บทสัมภาษณ์ผู้ชนะการแข่งขันชิง Galaxy Note 3 จาก Droidsans.com

สวัสดีครับ นี่เป็นบทสัมภาษณ์ผู้ชนะกิจกรรมแข่งขันชิง Galaxy Note 3 จาก Droidsans.com ซึ่งการแข่งขันรอบสุดท้ายเพิ่งสิ้นสุดลงไปวันนี้ และทาง Droidsans ก็ได้ผู้ชนะมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นั่นคือคุณ @iannnnn นั่นเองครับ

(เสียงปรบมือ)

ขอบคุณภาพจาก droidsans.com
ขอบคุณภาพจาก droidsans.com

สวัสดีครับคุณไอแอน
เรียกไอ้แอนก็ได้ครับ ไม่ต้องมาองมาไอ

ชีวิตหลังจากชนะการแข่งขันในครั้งนี้เปลี่ยนไปเยอะไหมครับ
เยอะเลยครับ มีบ้าน มีรถ มีครอบครัว มีลูกเมีย ชีวิตผมสุขสบายขึ้นกว่าแต่ก่อนมากๆ

นี่มึงไม่ได้ถูกล็อตโต้นะครับ ขอกล่าวแสดงความยินดีด้วยนะครับ ทางทีมงานของเราติดตามประวัติของคุณมานาน เห็นว่าชอบพูดถึงซัมซุงบ่อยครั้งทั้งทางดีและทางเลว
(ตัดหน้า)ส่วนมากจะทางดีครับ เพิ่งได้ของเขามาผมก็ขออวยไว้ก่อนครับ ส่วนทางเลวนั่นคือตอนใช้งานจริงไปสักพักแล้วเจอปัญหา

คุณเป็นสาวกซัมซุงสินะครับ
(ต่อยปาก)

ค… คุณเป็นสาวกกูเกิลสินะครับ
ใช่ครับ ถ้าแบบนี้ผมยอมรับอย่างเต็มภาคภูมิเลย เวลากูเกิลออกอะไรมาผมก็จะอวยไว้ก่อนครับ เป็นผู้ใช้ที่ดีครับ ไอ้ที่ดีก็ชมเยอะๆ เวอร์ๆ แต่พอเวลาเจอความกาก ก็จะหุบปากไว้ให้มันผ่านไปครับ

นี่เหมือนพวกเชียร์กีฬาสีการเมืองเลยนะครับ
แน่นอนครับ แต่บทสัมภาษณ์นี่พิมพ์ใน iMac นะครับ

มาเข้าเรื่องกันดีกว่า วันนี้คุณไปแข่งมารู้สึกยังไงมั่งครับ
ตื่นเต้นฉิบหายเลยครับ ปกติผมเป็นพวกไม่ชอบการแข่งขันแบบเผชิญหน้าเท่าไหร่ เพราะคืนก่อนหน้าผมจะกระสับกระส่ายจนนอนไม่เต็มตื่น คือเป็นพวกล่กครับ แต่ถ้าเป็นการแข่งแห้ง เช่น ส่งภาพเข้าประกวด ส่งนั่นส่งนี่ อันนี้พอสู้กะเขาได้ คือเป็นมนุษย์เนิร์ดน่ะครับ

ที่จริงคุณตกรอบไปแล้ว
กติกาการแข่งขันชิงโน้ตสามนี่คือ ผู้เข้าประกวดจะต้องส่งคลิปคลิปนึงเพื่อโชว์ว่า “กูใช้มึงเป็นนะ” ไปให้ทีมงานพิจารณา เสร็จแล้วทางผู้จัดก็จะจับสลากให้ได้ผู้โชคดีมาตัดเชือกกันในรอบชิง ซึ่งแน่นอนครับ ผมตกรอบ แต่ก็ใช่ว่าจะอับโชคเสียทีเดียวนะ เพราะผู้ผ่านการคัดเลือกรวมถึงคิวสำรองก่อนหน้าผมเขาสละสิทธิ์จนมาถึงผมพอดี (เรื่องอะไรจะสละล่ะ อยากได้จะตายห่า แต่เก็บอาการไว้) ซึ่งถ้าไม่ได้ผู้แข่งขันท่านก่อนหน้ากรุณาสละสิทธิ์นี่ ไอ้ผมแม่งคงไม่ได้มาเข้ารอบชิงหรอกครับ เพราะโดยธรรมชาติก็เป็นคนที่อับจนโชคลาภวาสนาโดยสิ้นเชิง งานไหนที่เขามีจับของขวัญกัน ก็เตรียมตัวไว้ได้เลย อันไหนกากสุดนี่ตกถึงมือกูแน่นอน

คุณเคยชนะการประกวดมาแล้วครั้งนึงสมัยวาดรูปชิงโน้ตสองนี่นา นี่คุณเส้นใหญ่ ใช้อภิสิทธิ์ รู้จักคนในอะไรแบบนี้สินะครับ
ใช่ครับ

ต้องตอบว่าไม่ใช่สิ
อ๋อ เออ ไม่ใช่ๆๆ คืออีตอนประกวดชิงโน้ตสอง (เขียนไว้จึ๋งเดียวตรงท้ายบล็อกนี้) นั่นก็วาดรูปประกวดกะเขาครับ ขยันวาดส่งไปหลายที่ด้วยนะเพราะอยากได้มากๆ แต่เอาจริงๆ ความมีเส้นสายก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ เพราะอีเว็บที่รู้จักเจ้าของเว็บผมก็แพ้เขา และดันไปชนะจากอีกเว็บที่ไม่รู้จักใครเลย ส่วนการแข่งขันครั้งนี้ ถึงจะเป็นรายการที่ไม่ใหญ่โต แต่เขาแข่งกันจริงๆ จังๆ ด้วยกติกาโหดๆ เลยนะครับ เพราะของรางวัลมันหลายบาท ดังนั้นถึงดวงจะไม่ดีแต่ก็ชนะกันด้วยพลังครับ

แทรกกติกาการแข่งขันนิดนึงครับ ทั้งรอบคัดเลือกและรอบชิง เขาตั้งกติกามาแบบนี้ คือใครที่มีโน้ตสามอยู่ในมือ ทดลองปฏิบัติภารกิจและจับเวลาดูนะครับว่าทำได้ในเวลาเท่าไหร่ บอกเลยว่าแม่งยากจริง

ภารกิจที่ต้องทำ

  1. บันทึกเบอร์โทรศัพท์ด้วย Action Memo : ชื่อ “ดรอยด์ซานส์” เบอร์ “0812345678”
  2. เปิด browser แล้วเข้า droidsans.com ด้วยคีย์บอร์ดลายมือบนกล่องพิมพ์ จากนั้นก็ให้บันทึกหน้าแรกเข้า scrapbook โดยให้สร้างหมวดหมู่ website ขึ้นใหม่แล้วจัดเก็บในนี้
  3. เปิด YouTube ขึ้นมาด้วย MultiWindow แล้วก็ทำการค้นหา droidsans ด้วยการลากแปะตัวอักษรจาก browser มาแทนการพิมพ์ แล้วเล่นคลิปแรกของ droidsans เป็นเวลา 5 วินาที
  4. จากนั้นให้เปิดใช้ Pen Window โทรออกหา droidsans ด้วยการค้นหาเบอร์แบบ T9
  5. ให้ทำการวางสายแล้วก็เข้า S Note สร้างเอกสารขึ้นมาใหม่ เขียน Samsung เล็กๆเอาไว้ด้านล่างสุดของหน้ากระดาษ แล้วใช้ Selection mode ขนาดลายมือเราขึ้นมาเอาไว้บนสุด จากนั้นก็เขียน Galaxy Note 3 ด้วยลายมือแล้วแปลงเป็นตัวพิมพ์ด้วย Selection mode เหมือนเดิม และใช้ Text mode เขียนข้อความว่า ROCK!! ปรับขนาดขึ้นมาเป็น 60 เปลี่ยนฟอนท์เป็น Roboto condense และสีชมพู

เป็นอันเรียบร้อย และต้องทำให้เสร็จภายใน 5 นาที

อ่านกติกาดูแล้วหินมากเลยนะครับ
ใช่ครับ ที่จริงคือเห็นสีหน้าผู้ท้าชิงท่านอื่นๆ ก็ท้อไปแล้ว คือสายตาทั่นมุ่งมั่นกันทั้งนั้น เลยกะว่ากูขอ Chromecast ก็ยังดี ตอนรอบแรกนี่ทำเวลาไป 3 นาทีกว่าๆ แต่รอบชิงดันเสร็จในเวลาไม่ถึง 3 นาที โอ้วพระเจ้าชัชชาติช่วยลูกแล้ว!

จะบอกว่าเก่ง
ครับ

ต้องตอบว่าไม่ใช่สิ
เก่งจริงๆ ครับ

ตื่นเต้นไหมครับ
มืองี้สั่นสุดๆ เลยครับ คืนก่อนหน้าการแข่งขันรอบชิงนี่ถึงกับนอนไม่หลับเลยเหอะ เพราะตอนนั่งซ้อมแล้วดันยิ่งซ้อมยิ่งทำเวลาแย่ลงเรื่อยๆ กะว่าเออ เอารางวัลรองก็ได้วะ แล้วทันใดนั้นก็ได้รับประโยคกระตุ้นกำลังใจจากภรรยาครับ… เมียก็บอกว่า “เตงจะเอา Chromecast มาทำไมอีกอันวะ บ้านเราก็มีแล้วอันนึง” (เรื่อง คค นี่เคยเขียนบล็อกอวดไว้ด้วย แล้วเว็บ TechChrunch เอาภาพไปลงล่ะ โกอินเตอร์สัสๆ) ก็เลยฮึดสู้ขึ้นมาครับ ตื่นแต่เช้าไปนั่งอ่านการ์ตูนรอที่สยามเลย ห้างเหิ้งยังไม่เปิด (เขาแข่งสิบโมงครึ่ง ไปถึงตั้งกะเก้าเศษๆ)

เข้าใจหัวอก #วงโย แล้วใช่ไหมครับ
ผมดีใจที่มีโอกาสสร้างชื่อเสียงให้กับชาวลาดปลาเค้าครับ

คุณใช้มือถือตระกูลนี้ของค่ายนี้มากี่รุ่นแล้วครับ
มือถือเครื่องแรกของผมที่เป็นแอนดรอยด์คือ hTC Legend ครับ ใช้มานานหลายปีจนพัง ก็เปลี่ยนเป็น Galaxy Note (ซื้อมา), Galaxy Note 2 (ประกวดชนะมา), Galaxy Note 8.0 (ซื้อให้เมีย), Galaxy Note 3 (ซื้อมา) และล่าสุดก็คือ Galaxy Note 3 รุ่น LTE ที่เพิ่งประกวดชนะมาวันนี้นี่แหละครับ

อ้าว แสดงว่าคุณเป็นสาวกซัมซ…
.

อ.. อ้าว แสดงว่าคุณเป็นสาวก Galaxy Note ตัวยงเลยน่ะสิ
ครับ ว่ากันตรงๆ ถ้าเกิดมันมีมือถือค่ายอื่นรุ่นอื่นที่มันเขียนสนุกแบบนี้ผมก็ซื้อครับ แต่เผอิญมันมีของซัมซุงเจ้าเดียว

ของวาคอมไง เห็นออกแท็บเล็ตเมพ วาคอมเขาเป็นต้นตำรับปากกาตัวนี้เลยนี่นา
ดูราคาแล้วมึงจะหุบปากครับ

แล้วโน้ตตัวใหญ่ 12.2 นิ้วล่ะครับ นั่นก็เฉียดสามหมื่น แต่เห็นคุณกรี๊ดมาก
กรี๊ดและได้แต่มองครับ มันแพงไปจริงๆ แต่เคยลองเอามาวาดรูปเล่นแล้วน้ำตาไหลเลยครับ

ปวดขี้
ครับ

มือถือใหม่ที่ได้มาคุณจะเอาไปทำอะไรครับ เอาไปบริจาคองค์กรการกุศล ถวายเงินทำบุญ หรืออุทิศให้..
ใช้เองครับ เนี่ยเพิ่งไปศูนย์ทรูมูฟมา จะขอซิม 4G ซะหน่อย ปรากฏว่าหมดเกลี้ยง

สุดท้ายนี้มีอะไรอยากจะฝากขอบพระคุณทาง Droidsans.com ผู้จัดกิจกรรมนี้, คุณกิมผู้ควบหน้าที่ดำเนินการแข่งขันและตากล้องและพิธีกรภาคสนามและคนวิ่งไปซื้อมือถือถึงมาบุญครอง,​ และซัมซุงที่เป็นเหยื่อคุณมาตลอดไหมครับ
คราวหน้าเกิดโน้ต 4 หรือ 5 ออกมาแล้วมีแข่งชิงกันอีก ผมจะโดนแบนไหมครับ

และทั้งหมดนี้คือการสัมภาษณ์ผู้ชนะการแข่งขันชิงรางวัล Galaxy Note 3 ของเราครับ ที่ลงทุนถามเองตอบเอง มโนเองอย่างหน้าด้านที่สุดนี่คือจะอวดว่าผมได้รางวัลมาโว้ย อิจฉาล่ะสิๆๆๆ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

จบครับ

Galaxy Note 3 LTE

คอมเมนต์

แจกคาถาไว้หนวดครับ ท่องได้ตามนี้ปั๊บหนวดงอกเลย

วันก่อนเกิดอยากรู้ขึ้นมาว่าถ้าไว้หนวดแล้วจะหน้าตาเป็นไง ดังที่ทำเป็นการ์ตูนสี่ช่องไว้ จนมาวันนี้รู้แล้วว่ามันเกะกะมาก เวลากินนมงี้เลอะไปหมดเหมือนเด็กสกปรกๆ เลยเข้าใจแล้ว โกนออกดีกว่า

ก่อนโกนก็เลยทำไอ้นี่เล่นๆ

ป.ล.เสียงนิทานเข้ามาในคลิป ช่างมัน
ป.อ.แถมนิทานยังมาเขย่าขาตั้งกล้องเล่นอีก ภาพเลยเคลื่อน ซึ่งก็… ช่างมัน

คอมเมนต์

คิดถึงวิเคราะห์แยกแยะ

ขอบคุณภาพจาก www.gth.co.th

บล็อกตอนนี้นี่คงเป็นเอฟเฟกต์จากคิดถึงวิทยาที่เพิ่งดูเมื่อเย็น รู้สึกว่าต้องจดอะไรไว้หน่อย

ตั้งกะมีลูกนี่ ปีนึงจะมีโอกาสได้ดูหนังแค่ไม่กี่เรื่อง เราจึงเลือกเรื่องที่ต้องระเบิดภูเขาเผากระท่อมสุดๆ เอาให้แบบค่าตั๋วเราไปจุนเจือค่าทำเอฟเฟกต์ของเขา หรือไม่ก็ต้องเป็นเรื่องที่สนุกจริงๆ แบบที่คาด (และนั่นทำให้ไม่เคยดูหนังแล้วผิดหวังเลยในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา)

นี่ยิ่งได้ข่าวมาเลาๆ ว่าคิดถึงวิทยานั้นเป็นหนังแนวฟีลกู๊ด เห็นลายเซ็น GTH ชัดเจ๊นชัดเจน (คืออีคนเขียนนี่ออกจะวิจารณ์เชิงเหยียดๆ นิดนึงน่ะนะ) แต่ก็ช่างแม่งไง เราคาดหวังอยู่แล้วว่าถ้าเห็นตัวอย่างแบบนี้ การประชาสัมพันธ์แนวนี้ และคนเห็นยี่ห้อ GTH แล้วเบะปากแบบนี้ ข้าพเจ้าและเมียจะได้ดูหนังแบบที่เขาว่าอย่างแน่นอน ซึ่งดีไง อยากดูแนวนี้ 55555

อีกทั้งเมียวางแผนฝากลูกไว้กับแม่ยายเรียบร้อยแล้ว เราจึงไปดูกัน และฟินกลับมาบ้านทั้งคู่

ไม่รู้เมียจะฟินกับอะไร ภาพสวย เรื่องซึ้ง นางเอกเก่ง โรงเรียนเจ๋ง ฯลฯ (แต่พระเอกหล่อนี่ไม่ได้ยินจากปากนะ แสดงว่าอีบี้นี่เฉยๆ จริงๆ) แต่ผมฟินกับสามอย่าง ได้แก่ 1.น้ำเขื่อน 2.สมุดบันทึก 3.สะดือพลอย

1.น้ำเขื่อน

ผมเป็นมนุษย์น้ำเขื่อน ผมยินดีรับคำชวน และยินดีชวนญาติมิตรทุกท่าน ไปเที่ยวเขื่อน เที่ยวแพกัน เพราะผมถูกชะตากับมันมากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ให้โดดน้ำแช่น้ำเล่นสามวันติดกันก็ยังไหว (ไม่ใช่แบบขึ้นอืดนะ) นั่นเป็นเพราะค้นพบตัวเองแล้วว่าเราเลิฟเขื่อนมาก แต่ที่หลังๆ ไม่ค่อยได้โดด แม้กระทั่งครั้งล่าสุดที่เพิ่งไปเขื่อนวชิราลงกรณ์มากับเพื่อนแก๊งโรงเรียนมัธยม ก็พบว่าเราใช้ชีวิตอยู่ในน้ำไม่นานเลย นั่นเพราะเพื่อนแม่งไม่เน้นลงน้ำกัน ไอ้เราจะลงอยู่คนเดียวก็สงสารเมียต้องคอยจับลูกสาว เลยไม่ได้แช่นานอย่างที่ใจหวัง

เมื่อไหร่แก๊งฟร้อนจะนัดมีตติ้งเขื่อนกันอีกวะ เดี๋ยวเมียตูท้องโตกว่านี้แล้วไปยากนะโว้ย

.

2.สมุดบันทึก

กลับมาบ้านรีบโดดเข้าหาสมุดบันทึก และเขียนเล่านั่นนี่อีกทีเหมือนอย่างที่ตั้งใจว่าจะทำเป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้ทำ (บันทึกครั้งล่าสุดคือช่วงสิ้นเดือนมกราคม!) แต่คราวนี้ต่างจากคราวก่อนตรงที่พอเขียนบันทึกทีไรก็จะเห็นหน้าพลอยยิ้ม มีฉากหลังเป็นภูเขา เมฆหมอกสวยงาม (ทั้งที่จริงบ้านอยู่ลาดปลาเค้า) จุดเปลี่ยนที่สำคัญคือเนื้อหาง่ายๆ กากๆ แบบที่ตัวละครในหนังเขียนเล่าลงในสมุดนั่นมันมีค่ามาก ยิ่งดูยิ่งคิดถึงการเขียนและย้อนกลับมาอ่าน จนอยากโดดออกจากโรงมาเขียนบันทึกสักห้านาที แล้วค่อยกลับเข้าไปดูใหม่ (ให้พนักงาน pause ไว้ก่อน) นี่คือขอบคุณทุกท่านที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำยังไง แต่เห็นเลยว่าขับพลังของการเขียนบันทึกด้วยปากกากระดาษออกมาได้อย่างสุดติ่งจริงๆ เลยพี่เอ๊ย

และจุดเปลี่ยนที่สำคัญกว่านั้นคือเรามีลูกที่กำลังเข้าสู่วัยที่มีเรื่องให้ฮาทุกวัน มีเรื่องที่อยากเล่าให้ตัวเองและลูกในอนาคตอ่านมากมาย แบบที่ไม่จำเป็นต้องเอามาแชร์ เอามาโซเชียลให้คนอื่นอ่าน (ซึ่งบางทีมันคือการสร้างภาพไง มันไม่เป็นเรา) เลยสัญญาครั้งที่ร้อยว่าคราวนี้เราจะเขียนบันทึกออฟไลน์ไว้อ่านเองอย่างรื่นเริงอีกครั้ง และคงเป็นการสัญญาครั้งแรกว่าต่อไปจะสะสมอะไรที่เอาไว้อ่านเองเยอะๆ จึงน่าจะผละออกจากการเสพติดโลกออนไลน์ให้ได้ในระดับหนึ่ง

แถมสมุดบันทึกนี่ก็ดันเป็นสิ่งที่ตัดขาดความเป็นพิธีรีตรองของการเขียนบล็อก หรือแม้แต่การทวีตก็ยังสู้ไม่ได้ คือมึงเขียนๆ ไป แล้วอยากวาดขึ้นมา เอ้าวาดสิ กลัวอะไร ปากกาด้ามเดิมนั่นแหละ วาดเลย! อยากเปลี่ยนขนาดฟอนต์เหรอ มึงก็เขียนตัวโตๆ สิวะ ง่ายยังกะแมวน้ำ

ดังนั้นตอนนี้ไฟในการเขียนบันทึกของเราจึงเต็มปรี่ นี่ตั้งเป้าไว้ว่าจะเขียนทุกวัน 5555

.

3.สะดือพลอย
ไม่เล่าละกัน ที่จริงเห็นความวับๆ แวมๆ ของเพื่อนนางเอกอีกอย่างประปราย แค่นั้นก็พอแล้ว แฮก แฮก แฮก

.

ป.ล. บล็อกเมื่อวานประทับใจคอมเมนต์มาก ขอจับภาพไว้เลย
long-john

คอมเมนต์

ไากี้ดหาปทอผวปสบหสสกนเลบไนฟหกฟห

พอนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เขียนบล็อกมาครบสิบวันแล้วก็สะดุ้ง แล้วลงมือพิมพ์เลยเหมือนเดิม 5555

ไม่มีอะไรนอกจากจะสำรวจตัวเองว่าทำไมถึงเลือกทวีต (หรือบางครั้งก็ไปแชร์บนเฟซบุ๊ก) มากกว่าการเขียนบล็อก

ไอ้ที่นึกออกก็คือ บล็อกมันมี “ภาพจำ” บางอย่างที่แฝงมากับสถานะของมัน เหมือนว่าถ้าเขียนบล็อกนี่จะต้องกลั้นหายใจไว้หน่อยนึงตอนพิมพ์ แล้วก็ตรวจตราว่ามีคำสะกดเผียดไหมก่อนที่จะกด Publish ซึ่งเป็นปุ่มที่ศักดิ์สิทธิ์มาก การที่จะกดปุ่มนั้นคือมันแข็งมาก กดยาก ไม่นิ่มนิ้วเหมือนปุ่มทวีต หรือปุ่มโพสต์ ที่นึกอยากจะพ่นอะไรก็พ่นลงไปเลย ง่ายจะตาย

เออ ความง่ายนั่นแหละสรุป

และในบางที ความเวิ่นเว้อแบบไม่ต้องเกรงใจกันนี่ก็ไม่ค่อยมีในวัฒนธรรมบล็อก (หมายถึง พ.ศ.นี้ ที่คนเลือกกวาดสายตาผ่านไทม์ไลน์มากกว่าอ่านเรียงความยาวๆ) ไอ้การเขียนบล็อกส่วนตัวทีนึงนี่ยังกะขึ้นจดหมายราชการ คือต้องมีจังหวะ มีพิธี มีนั่นนี่ซึ่งเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่ายุคสมัยแห่งการโพสต์ง่ายๆ มันพังทลายประเพณีนี้ลงไปแล้วอย่างราบคาบ

พอมาดูบล็อกตัวเองก็เลยมีการนึกถึงไอ้ความเปลี่ยนแปลงอะไรแบบนั้นอยู่บ่อยๆ เพราะเขียนมาสิบกว่าปีแล้ว ตั้งแต่ยุคเกรียน ยันยุคพยายามตลก จนยุคสิ้นสุดของบล็อก 5555 ก็ยังรู้สึกสนุกที่ได้สนทนากับตัวเองผ่านสมุดบันทึกที่นับวันจะส่วนตัวขึ้นเรื่อยๆ (เพราะคนอ่านยาวๆ น้อยลง ซึ่งดีเลย กูชอบ)

นึกได้อีกอย่างว่าพอถึงตอนนี้ บล็อกนั้นกลับกลายเป็น “แหล่งข้อมูล” (ที่พ่วงด้วยคำว่าอ้างอิง อาจจะแข็งแรงมีหลักฐาน มีลิงก์ชัด เหมาะกับการเอาไปอ้างอิง ส่วนถูกหรือผิดนั่นอีกเรื่อง) ไปมากกว่า “สถานที่แสดงความคิดเห็น” แบบยุคที่มันเคยรุ่งเรืองเสียแล้ว ไม่ได้อะไรมาก ก็แค่เหล่าความเห็นทั้งหลายมันถูกสื่อผ่านแหล่งอื่นๆ ที่ได้รับการคอมเมนต์ตอบแบบ(เกือบ)เรียลไทม์ หรือโดนรีทวีต โดนกดไลก์แบบทันอกทันใจไปแล้ว

นี่แค่ผ่านไปแค่คืนเดียว การจะมาโพสต์อะไรเกี่ยวกับคดีดราม่าวงโยฯ (เนียนใส่ลิงก์โฆษณาการ์ตูน) ที่สถานที่แห่งนี้ ก็ช้าไปเสียแล้ว ยกเว้นว่าจะเป็นข้อมูลใหม่ที่แข็งแรง (นั่นไง ข้อมูลอีกแล้ว) ซึ่งนั่นก็แปลว่าการโผล่ขึ้นของโพสต์นี้ จะต้องดูบึกบึนและมีค่าพอที่จะทำให้คนอ่านจนจบ นั่นยิ่งทำให้ปุ่ม Publish แข็งขึ้นทุกวัน ซึ่งนั่นแม่งไม่ดีเลยในสายตาของคาบเจ้า ถ้าสังเกตดูจะเห็นได้ว่าช่วงปีสองปีที่ผ่านมาบล็อกนี้ได้ทำลายความเป็นแหล่งข้อมูลหรือสาระหรืออะไรที่มันดูมีค่าและแข็งเป๊กนั้นลงหมด นั่นทำให้เขียนอะไรๆ สนุกขึ้นเยอะ แต่จะมาบังคับพฤติกรรมคนอ่านให้อ่านจนถึงบรรทัดนี้นั่นก็ไม่ใช่เรื่อง (ใครอ่านถึงประโยคนี้กรุณาเขียนคอมเมนต์ว่า “จอห์น” ทีครับ)

จับใจความได้ไหมว่าทั้งหมดนี่จะบ่นอะไรของมึง 555555 จบ

คอมเมนต์

ฝันบ้า

เพิ่งเคยฝันแบบที่ทำให้ตกใจตื่นมาฉี่เสร็จแล้วนั่งทบทวนเขียนบล็อกบนที่นอนมืดๆ ลูกเมียหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ แบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต

เปล่า ไม่ใช่ฝันแฟนตาซีโลกแตกหรือสัตว์ประหลาดบุกโลก ซอมบี้ผีกัดเพื่อนฝูงตายทีละคนแล้วเราหนีเอาตัวรอดอะไรแบบนั้นหรอก อันนั้นยังฝันอยู่บ่อยๆ และสนุกดีทุกครั้งเวลาตื่นมานึก

แต่เมื่อกี้นี่คือฝันว่าเราไปมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ความวุ่นวายของกิจการโทรทัศน์รัฐวิสาหกิจช่องนึง (ไม่รู้ว่าช่องอะไร) ซึ่งบอร์ดบริการกำลังวุ่นวายสุดๆ กับภาวะขาดทุนถึงขั้นล้มละลาย เลขา บัญชี เสมียน วิ่งกันให้วุ่น เพราะจะต้องเตรียมแถลงการณ์ประชุมเป็นการภายในเพื่อชี้แจงตัวเลขภาวะขาดทุนต่อสหภาพแรงงานของตัวองค์กรเองให้ได้ ว่าตกลงกิจการที่กำลังจะเจ๊งนี่เกิดจากอะไร ทำไมค่าใช้จ่ายถึงไม่สมเหตุสมผล มีการทุจริตตรงไหนหรือเปล่า

ผมนั่งอยู่ด้วยในห้องประชุมของเลขา (ไม่ใช่เลขาสวยๆ เอ็กซ์ๆ ใส่แว่นนะ นี่คือเป็นลุงๆ เลย ฝันแบบเรียล ไม่มีอะไรโอตาคุ) เห็นข้อชี้แจงอยู่ประเด็นนึงในเอกสารการประชุม นั่นคือค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการออกกอง และค่าเวลาทำงานของพนักงานกะดึก ที่ทางองค์กรเองดันมีกติกาอยู่ว่า ถ้าเป็นงานกะกลางคืน จะมีค่าล่วงเวลาเป็นสวัสดิการให้กับบุตรหลานพนักงานด้วย (ประมาณว่าเป็นนโยบายต่อเนื่องที่บอร์ดบริหารชุดก่อนๆ ได้กำหนดกติกาไว้ ในฝันผมเชื่อว่าทางสหภาพแรงงานขององค์กรนี้แข็งแรงมากขนาดที่ว่าบังคับให้ออกค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยขนาดนี้ได้) และตัวเลขนี้นับรวมๆ ดันเยอะมากจนมีส่วนทำให้กิจการขาดทุนหนัก

และอีกไม่กี่นาทีการแถลงการณ์เป็นการภายในองค์กรก็จะเกิดขึ้น ด้านหน้าอาคารมีผู้จัดรายการ (ซึ่งเป็นเอกชนรายย่อย) ถือเอกสารมารอฟังและประท้วง ทุกคนมีสีหน้าโกรธ บางคนน้ำตานองหน้า บางคนผมคุ้นๆ ว่าเคยเห็นในทีวีนอกความฝันนี้  และบางคนกำลังให้สัมภาษณ์สื่ออื่นๆ ที่กำลังเกาะประเด็นร้อนนี้ เพราะการเจ๊งโดยฉับพลันขององค์กรขนาดยักษ์ระดับนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประเทศไทย

เป็นไงครับ ฝันบ้าและไม่เกี่ยวเหี้ยอะไรกับชีวิตเราเลยได้ขนาดนี้ และรายละเอียด บรรยากาศทุกอย่างมันจริงจังได้ผิดกับวิถีชีวิตเราขนาดนี้ (เป็นคนที่ฝันแล้วสมจริงตลอด แม้ฝันว่าโลกแตกหรือสัตว์ประหลาดบุกโลกก็จะสมจริงเสมอแบบนี้แหละ)

คือมันบ้าจนสงสัยจริงๆ ว่าต้องเกี่ยวอะไรกับของที่กินไปตอนเย็นหรือเปล่า -_-

มีประเด็นที่น่าจะทำให้เก็บเอาไปประกอบเรื่องเป็นความฝันอยู่บ้างคือ
– เมื่อคืนไปงานแต่งงานที่โรงแรมพะเนิน พูลแมน รางน้ำ พอเลิกงานแล้วเราเดินลงไปที่จอดรถใต้ดินคนเดียว ส่วนลูกเมียรออยู่ที่ล็อบบี้ ตอนเดินกำลังเข้าไปในลิฟต์ก็สวนกับทีมงานและดาราที่มาในงานอะไรสักอย่างพอดี (ถึงว่าหาที่จอดรถโคตรยาก) ไม่รู้ดาราคนนั้นเป็นใครแต่ตึงมาก รัศมีเปล่งประกายสุดๆ อารมณ์นุ่นวรนุชได้ ส่วนข้างหลังเป็นทีมงานเดินตามกันมา
– กลับมาบ้านเห็นโพสต์ของแชมป์ @tpagon บอกว่าได้รับรางวัลในงานประกาศผลโทรทัศน์ทองคำ เอ๊ะ อ้อ คืองานที่จัดที่นี่เองงงง ยินดีด้วยๆๆ
– ในหมู่บ้านมีดราม่านิดหน่อยเกี่ยวกับการจัดเก็บค่าส่วนกลางประจำปี ว่าเก็บแพงไป (ผมเป็นหนึ่งในคณะกรรมการหมู่บ้านชุดแรกสุดด้วย) ซึ่งดันเป็นประเด็นขึ้นมาเพราะคนที่ไม่พอใจนี่คือไม่ได้เข้าประชุมใหญ่สามัญในคราวก่อนเพื่อโหวตว่าจะจัดเก็บที่ตารางวาละกี่บาท

อืม แล้วดีเทลในฝันที่เหลือนี่คือแมวน้ำอัลไล

จบ นอนต่อ ตีห้ากว่า

คอมเมนต์