พอดีผมเป็นคนชอบกินก๋วยเตี๋ยวมากโดยไม่จำกัดสัญชาติ จะเป็นก๋วยจั๊บญวนหรือราเม็ง หรืออาหารอะไรก็ได้ที่มันเป็นชามๆ มีน้ำซุป แล้วใส่เส้นลงไป เพิ่งมารู้ตัวเอาเมื่อตอนโตนี่แหละว่าตัวเองที่ถึงแม้จะไม่มีรสนิยมด้านอะไรเลย (ไม่ว่าจะเป็นแฟชัน หูฟัง เพลง หนัง ฯลฯ คือรสนิยมต่ำแบบที่พูดไปก็โดนดูถูกน่ะ 555)
แต่กับก๋วยเตี๋ยวนี่ค่อนข้างมั่นใจว่าผมกินเป็น และแนะนำได้ว่าเจ้าไหนอร่อย
ก่อนหน้านี้ที่ผมยังทำงานอยู่ออฟฟิศแถวเพลินจิต เวลาพักเที่ยงทีนึงก็จะไปหากินใกล้ๆ ซึ่งแถวนั้นก็มีร้านฟู้ดคอร์ตบ้าง เวิ้งโซนอาหารบ้าง ซึ่งไม่ว่าจะร้านไหนๆ มันก็มีไว้แค่ให้มนุษย์เงินเดือนอย่างเรากินกันตาย แต่แทบไม่มีเจ้าไหนเลยที่รู้สึกว่ากินแล้วโหยหา อยากกลับไปจัดใหม่อีกครั้ง หรือกินแล้วอยากอวด อยากชวนเพื่อนฝูงมานั่งกินด้วยอย่างร้านแถวบ้าน!
อันว่าย่านลาดปลาเค้านั้นเป็นย่านที่ไม่ค่อยมีอะไรครับ เป็นถนนแห้งๆ รถวิ่งผ่านมาแล้วก็เลยผ่านไป มองรอบๆ มีแค่แฟลตทหาร ร้านเกะล้วงที่ปิดตอนกลางวันและไปล้วงกันตอนกลางคืน แล้วก็พวกร้านอะไหล่ยนต์ แอร์ ซ่อมช่วงล่างงี้ ดูแล้วไม่ค่อยมีชีวิตชีวาและเป็นมิตรกับการใช้ชีวิตประจำวันเท่าไหร่เมื่อเทียบกับโซนลาดพร้าวอื่นๆ อย่างโชคชัยสี่หรือวังหิน แต่เชื่อว่าอีกไม่นานน่าจะเริ่มสนุกขึ้น เพราะพวกคอนโดเอย บ้านจัดสรรเอย เริ่มทยอยมาเปิดแถวๆ นี้เพราะอีกไม่นานรถไฟฟ้าจะมา (พี่แกเลยเอามาเป็นจุดขาย ขายอนาคตนี่แหละสวยหรูดี)
แล้วระยะนี้ผมเริ่มอยู่ติดบ้านน่ะครับ ด้วยความที่แถวนี้มันไม่ค่อยมีอะไร แต่ผมจำเป็นต้องออกไปหาอะไรกิน เพราะเมียไม่ใช่แนวแม่ศรีเรือน ทำอาหารไม่เป็น ถึงวันไหนคึกลองทำขึ้นมาก็ไม่สามารถถ่ายรูปโพสต์โชว์ใครได้ ดังนั้นทุกร้านที่อยู่ในย่านนี้จึงเสร็จบ้านเราหมดแล้ว ไหน มึงเปิดใหม่ใช่ไหม ขอไปลองหน่อย ถ้าไม่เวิร์กก็กู๊ดบาย แต่ที่ไหนเวิร์กก็ไปซ้ำอีก โดยมีข้อแม้ว่าขอเป็นแถวๆ บ้าน จะได้หอบลูกเล็กไปได้สะดวกหน่อย
แต่โดยลำพังถ้าเมียกับลูกไปค้างบ้านแม่ยาย ทิ้งผมให้อยู่บ้านคนเดียว ร้านที่ตัวเองจะไปประจำก็คือร้านก๋วยเตี๋ยวครับ ด้วยรสนิยมเป็นพวกเน้นกินเส้นอย่างที่กล่าวไว้ในย่อหน้าแรก พอเที่ยงทีไรก็จะปั่นจักรยานออกไปเสพเส้นใส่ท้องแล้วกลับมานอนแผ่อ่านการ์ตูนอยู่บ้านทุกที
ตัดเข้าเรื่องเลยละกัน ผมได้ไปทำการสำรวจร้านก๋วยเตี๋ยวในย่านลาดปลาเค้ามากว่า 87,400 ร้าน และทำการคัดเลือกโดยคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ (ตูเอง) จนเหลือสุดยอดร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งลาดปลาเค้ามา 3 ร้าน 3 แนว ดังต่อไปนี้
ร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ซอยลาดปลาเค้า 28
ยกให้เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่เชิดหน้าชูตาของย่านนี้เลย ร้านไม่ได้ดังถล่มทลายแบบที่ใครต่อใครต้องถ่อมากินเพราะความดังนะครับ แต่ถ้าจะถ่อมาก็อยากให้ลองชิมเพราะรสชาติ บรรยากาศของร้าน (เปิดเพลงฝรั่งแนวเรื่อยเปื่อยเอื่อยเฉื่อย) และลูกสาวเจ้าของร้านมากกว่า ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ตั้งอยู่เงียบๆ ในซอยลาดปลาเค้า 28 (ดูใน Google Street View) เปิดมาได้ประมาณ 8 ปีแล้ว ที่เจ๋งคือเป็นบ้านของเจ้าของร้านเอง เวลามากินเลยไม่รู้สึกว่าจะต้องรีบกินและรีบไป ไม่งั้นแม่ค้าจะบ่นเอา ดังนั้นเวลาไปแต่ละครั้งกับลูกเมีย ผมเลยอุ้มลูกไปดูหมา ดูปลา (มีปลาด้วย) ดูรูปปั้นเป็ดไก่ และเล่นกระดิ่งวัวที่เป็นของประดับในสวนกระถางเล็กๆ ของร้าน ก็โอเคนะครับ สงบดี
บรรยากาศหน้าร้าน
เมนูของร้านนี้ ที่จริงมีเย็นตาโฟอีกนะที่เป็นจุดขาย แต่ผมชอบต้มยำมากกว่า
ถ้าสั่งวุ้นเส้นต้มยำหมูสับแบบนี้ 40 บาท จะได้หมูสับโบ๊ะมาเต็มหน้า
ส่วนเมนูโปรดของผมคือบะหมี่ต้มยำหมูรวม ใส่มาหมดเลย หมูสับ หมูชิ้น กระดูกอ่อนกรุบกริบ ใส่ไข่ด้วยนะ (45 บาท)
รสชาติน้ำซุปกลมกล่อมครับ พอพี่สาวน้องสาว (ลูกสาวเจ้าของร้านน่ารักทุกคน นี่ถึงกับย้ำ) เอาชามมาวางเสิร์ฟ ก็กินได้เลย ไม่ต้องปรุงอะไร
อ้อ คราวที่ไปถ่ายรูปมานี่ไม่มียำสามกรอบ เอามาเคี้ยวเล่นสนุกดี กับกล้วยทับ วางมาเป็นจานพร้อมไม้จิ้ม หรือจะสั่งลูกชิ้นมานั่งกินเล่นก็ได้ แต่ก๋วยเตี๋ยวรอไม่นานนะ ถึงคนจะเยอะก็ไม่นาน ส่วนออปชันอื่นๆ ก็เช่น มีหนังสือพิมพ์สองค่ายใหญ่ให้อ่านสลับกัน มีน้ำแปลกๆ ให้ลองกิน (ลองถามป้าดูก่อนว่าวันนี้มีน้ำอะไรบ้าง)
ข้อเสียของร้านนี้คือบางทีถ้ามาตอนเที่ยงๆ จะไม่มีที่จอดรถครับ แต่ร้านเปิดเช้า เก้าโมงก็นั่งกินได้แล้ว มาช่วงเวลาอื่นจะได้นั่งชิวๆ ได้มากกว่า ก็ไม่ถือเป็นข้อเสียเท่าไหร่เนอะ / ร้านปิดวันอาทิตย์ครับ ถ้ามาเจอปิดกลัวเก้อก็ข้ามไปกินข้าวซอยฝั่งตรงข้ามก็ได้ อร่อยเหมือนกัน แต่ไม่ใช่แนวก๋วยเตี๋ยวเลยไม่ได้จัดรวมอยู่ในรีวิวครั้งนี้
ต่อไปเป็นร้านที่สอง..
ร้านก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำแดงเพชรบุรี ซอยลาดปลาเค้า 62
ร้านนี้เพิ่งเปิดได้ไม่นานครับ รู้สึกจะประมาณปีเดียวเองมั้ง โดยเจ้าของร้านมาเปิดติดกับอีกร้าน (ที่จะกล่าวถึงต่อไป) อย่างองอาจ เพราะเป็นก๋วยเตี๋ยวเหมือนกัน ถึงจะคนละสปีชี่ส์ แต่ก็ถือว่าเปิดมาแข่งกันก็ไม่ผิด
เนี่ย ร้านอยู่ติดกะก๋วยเตี๋ยวอีกร้านซึ่งเป็นตำนานอยู่แล้ว (รึเปล่าวะ ไม่เห็นมีใครพูดถึง 555)
แต่ร้านนี้เขามาด้วยจุดขายคือการตกแต่งร้านด้วยบรรยากาศแบบโอตาคุยุคพ่อๆ ลุงๆ เลยครับ มีไอ้มดแดง มีโปสเตอร์หนังไทยเก่าๆ เก้าอี้แนวย้อนยุคอะไรแบบนี้ ซึ่งเดี๋ยวนี้ก็เห็นสไตล์คล้ายๆ กันนี้บ่อย เลยไม่ค่อยรู้สึกแปลกอะไร
มันจะมาแปลกเอาอีตรงที่ร้านนี้เป็นก๋วยเตี๋ยวชามละ 35 บาทนี่แหละ พี่อุตส่าห์คิดตีมขึ้นมาดึงดูดลูกค้าน่ะนะ โอเค เอาก็เอา
ซึ่งการไปกินร้านนี้ครั้งแรกบอกได้เลยว่าผิดหวัง เพราะเราดันไปสั่งปลาเก๋า (เห็นเขาพยายามเล่นคำว่าเป็นปลาซ่าส์อะไรสักอย่างนี่แหละ แต่หลังๆ เอาออกแล้วมั้ง) ซึ่งมันไม่ได้สดชุ่มนุ่มลิ้นเหมือนสุดยอดก๋วยเตี๋ยวต้มยำปลากะพงแถวเมืองเอก (อันนี้นอกประเด็น แต่จะบอกว่าสุดยอดจริงๆ สนใจถามทางได้) ก็เลยรู้สึกผิดบาปเล็กๆ แต่ต่อมาอีกหลายวันนึกอยากกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าที่ไม่ค่อยได้กิน เลยย้อนกลับมาลองด้วยการสั่งเส้นเล็กน้ำแดง ที่เป็นจุดขายของร้าน
ปรากฏว่าโดน ขาดใจตายกลางร้านเลย อร่อยมาก อร่อยมาก อร่อยมาก!! เหี้ยยยยย ตายตาหลับเลยเมื่อเจอร้านนี้อยู่ใกล้บ้าน!!!
เพราะเส้นงี้เหนียวหนึบนุ่ม น้ำซุปก๋วยเตี๋ยวที่เป็นสูตรน้ำแดงก็รสชาติกลมกล่อมพอดี ไม่เข้มคลั่กจนเบื่อ หรือใสแจ๋วจนเซ็ง แต่เขาปรุงให้กินทุกครั้งต้องซดหมดจนก้นชาม แถมปรับรสชาติให้เผ็ดร้อนตั้งแต่ก่อนเสิร์ฟด้วยพริกไทยและซอสพริก ซึ่งเป็นสูตรที่คนเพชรบุรีเขากินกัน เหรอวะ เออใช่มั้ง #เรามันคนท่ายาง
ถึงขนาดที่เคยมีอยู่ครั้งนึงไปกินจนซดน้ำหมดชามเกลี้ยงแล้วแต่ยังรู้สึกว่าไม่พอ เลยสั่งเพิ่มมาอีกชามทั้งที่อิ่มแล้ว กินไปก็รู้สึกผิดไป แต่ก็กินด้วยความละโมบ จนขี่จักรยานกลับบ้านด้วยความอึดอัด กลับไปนอนแผ่ที่บ้านเหมือนจระเข้ที่เพิ่งกินเก้งไปเป็นตัวๆ และไม่ต้องแดกอะไรเลยเป็นอาทิตย์ๆ
แต่บางครั้งที่ไปแล้วปาท่องโก๋ทอดเขาหมด ก็จะเหลือแค่นี้ ไม่รู้ทำไม เซ็งเหมือนกัน รู้สึกเสียอรรถรสนิดห่อย
สุดท้ายคือข้อเสียของร้านนี้ คือเจ้าของร้านไม่ค่อยยิ้มแย้มเลยครับ ดูแกอาจจะมีโลกส่วนตัวสูง หรือไม่ก็เป็นโอตาคุจริงๆ เพราะถึงจะมีลูกมืออยู่คนนึง แต่ดูแกไม่ค่อยปล่อยให้ทำอะไร ตังค์ก็ไม่ให้รับ ปรุงก็ไม่ให้ปรุง ให้เสิร์ฟกับเก็บโต๊ะอย่างเดียว แล้วลุงแกก็ทำช้าาาาาา ดังนั้นถ้าจะไปกินก็เลือกเวลาช่วงบ่ายๆ หน่อยกำลังสวย แต่ระวังปาท่องโก๋หมดนะ อันนั้นของเด็ดเลยขอบอก
หมายเหตุ: ที่จริงร้านนี้ชื่อร้านอร่อยเหาะ แต่ถ้าบอกว่าชื่อร้านอร่อยเหาะจะไม่มีใครเก็ต เพราะหน้าร้านไม่มีคำว่าอร่อยเหาะเลย เข้าใจว่าคงอยากเล่าเรื่องหลายอย่าง รวมถึงการเปิดเพลงย้อนยุคสร้างบรรยากาศในร้าน หรือก่อนหน้านี้พ่อครัวก็จะใส่หน้ากากไอ้มดแดงปรุงก๋วยเดี๋ยวด้วย! ไม่รู้เพราะมันยุ่งยากเกินไปหรือเปล่า เลยจำเป็นต้องค่อยๆ ตัดสิ่งที่ไม่ค่อยจำเป็นอย่างชื่อร้าน หรือคาแร็กเตอร์ไอ้มดแดงที่พี่แกแสดงอยู่ออกไป และโชว์สเตตัสว่าเป็นก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำแดงเพชรบุรีแทน
ปิดท้ายด้วยร้านสุดท้าย…
ก๋วยเตี๋ยวหมูเปื่อย ลาดปลาเค้า 62
ร้านนี้อยู่ข้างๆ ร้านที่แล้วครับ (ดูใน Google Street View) แต่เปิดมานานแล้ว นานจนมีแฟนคลับที่เป็นคนแถวนี้แหละ มากินอยู่บ่อยๆ รวมถึงบ้านผมเองด้วย ดูจากภาพก็จะเห็นว่ามีอาหารอย่างอื่นนอกจากก๋วยเตี๋ยวที่เราโฟกัสในครั้งนี้ นั่นคือเกาเหลา และข้าวหมูเปื่อย (เย็นตาโฟช่างมัน) ซึ่งทั้งสามอย่างนี้มีจุดร่วมที่เป็นจุดขายของร้านนี้ก็คือ “หมูเปื่อย” ครับ
คือเอามาโปะบนข้าวก็ได้ หรือใส่น้ำไม่ใส่เส้นเป็นเกาเหลากินกับข้าวก็ยังได่้ แต่ที่ผมโปรดปรานที่สุดก็คือเส้นเล็ก (หรือไม่ก็เส้นใหญ่) ครับ ราคา 35 บาทถ้าเป็นเวอร์ชันธรรมดา และ 50 บาทสำหรับรุ่นเอ็กซ์ดร้า ที่มีเอ็นหมูหนึบๆ อุดมคอลลาเจนพ่วงมาด้วย แต่ส่วนตัวแล้วชอบแบบหมูเปื่อยเพียวๆ มากกว่า คือมันเปื่อยจริงๆ แบบที่ว่าพอโดนปากปั๊บ แตกระเบิดคาปากเลยน่ะ
คือเขาจะตุ๋นหมูค้างไว้ในหม้อเทพตลอดเวลาน่ะครับ ใครมาสั่งปั๊บเขาก็จะลวกเส้นแล้วตักจากในหม้อมาเติมน้ำซุป เสิร์ฟเลย หอมฉุย เรียกได้ว่าเร็วมาก กินที่ร้านหรือสั่งใส่ถึงกลับบ้านก็ได้ แล้วก็มีอาหารอย่างอื่นขายกรุบกริบ เช่นขนมเปี๊ยะชาววัง กล้วยเบรกแตก กล้วยตาก ถั่วแผ่น ขนมจีบ ฯลฯ แต่พวกลิ่วล้อเหล่านี้ก็ไม่ได้ต่างจากร้านอื่นๆ เลยไม่ได้แนะนำเป็นพิเศษครับ ที่แนะนำคือหมูของเขานี่แหละโคตรเด็ดเลย
บรรยากาศในร้านก็เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวธรรมดาๆ ที่ใช้ตะเกียบไม้ (ชอบตรงนี้ ถึงจะดูแลเรื่องความสะอาดยากหน่อย แต่กินตะเกียบไม้แล้วได้ฟีลมาก) และมีอาเจ้ใหญ่ที่เป็นเจ้าของร้าน คอยคุมทุกอย่าง แต่เจ้แกกระฉับกระเฉงครับ สั่งงานลูกน้องฉึบฉับ แอบฟังมาว่าแกตื่นมาเล่นโยคะทุกเช้า ถึงจะอายุเยอะแล้วแต่ก็ยังสุขภาพดีมากๆ
สรุปว่าเป็นร้านที่มีการบริการในระดับร้านก๋วยเตี๋ยวสากล ไม่ได้ดีเลิศประเสริฐเลิฟยู แต่ก็ไม่ได้อินดี้แบบร้านก่อนหน้า แต่ก็เป็นร้านที่ฝากท้องไว้ได้ประจำครับ
…
ใครผ่านมาแถวๆ ลาดปลาเค้าลองทวีตมาชวนได้นะ ไว้จะไปกินด้วย 555