ลาดปลาเค้าถึงราชดำเนิน: ปั่นจักรยานผ่านประชาธิปไตย

มีร้านขายนั่นนี่เยอะแยะ เหมือนงานเทศกาลรื่นเริงครับ แต่ไอ้ที่ร้องเหยดเลยคือร้านนี้ ขายวีซีดีแบบไม่มีเซ็นเซอร์ ทีแรกคิดว่าจะได้เห็นสารคดีุลา พฤษภาบ้าง แต่ไม่ครับ ไม่เกี่ยวอะไรกะเหตุบ้านการเมืองเลย มีแต่มวยไทยในอดีต ศพสึนามิ (กำลังเปิดอยู่บนจอ คือศพอืดๆ ถ่ายไล่ไปเรื่อยๆ งี้) งูเหลือมกินคน ตาข่มขืนหลาน (คือไรวะ) ฯลฯ แถมคุ้นๆ ว่าร้านแนวนี้จะมีแต่ในม็อบด้วยนะ คือพี่แกอาจจะเวียนไปตามม็อบต่างๆ เพื่อขายสิ่งเหล่านี้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องกฎหมายจุกจิก ก็ถือเป็นอะเมซิ่งไทยแลนด์ได้

“ม็อบสามเสน-ราชดำเนินแม่งมีท่อน้ำเลี้ยง” — จริงครับ เห็นป้าย ส.ส.เอาของกินมาเลี้ยงฟรีเป็นซุ้มๆ เยอะเลย เห็นมีข้าวเหนียวหมูฝอยซุ้มนึงน่ากินมากกกกกก เสียดายคิวยาว แล้วผมลืมเอาที่ล็อกจักรยานมา 55555 T-T เลยซื้อเป๊ปซี่กินขวดนึง (เพ่งนึกได้ว่าคอแห้งหลังจากปั่นมาถึง)

จะบอกว่าทางออแกไนเซอร์ที่จัดม็อบนี่ก็ต้องเชี่ยวชาญพอสมควรครับ เพราะเต็นท์ใหญ่ๆ ที่นี่มีหลายหลังมาก กันแดดฝนให้ผู้มาร่วมชุมนุมได้ดีเลยแหละ

พอแหวกฝูงคนเข้าไปถึงช่วงหน้าๆ ของเต็นท์ ก็พบว่าคนที่มานี่ตั้งใจฟัง ตั้งใจมีส่วนร่วมขึ้นเรื่อยๆ (พวที่อยู่ข้างหลังนี่คือมีคนมาเนียนกินฟรีเยอะครับ (ตูอดไง โกรธ)) พอพ้นช่วงเต็นท์มาปั๊บ ก็ได้เห็นท้องฟ้าโปร่งๆ เบื้องหน้าซะที

เจอแล้ว อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย (เดาว่า ที่ข้างหน้าไม่มีเต็นท์เพราะเวลาถ่ายรูปเห็นคนเยอะๆ มันจะดูไม่เท่)

และเหล่าผู้ถ่ายภาพอัปขึ้นเฟซบุ๊กมากมาย

สักพัก สายฝนโปรยปรายลงมา แต่ชาวประชาที่เพิ่งเลิกงานก็ทยอยมาสมทบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นม็อบร่มหลากสี

ข้ามมายังถนนฝั่งตรงข้าม ฝั่งนี้มีแต่โครงเต็นท์ครับ ยังไม่ได้ปูผ้าใบหลังคา ก็เห็นได้ว่าคนเยอะขึ้นเรื่อยๆ หันมาอีกที เ้ย สาวออฟฟิศมากันเพียบเลยเว้ย (ที่จริงผู้ชายก็เยอะแต่เราไม่ได้สนใจ) แต่เห็นเลยว่าบรรยากาศมันจะแบบ “เย็นนี้ไปถ่ายรูปกันไหมแก” เนี่ยเยอะมาก

นึกได้ว่าฝนหยุดแล้ว แต่ผมต้องจูงจักรยานทยอยถอยร่นมาเรื่อยๆ ครับ เพราะคนไหลกันมาเยอะมาก ยังกะน้ำป่า แถมแน่นขนัดสุดๆ เพราะไม่มีการเส้นทางเดินให้สะดวกๆ พอดูนาฬิกาก็กะว่าเตรียมตัวกลับบ้านดีกว่า เราคงมาได้เท่านี้ ไปไม่ถึง(อนุสาวรีย์)ประชาธิปไตยซะแล้ว

ทันใดนั้น มีพี่สองคนจูงจักรยานผ่านมา เราทักทายกันตามประสาคนขี่จักรยาน (คือขนาดผมไม่ได้ขี่โปรๆ แต่ก็เข้าใจธรรมเนียมการเจอกันทักทายแบบนี้ ผมว่าดีครับ ชอบ) คุยกันจนทราบชื่อ พี่ปาน และพี่สุเทพ แกถามว่าจะฝ่าเข้าไปยังไง ผมชี้ไปยังทางเท้าข้างๆ ที่แม้จะคนแน่น แต่ก็ดูไหลได้ดีกว่าที่นั่งตรงกลางถนนแบบนี้ “งั้นเราฝ่าไปกัน” “โอเคพี่ ผมไปด้วย”

ในที่สุดหลังจากจักรยานสามคันฝ่าสายธารมนุษย์ระลอกพักใหญ่ โดยมีพี่ปานเป็นหัวกระสุน และพี่สุเทพปิดท้าย เราก็บุกเข้าไปถึงข้างเวทีครับ แปลกใจมากที่ข้างเวทีโล่งพอที่เราจะถ่ายรูปรวมกันได้ พอมีคนผ่านไปผ่านมาก็ทักทายกัน และคุยกันเรื่องจักรยานเป็นส่วนใหญ่ คือไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคนในนี้นะ แต่เป็นส่วนหนึ่งกับชาวเผ่าจักรยาน 5555

อ้อ เห็นว่าวันนี้ (9 พ.ย.) ตอนบ่ายสาม มีรวมตัวนักปั่นเพื่อแสดงพลังต่อต้าน พ.ร.บ.นิรโทษกรรมด้วย แถมได้ขึ้นเวทีใหญ่ด้วยนะครับ ผมไม่รู้ข่าวเพราะไม่ได้อยู่ทั้งวงการจักรยานและวงการม็อบฝั่งนี้ แถมวันนี้ติดงานนอกบ้านด้วย แต่ถึงไม่ติดงานผมคงปั่นมาไม่ไหวเพราะคาดว่าวันนี้จะปวดขามาก 555 แต่ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ๆ (ขอบคุณภาพนี้จากมือถือพี่ปาน-คนกลาง)

ต่อนะ แบ่งหน้าแป๊บ