เสาเสาเสาและโรงเลื่อย

ตอนนี้ผมทำพอดแคสต์ (=วิทยุออนไลน์) อยู่สองรายการ ชื่อ “ยูธูป” และ “เสาเสาเสา” (เออ ว่าจะเขียนเรื่องพอดแคสต์ในประเทศไทยตั้งนานแล้ว นี่ดราฟต์ไว้ยังไม่เสร็จซะที ไว้ก่อนนะๆ) ทั้งสองรายการที่ทำนั้นสังกัดอยู่ในช่อง Get Talks โดยมีฐานอยู่ในซาวด์คลาวด์และทวิตเตอร์ (เหมือนจะเป็นพวกต่อต้านจักรวรรดิเฟซบุ๊ก 5555)

ยูธูป (@youtoopna) เป็นรายการรีวิวของกินที่เอาเรื่องผีมาบังหน้า อันนี้ได้รับการตอบรับอย่างอิ่มหมีไปแล้ว เราจะข้ามไป

ส่วนเสาเสาเสา (@saosaosaona) เป็นรายการพอดแคสต์ที่คุยกันเรื่องสถาปัตยกรรม ที่พยายามจะเล่าเรื่องที่เรารู้ ให้กับคนฟังที่ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้มาก่อน ได้ฟังกันง่ายๆ ย่อยให้ฟังง่ายๆ และเป็นกันเอง

โดยที่เอาจริงๆ แล้ว ผมเองก็ไม่ได้มีความรู้เท่าไหร่ แต่เป็นคนอยากรู้ เลยส่วนใหญ่จะเป็นแผนกถามในรายการนะ ส่วนคนที่คอยตอบก็จะเป็นโบ๊ท น้ำ โอห์มซะเป็นส่วนใหญ่ โดยมีแนทเต้มานั่งถามอีกคน มีตั้งมาคอยช่วยในบางครั้ง และพี่โอเป็นที่ปรึกษาลับๆ อีกที ทำไมทีมงานมันเยอะจังวะ!

เนื่องจากทีมงานเราเยอะใช่มะ การจะนัดคนเหล่านี้ให้มานั้่งทำอะไรพร้อมกันได้นั้นช่างยากเย็นนัก ปกติเราก็เลยนัดหมายกันมานั่งอัดรายการกันสองอาทิตย์ครั้ง — อัดครั้งละสองตอน จะได้ไม่ต้องนัดกันบ่อยๆ แต่อัดทีนึงก็ล่อไปดึกดื่นเที่ยงคืนทุกที โดยที่ทั้งหมดนี้ทำเอาผลงานล้วนๆ
ยังไม่ได้คิดเรื่องเงินๆ ทองๆ เลย เหมือนมานั่งคุยกันเพื่อบำรุงสมองและหัวใจมากกว่า (แต่ถ้าวันนึงมีสปอนเซอร์ได้เราจะดีใจมาก 5555)

แต่เสาเสาเสาอีพีนี้ต่างออกไป หลังจากที่เรานัดอัดกันปกติใช่มะ ดันมีเหตุที่ทำให้ผมกระเหี้ยนกระหือรือ ไปบุกถึงบ้านของแขกรับเชิญ เพื่อขอสัมภาษณ์ในประเด็นที่ตัวเองกระหายใคร่รู้มากๆ

ไอ้ความใคร่รู้เนี่ยนั่นเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ นึกทีไรก็เสียดายว่าทำไมตอนเรียนกูไม่อยากรู้อยากเห็นนั่นนี่เหมือนอย่างทุกวันนี้วะ หรือกบาลมันเพิ่งเปิดตอนลูกสอง

นั่นแหละ เลยอยากให้ฟัง เผื่อจะชอบอย่างที่ผมชอบเนอะ เอ้า เอาคำนำไปอ่านก่อน

คุณผู้ฟังบางท่านที่โตมาพร้อมๆ กับมานีมานะและผองเพื่อน น่าจะจำฉาก “โรงเลื่อยร้าง” ซึ่งเป็นสุดยอดฉากระทึกขวัญเท่าที่เด็ก ป.6 ในยุคนั้นจะได้มีโอกาสอ่าน ภาพความทรงจำของบรรยากาศโรงเลื่อยร้าง ที่พอหมดสัมปทานก็ปิดตัวลง ปล่อยให้เถาวัลย์พันเกี่ยวและเป็นสวรรค์ของเหล่าตัวโกงในตำราเรียน… ยังคงฝังใจมาจนทุกวันนี้

ย่อหน้าตะกี้คือดักแก่ล้วนๆ

ส่วนเนื้อหาของเสาเสาเสาตอนนี้ เราไปสัมภาษณ์คุณติงลี่ แห่ง “โรงเลื่อยจักรไทยนำแสง” เกี่ยวกับการ “ทำไม้” จากท่อนซุงใหญ่ๆ ที่ล่องแม่น้ำเจ้าพระยาเข้ามา จนผ่านกระบวนการกลายเป็นไม้แปรรูปวัสดุก่อสร้างสุดฮิต และยังเอาไปทำนั่นนี่ได้อีกมากมาย จนเราเองก็ตกใจว่าเฮ้ย ทำได้ด้วยเหรอวะ — ได้!

นอกจากนี้แล้วยังมีสาระเรื่องราวเกี่ยวกับไม้ ทั้งชนิด คุณสมบัติ ราคา! (ใช่ เราถามราคาด้วย) แหล่งที่มา กฎหมายที่เกี่ยวข้อง รวมถึงเทคนิคการดูแลรักษา ฯลฯ เท่าที่ความอยากรู้อยากเห็นของเสาเสาเสาจะพาคุณไปถึง

ขอให้สนุกครับ!

ก็นั่นแหละครับ เชิญฟังเสาเสาเสา หนึ่งในอีพีที่ผมชอบที่สุด “รักเธอเลื่อยไปไม้เปลี่ยนแปลง” ได้ที่นี่เลยครับ

ป.ล.
นอกนั้นที่ตัวเองรับผิดชอบในการจัดรายการเอง ก็เป็นเรื่องการซื้อบ้าน กับเรื่องสถาปัตยกรรมกับขี้… ลองกดฟังกันนะ ในเพลย์ลิสต์รายการเสาเสาเสาบน Spotify

[Get Talks] โตแล้วยังอ่านการ์ตูนอีก?

อารัมภบทเกี่ยวกับรายการ Get Talks กันนิดนึง
ตอนนี้ตอนทำงานหรือขับรถ ผมนิยมฟัง Podcast (ก็คือรายการวิทยุนั่นแหละ แต่เป็นแบบออนไลน์) ไปด้วย เพราะมันสะดวกดี มือทำอย่างอื่น ตาทำอย่างอื่น แต่หูว่าง ก็เปิดฟังเพลินๆ ตอนนี้ติดตามอยู่ 3-4 รายการ เช่น WitCast, BATCast, Omnivore, JUSTดูIT., GM Cast, RadioMANGA (เกินยังวะ) (ทั้งหมดดูเป็นชื่อรายการฝรั่ง แต่พูดไทยทั้งหมดนะครับ ผมภาษาอังกฤษยังไม่ได้แข็งแรงพอจะฟังฝรั่งคุยกันยาวๆ ได้เถอะ)

และสุดท้ายที่นึกออกและเราจะมาอวยกันวันนี้คือ “Get Talks” ของสองพิธีกร แซมมี่และกตัญญู ซึ่งต่างคนก็ต่างมีหน้าที่การงานกันดีอยู่แล้วแหละนะ แล้วมึงมาจัดรายการกันทำไม ว่างเหรอ

คืองี้ครับ วันก่อน คุณแซมติดต่อเข้ามาชวนคุยเรื่องการอ่านการ์ตูน ผมก็งงๆ ไม่กล้ารับปากมัน เกรงว่าเราจะไปรู้อะไรเรื่องการ์ตูนนักวะ เพราะตัวเองก็แค่คนหนึ่งในท่ามกลางผู้คนอีกมากมายหลายล้านที่ต่างก็เติบโตและอ่านการ์ตูนมาตั้งแต่เด็กจนโตมาเหมือนๆ กัน คือมันเป็นเรื่องที่หันไปทางไหนก็เจอแต่คนที่รู้เยอะกว่าผมแน่นอน

พอไอ้แซมเห็นผมอึกอักทำท่าจะรับปากแหล่ไม่รับแหล่ มันก็ให้เหตุผลที่รู้สึกว่าเออ ผมยอมรับได้ นั่นก็คือ “ก็ผมรู้จักพี่คนเดียว”

GetTalks-iannnnn

พอถึงวันนัด ทีมงาน Get Talks ก็ยกสตูดิโอ (ก็มีสองคนนั่นแหละ กะมือถือเครื่องนึงไว้อัดเสียง) มานั่งสัมภาษณ์กันอย่างจริงจังที่บ้านลาดปลาเค้า ถือเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆ เดือนที่ผมได้นั่งคุยกับมนุษย์นานขนาดนี้ แถมยังเป็นเรื่องที่ตัวเองก็ประหม่าอยู่ใช่ย่อย

แต่พอเริ่มปริปาก โอ้โห ต้องขอกล่าวอย่างสุภาพเลยครับว่าเย็ดเป็ด ความทรงจำของวัยรุ่นยุค 90s (เห็นกำลังฮิตแซะกันใช่มะตีมนี้) ก็พรั่งพรูทะลักทลายพรวดพราดออกมาอย่างรุนแรงเหมือนดั่งเพิ่งอัดน้ำยาดีท็อกซ์สวนเข้าไปในรูตูด อั้นไว้ 3 นาทีแล้วตัดสินใจคลายการเกร็งหูรูด พุ่งมากๆ! พุ่งมากๆ!

มากไป!

มากไปจนกลายเป็นว่า ตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งของรายการนั้นเต็มไปด้วยเนื้อหาดักแก่ และความโรแมนติกข้นคลั่กของอดีตเด็กที่โตมากับวัฒนธรรมการอ่านการ์ตูน ทั้งการ์ตูนสายหลัก สายรอง สายโป๊ (<--ดอกจัน) รวมถึงการพยายามลิสต์รายชื่อการ์ตูนโปรดของแต่ละคน แทนที่จะเลยไปเรื่องอื่นที่มันร่วมสมัย เช่นว่าด้วยการล่มสลายของอาณาจักรการ์ตูน หรือวงการการ์ตูนดิจิทัล พวกเว็บตูนงี้ นี่กลายเป็นว่ามาโชว์กันว่าใครจะรำลึกความหลังได้มากกว่ากันซะยังงั้น แต่นั่นกลับกลายเป็นว่า เออแม่งสนุกฉิบหายเลย 5555 คือทุกคนต่างแลกเปลี่ยน ต่างจากเทปอื่นๆ ที่แขกรับเชิญจะเชี่ยวชาญเรื่องอะไรสักอย่างสัสๆ ที่น่าเสียดายมากก็คือ พอคุยๆ ไป เวลามันผ่านล่วงเลยไปเร็วมาก ก็ยังรู้สึกว่ามีการ์ตูนอีกหลายเรื่องที่ปลิวหลุดไปจากความทรงจำ บางเรื่องถูกยกขึ้นมาพูดแล้วก็นั่งนึกกันอยู่นาน แต่พอร้องอ๋อปั๊บ เฮ้ย เรื่องนี้กูอินเว้ยยยยย แต่กับบางเรื่อง กดหยุดเทปอัดจบรายการ ก็มานั่งสบถกันด้วยความเสียดายว่าเฮ้ย เมื่อกี้ลืมพูดถึงเรื่องนี้ว่ะะะะะ อารมณ์ประมาณว่า มีนักท่องเที่ยวมาถามว่าประเทศยูมีอะไรฮาๆ มั่ง ให้เวลาเล่าแป๊บนึง เชื่อเถอะว่าเล่ายังไงก็ไม่หยด (แค่หมวดการปกครองก็ฮาจนหมดเวลาแล้ว) ก็เลยเหมือนเป็นการเปิดช่องให้คนฟัง (ใช่แล้ว คุณนั่นแหละครับถ้าเกิดทนฟังได้จนจบ) ได้ร่วมสนุก ร่วมแชร์ และแบ่งปันประสบการณ์ของคุณกันบ้างเนอะ ขอบคุณทั้งสองท่านนะครับที่ให้เกียรติ และขอบคุณที่เอาพลังงานมาฝากอย่างล้นเหลือ ฟังเลยครับ

ป.ล.
หลังจากจบการบันทึกรายการ เดินไปส่งอีสองคนนี้หน้าบ้าน กำลังจะปิดรั้ว ผมก็บอกอีแซมไปว่า เออ ทำรายการงี้ก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ น่าทำมั่งว่ะ 555

ป.อ.
ไอ้แซมบอก เอาดิพี่

ป.ฮ.
คืนนั้นเลยได้ชื่อและโลโก้รายการเรียบร้อย รวมถึงผู้ดำเนินรายการแล้วด้วย ก็คือแซมกะผมนี่แหละ ไม่ได้หาจากที่ไหนไกลเล้ย 55555 เอาไว้เดี๋ยวให้มันเสร็จสักตอนแล้วมาอัปเดตกันอีกทีครับ