ทีแรกจะเขียนบล็อกนี้รวมกับของโบว์ ที่เล่าเรื่องลูกอยู่บ่อยๆ แต่นึกดูอีกทีขอแตกมาเขียนที่นี่นิดนึงนะ จะได้รู้ว่าเราก็เห่อบ้างอะไรบ้าง
วันนี้ไปสำเพ็งมาถึงบ้านก็ค่ำมืดดึกดื่นแล้ว ได้เจอหน้าลูกก็สบายใจหายเหนื่อยซะที เย่!
การเฝ้าดูพัฒนาการของเด็กทารกนี่ธรรมดาก็สนุกอยู่แล้ว ยิ่งพอมาเป็นลูกตัวเองก็ยิ่งสนุก เข้าใจว่าใครเพิ่งมีลูกคนแรกก็เห่อแบบนี้กันทั้งนั้นแหละครับ (ใช่มะๆๆ)
ตอนนี้นิทานอายุจะ 2 เดือนแล้ว จะว่าไปก็อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง (เกิดวันที่ 14 มีนา) ก็เรียกว่าย่างเข้าสู่วัยกำลังน่าฟัด ต่อไปนี้น่าจะเริ่มพูดอ้อแอ้ได้ และเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองกับการเล่นมุกรัวๆ ของพ่อบ้าง (ที่ผ่านมาปล่อยตูเต้นแร้งเต้นกาโชว์อยู่คนเดียว แล้วทารกคนนั้นก็นอนมองไอ้บ้านี่เป็นผัก)
แถมตอนนี้นิทานกำลังอยู่ในวัยที่ตาเริ่มมองเห็น เลยน่าจะฝึกให้สายตาสามารถโฟกัสวัตถุตรงหน้าได้ ที่โรงพยาบาลเขาก็ให้แผ่นภาพเพื่อฝึกสายตามาให้ เป็นของแถมนมผงที่คงเป็นสปอนเซอร์ในแผนกเด็กอ่อนอยู่ (แต่เสียใจ เราให้กินนมแม่ตลอด นมผงไม่ได้โดนลูกฉันหรอก โฮะๆๆๆ) .. แผ่นภาพที่ว่านั่นมีหน้าตาเป็นแบบนี้ครับ
พอเอามาให้ลูกดู ลูกก็สนใจครับ คือเด็กกำลังสนใจขอะไรที่มันคอนทราสต์จัดๆ สีแรงๆ สดๆ (รออีกเดี๋ยวก็จะเริ่มสนใจพวกตุ๊กตาหรือของเล่นที่สีซอฟต์ๆ ลงมาหน่อย) ดังนั้นการละเล่นแต่ละวันของพ่อแม่ลูกบ้านแบน คือเอาไอ้แผ่นนี้แหละ มากางต่อหน้าลูก แล้วเล่าเรื่องนู่นนี่ให้ฟังมั่วๆ เช่นรูปวงกลมนั่นก็มั่วไปเรื่องกัปตันอเมริกาหรืออะไรทำนองนั้น เด็กมันคงจะรู้เรื่องเนอะ ..แต่คิดดูอีกทีไม่น่าจะรู้เรื่องเพราะยังไม่ได้ดูภาคแรก เกิดมาก็มีอเวนเจอร์สเลย
ส่วนอีกด้านก็เป็นตัวการ์ตูนที่คล้ายๆ กับภาพในโรงเรียนอนุบาลครับ เช่นมีลุงฮูกที่ใส่ชุดครุย (จะได้ดูทรงปัญญาอะไรแบบนั้น ..นกฮูกเนี่ยนะ) มีฉลาม มีแมลงเต่าทอง .. ซึ่ง แบบแว่ นอกจากจะวาดออกมาได้ดูฝรั่งมากๆ (คงได้รับอิทธิพลมาจากตัวการ์ตูนเก่าๆ สมัยที่เรายังเด็กๆ กันน่ะ) พอเอามาให้ลูกดูและเล่าเรื่องนั่นนี่จนเบื่อแล้ว เลยคิดว่าน่าจะหาอะไรใหม่ๆ มาเล่าต่อได้บ้าง
แต่เอ๊ะ เราก็วาดเองได้นี่หว่า เลยกะว่าเดี๋ยวจะลองวาดดู โดยทำเป็นบัตรภาพ เอาไปอัดตามร้านมาสเตอร์ (เดี๋ยวนี้ขึ้นราคาเป็นใบละ 2.50 บาทแล้ว) .. แต่เฮ้ย บ้านเราก็มีพรินเตอร์นี่หว่า พรินต์กระดาษแบบ 4×6 นิ้วได้ด้วย! เลยไปรื้อตู้ หยิบกระดาษโฟโต้ที่ซื้อมาดองเมื่อชาติที่แล้วมา แล้ววาดมันเดี๋ยวนั้นแล้วพรินต์ไปด้วยเลย พอเครื่องพิมพ์มันคายกระดาษเปื้อนหมึกออกมาก็เอาไปให้เมียดู กรี๊ดกร๊าดยกใหญ่ ก็ถือเป็นการเปิดตัวขบวนการสัตว์หลายสีไปเลย ดังนี้ครับ
“แมวเหมียวเขี้ยวเสือ” อุทิศแด่เขี้ยวเสือ อดีตแมวขาวมณีที่เมื่อก่อนเคยนอนกกกอดกันในห้อง แต่ตอนนี้โดนไล่ออกไปข้างนอกแล้วเพราะขนมันร่วงเยอะแล้วกลัวว่าจะไปเข้าจมูกลูกฉัน ทุกวันนี้มันเลยนอนเหงาๆ อยู่หน้าประตู บางทีก็ออกไปเล่นกะมันมั่ง (ภาพนี้พรินต์ออกมาแล้วไม่รู้ทำไม หมึกมันเยิ้มเลอะตรงมุม ก็ช่างมันละกันเนอะ ลูกคงไม่ถามหรอกว่ารอยอะไร)
“กบสุวนันท์” คือพรินต์ภาพแรกอยู่ นึกอะไรไม่ออก หันไปเจอกบเหลาดินสอข้างๆ เลยวาดกบซะเลย จบนะ
“สงสารแต่แม่ปลาบู่” พ่อกับแม่กินปลาดุกฟูร้านข้าวต้มโต้รุ่งตรงข้ามตลาดบัว (ตลาดลาดปลาเค้า) เกือบทุกวัน เพราะเจ้านี้อร่อยจริงๆ ครับ เลยเป็นแรงบันดาลใจสู่ภาพนี้ ก็หวังว่าลูกคงชอบกินเหมือนกัน แต่กินผ่านนมแม่ละกันนะ
“ควายเผือก” ทีแรกจะวาดช้าง แต่นึกดูอีกทีอยากให้มันมีหลายๆ สี เลยวาดควาย จบ. (อ้าวฉิบหาย เพิ่งนึกได้ว่าฉากหลังเป็นสีแดง กูจะโดนหาว่าแฝงความหมายอะไรอีกไหมเนี่ย)
พอวาดไปได้แค่ 4 ใบ 4 สีก็หมดไฟละ (คือเมียอุ้มลูกเดินมาเห็นก่อนเลยแผนเซอร์ไพรส์แตก) ไม่งั้นก็คงเขียนต่อเรื่อยๆ จนไม่ได้ทำงานทำการ แถมบ้าเห่อเอามาเขียนบล็อกอวดเพื่อนอีก เดี๋ยวถ้าเกิดคึกๆ แบบตะกี้อีกก็จะวาดเพิ่มอีก เป็นซีรี่ส์เลยละกัน จะได้มีนิทานเล่าให้นิทานฟังได้ไม่รู้จบ
