ่านมานีมานะด้วยความสนุกสนานก่อนใครๆ
เท่าที่จำได้ ผมอ่านจนจบถึงเล่ม ป.สาม ทั้งๆ ที่ยังไม่เข้าเรียนอนุบาลด้วยซ้ำ (เมื่อก่อนเด็กๆ หัวผมดี)
และกว่าจะเรียนตามหลักสูตรจนจบ ป.2 ผมก็กวาดเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้จนจบครบยัน ป.6
ซึ่งพฤติกรรมดังกล่าว มันทำให้การเรียนวิชาภาษาไทยเป็นเรื่องสนุกอย่างยิ่ง
เวลาแม่เพชรตาย ผมร้องไห้
เวลาเจ้าแก่ตายห่า ผมก็ร้องไห้
เวลาใครได้รางวัลจากการทำความดี ผมพลอยอิ่มเอิบ
ด้วยความรู้สึกว่า มันเป็นวรรณกรรมที่บริสุทธิ์จริงๆ
เสียดายที่ผมเป็นเด็กรุ่นสุดท้ายที่ได้โตมากับเรื่องราวอันเป็นตำนานเหล่านี้
พอน้องผมเข้าโรงเรียน ก็ต้องซื้อหนังสือใหม่หมดตามหลักสูตรของกระทรวงศึกษาธิการที่เปลี่ยนไป
ผมก็มานั่งพลิกๆ อ่านดูด้วยความเสียดาย (ตอนนั้นอยู่ ป.2)
คือ..ว่า…..ภาพมันก็สวยขึ้น สีสันสดใสขึ้น…อยู่หรอกนะ
น้องผมรู้จักแก้ว กล้า และการ์ตูนลายเส้นญี่ปุ่น
ที่ไม่ใช่ลายเส้นอันทรงคุณค่าของปรมาจารย์เตรียม ชาชุมพร
(ผมเศร้าไปวันนึง เมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุของท่าน)
น้องผมรู้จักวิธีการกินผัก การไม่กลืนเม็ดแตงโม การกระโดดให้ตัวสูง ฯลฯ
ซึ่งเป็นเนื้อหาใน “นิทานเรียน” ของตำราหลักสูตรต่อจากยุคของผม
(แม้เราจะเรียนห่างกันแค่ 2 ปี)
น้องผมรู้จักหนังสือเรียนที่เป็นหนังสือเรียน
แต่คงไม่รู้จักโลกอีกโลกหนึ่ง
ที่ไม่ได้สอนแค่การใช้คำ การใช้ไวยากรณ์ การสะกดคำ หลักภาษา ฯลฯ
ที่มันแสนจะจืดชืดและธรรมดาเอามากๆ
ขาดความลุ่มลึกทางด้านจริยธรรมที่อาจารย์รัชนีได้รังสรรค์ไว้ในวรรณกรรมชุดมานีมานะ
ทำไมหนอ
กระทรวงศึกษาฯ คิดจะให้คนเรียนออกมาเป็นคนเก่งอย่างเดียว ไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีหรือไง
(นั่นเป็นความคิดของเด็ก ป.2 ครับ ..ตอนนี้ก็ลืมๆ ไปแล้ว)
ถึงแม้อาจารย์รัชนี ศรีไพรวรรณ จะเขียนเรื่อง “ทางช้างเผือก” ลงตีพิมพ์ใน a day
ซึ่งเป็นเรื่องราวภาคต่อของมานีมานะ และรวมเล่มขายดิบขายดีจนทุกวันนี้
แต่ผมว่า รูปเล่มที่เปลี่ยนไป มันทำให้ความประทับใจในเนื้อหาลดลงกล่าครึ่ง
ผมเลยอ่านมานีมานะยุคทางช้างเผือกนี้ไม่จบครับ
ว่าแต่
บล็อกวันนี้ ..เด็กๆ มาอ่านแล้วจะเข้าใจไหมนี่
ป.ล. a day ปกมานีมานะ เป็นเล่มที่ผมชอบที่สุด ใส่กรุไว้ที่บ้านที่เพชรบุรี – ห้องนอนเก่าผมเอง
อ่านเรื่องอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง
– รัชนี ศรีไพรวรรณ ครูผู้เล่าเรื่องแห่งวัยเยาว์
– รายละเอียดหนังสือ ทางช้างเผือก
– วิเคราะห์วรรณกรรม “แบบเรียนมานี-ชูใจ” ตอนที่ 1 โดย อาจารย์ทวด
– แล้วเราก็ได้พบกัน
– (เขียนเพิ่ม) ภาพหนังสือมานี ป.4 จากน้องอร (scan สดๆ!!!)