เมื่อคืนเถียงกับนิทานเป็นครั้งแรก เป็นการทะเลาะกันครั้งรุนแรงที่สุดตั้งแต่เคยรู้จักกันมา 3 ปี
ด้วยเรื่องชุดนอน
นิทานมีตู้เสื้อผ้าเด็กอยู่ ข้างในมีชุดนอน ชุดชั้นใน และชุดอื่นๆ (หมวดหลังสุดนี่ส่วนใหญ่คุณยายจะตัดให้) วางแยกกันอย่างเป็นระเบียบ… กว่าตู้เสื้อผ้าของพ่อแม่มันอีก
แล้วเมื่อคืนเป็นคืนที่สองที่นิทานต้องนอนอยู่บ้านกับพ่อ โดยไม่มีแม่และน้องเวลาอยู่ด้วย เนื่องจากน้องป่วยแตะมือต่อจากพี่ที่ตอนนี้หายดีแล้ว และแม่ก็ต้องเป็นคนไปนอนแกร่วเฝ้าไข้อยู่ที่โรงพยาบาลอีก (เดือนนี้โบว์อยู่โรงพยาบาลมากกว่าบ้านละกัน)
จะว่าไป นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันนะที่ได้นอนด้วยกันสองคนพ่อลูกโดยไม่มีแม่อยู่ด้วย
นิทานเป็นเด็กติดแม่ ติดมาก ตั้งแต่เกิดมาก็แทบไม่เคยแยกห่างจากกันเลย อยู่ติดกันตลอด 24 ชั่วโมงต่อวันเป็นเวลาสามปีแล้ว มีครั้งเดียวที่ห่างกันนานๆ ก็คือแม่คลอดน้องเวลา และพ่อต้องเป็นคนไปนอนเฝ้า ดังนั้นนิทานเลยไปอยู่กับคุณตาคุณยายเป็นสิบคืน แม้จะคุยกัน(กับเด็กสองขวบครึ่ง)รู้เรื่องนะว่าแม่ต้องไปคลอดน้อง นิทานอยู่กับคุณตาคุณยายนะลูก (ค่ะแม่) แต่เอาเข้าจริงๆ หลังจากนั้นเป็นต้นมา นิทานก็จะแสดงออกตอนหลับละเมอออกมาเสมอว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นความทุกข์ใจอย่างที่สุด ทานคิดถึงแม่ ทานอยากเจอแม่ ฮือ…
จนกระทั่งเมื่อวานนี้ หลังจากไปเยี่ยมน้องที่โรงพยาบาลเสร็จ พ่อพาไปกินข้าว กลับมาอาบน้ำแปรงฟัน อ่านหนังสือให้ฟังก่อนนอนเสร็จเรียบร้อย โทรหาแม่เพื่อ บ๊ายบายกัน ปิดไฟแก๊ก นิทานก็พลิกคว่ำพลิกหงาย ไม่ยอมนอน
แล้วรำพึงออกมาว่า “ทานไม่อยากนอน ทานหิว”
รู้อยู่นะว่าที่จริงนี่คืออาการคิดถึงแม่นั่นแหละ แต่ด้วยความเข้มแข็งของเด็กสามขวบ เลยไม่พูดออกมาตรงๆ แต่เลี่ยงไปเป็นเรื่องอื่น
ผมคุยกับนิทาน ถามย้ำให้แน่ใจว่าหิวใช่ไหม กินนมไหม (มีนมกล่องในห้องนอน) แต่นิทานก็ตอบว่าจะกินไข่ต้ม
อีพ่อเลยเปิดไฟ จูงลูกไปชั้นสอง ให้นั่งอ่านหนังสือรอ ส่วนพ่อเดินลงไปทำไข่น้ำให้กิน
ก็ขึ้นมาแล้วก็กินไป อ่านหนังสือนิทานให้ฟังไป (คืนนี้ผลาญหนังสือไปหลายเล่มมาก เป็นการตะล่อม) จนกินหมดก็ไปแปรงฟันกันอีกรอบ และเตรียมตัวเข้านอน
ทันใดนั้นเองพอนิทานบ้วนปากปั๊บ ดันไปโดนคอเสื้อเปียก พอคอเสื้อเปียกก็เป็นอันรู้กันว่าต้องเปลี่ยนชุดนอน ก็ไม่มีไรมาก เดินขึ้นมา เปลี่ยนชุด และ *หาชุดที่เข้ากัน*
เรื่องมันเกิดขึ้นตรงนี้แหละ
ชุดนอนเดิมเป็นชุดที่คุณยายตัดให้ (โฆษณา: คุณยายเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้าสตรี เปิดร้านนลินฟ้า สาวๆ ไปเลือกชมเดรสสวยๆ กันได้นะคะ) แต่ชุดที่นิทานจะใส่ต่อจากนี้คือชุดหมา (ชุดนอนสีขาว มีแพตเทิร์นเป็นรูปหมาเยอะๆ) ซึ่งเจอแต่กางเกง …ไม่เจอเสื้อ
อ้าว แล้วเสื้อหายไปไหน อีพ่อก็ช่วยค้นให้
เข้านอนตอนแรกสองทุ่มกว่า แต่นี่มันสี่ทุ่มแล้ว พอหันไปมองแววตาลูกก็รู้เลยว่าเริ่มง่วงเต็มที่ นั่นแปลว่าต่อมเหตุผลของเด็กได้ปิดทำการแล้ว ตอนนี้รีเควสต์แค่ว่าจะเอาชุดหมา ชุดอื่นไม่เอา ทานไม่นอน (ที่พูดนี่คือนิทานถอดชดคุณยายออกแล้วยืนแก้ผ้าทำหน้ามุ่ยช่วยกันค้นอยู่)
แต่ไม่เจอ
พ่อเจอชุดรถ (ชุดนอนสีขาว มีลายรถเยอะๆ) ซึ่งก็สวยเหมือนกัน พยายามคะยั้นคะยอให้ใส่ ก็ไม่เอา ให้ใส่แค่ครึ่งบน แล้วครึ่งล่างเป็นชุดหมาก็ไม่เอา นิทานเริ่มร้องไห้
ผมก็บอกให้ใจเย็นๆ ฟังพ่อนะ (สบตา) พ่อ หา ไม่ เจอ (มันจะดีใจไหม) ป้าแอ๋วอาจจะเอาไปซักอยู่ข้างล่าง หรือวางไว้ที่อื่นก็ได้ คืนนี้เราใส่เสื้อรถนอนกันก่อน ไว้คราวหน้…
“แง้!!!!!! พ่อ (ฮึก ฮึก) พ่อเอาไปแอบ (อ้าวเฮ้ย) เมื่อกี้ทานยังเห็นพ่อถือเล่นอยู่เลย (ฮึก ฮึก)”
“เดี๋ยวๆๆๆ นิทาน พ่อจะไปถือเล่นทำไม พ่อไม่ได้แกล้งนิทาน แต่เราช่วยกันหาแล้วไม่เจอจริงๆ ไง เนี่ยลองค้นดูสิ”
“ทานเห็นพ่อถือเล่นเมื่อกี้อะ แต่พ่อเอาไปแอบไว้ตรงไหน แง้!!!”
อ้าวซวยละ หรือเมื่อกี้เป็นผี
ผมทำเสียงจริงจัง “นิทาน… พ่อไม่ได้แกล้งนะ แต่นี่ไง (ชี้ไปที่กองผ้าที่นิทานรื้อออกมาทั้งตู้) ชุดหมาไม่มี เราเจอแต่กางเกง นี่ถ้านิทานไม่ยอมใส่เสื้อเดี๋ยวเป็นหวัดนะ แบบกุ๋งกิ๋งไง (ชื่อหนังสือที่มีตอนนึงอีเด็กกุ๋งกิ๋งมันเล่นน้ำฝนจนเป็นหวัดเข้าโรงพยาบาล) นิทานไม่อยากไปโรงพยาบาลอีกทีใช่ไหม”
“ทานเบื่อโรงพยาบาลแล้ว” โอเค เข้าทาง
“งั้นนิทานก็ใส่เสื้อรถนะ จะได้ตัวอุ่นๆ แล้วเราไปนอนกัน”
“แต่ แต่ แต่ทานจะใส่เสื้อหมาาาาา แง้!!!!” … เวรกรรม
ผมลองค้นดูก็ไม่เจอจริงๆ ว่าเสื้อหมามันหายไปไหน ปกติตู้เสื้อผ้าเด็กจะเก็บเรียงกันทุกชุดอย่างเป็นระเบียบอยู่แล้ว แต่ถ้าหาไม่เจอก็คือจนปัญญาจริงๆ และยิ่งลูกกำลังง่วงสุดขีดและจิตใจอ่อนแอเพราะไม่ได้นอนกับแม่แบบนี้ ทางแก้ปัญหาคืออะไร คิดสิคิด
“ฮืออออออ ทานอยากโทรบอกแม่” นิทานพูดกลั้วเสียงสะอื้น
“โอเคได้ๆ” เด็กยุคนี้เกิดมากับการสื่อสารทางไกลเป็นเรื่องปกติ ผมทึ่งนิดนึงแต่ก็รีบ #ดึงสติ คืนมา ดูนาฬิกา ตอนนี้โบว์คงยังไม่หลับ เลยกดโทรไป แล้วเปิดลำโพง
“โหล เป็นไงมั่ง” ปลายสายเป็นเสียงเมีย
“แม่ขาาาาาา” นิทานรีบฟ้อง “พ่อเอาชุดหมาของทานไปแอบ ทานไม่มีชุดใส่ %#$@^&!@%#&^!@#*” (ละล่ำละลัก ฟังไม่รู้เรื่องเลย)
ผมรีบตัดบท สรุปเหตุการณ์ให้เมียฟังเป็นลำดับ และเสนอทางออกคือ ให้โบว์บอกลูกว่าใส่ชุดไหนก็นอนได้เหมือนกัน ถ้าไม่รีบใส่เสื้อผ้าตอนนี้เดี๋ยวป่วย ต้องมานอนโรงพยาบาลอีกทีนะ ซึ่งเมียผมก็พูดแบบที่ผมพูดเป๊ะเลยนี่หว่า
ถึงกระนั้น นิทานก็สงบลงนิดนึง แต่ยังร้องสะอึกสะอื้นอยู่ ก่อนวางสาย ผมเลยบอกให้โบว์ให้โอวาทอะไรกับลูกไว้สักหน่อยเพราะท่าทางคืนนี้น่าจะหนักหนาอยู่ และก็หนักจริงๆ เพราะตลอดคืนนิทานยังสะอึกสะอื้น และยิ่งรอบดึกๆ ที่หลับละเมอออกมา คราวนี้พูดเลยว่าคิดถึงแม่ ทานอยากนอนกับแม่ ทานอยากให้แม่มานอนด้วย (แต่คือทานไม่อยากไปโรงพยาบาล อันนี้คือคุยกันก่อนหน้านี้แล้วว่าทานเบื่อโรงพยาบาลมาก ทานไม่อยากไปแล้ว)
และแล้ว มันก็ผ่านไป…
ตื่นเช้ามา นิทานก็สดใสร่าเริง ปลุกพ่อตั้งแต่หกโมงกว่า “พ่อจ๋า อุ้มทานไปฉี่หน่อย”
อีพ่องัวเงียอุ้มพาไปฉี่ ก็บ่นว่านี่มันยังไม่ถึงเวลาตื่นเลยนี่นา นิทานปลุกพ่อเร็วจัง
“ทานปลุกเร็วกว่ากูเกิลอีก กูเกิลยังไม่ตื่นแต่ทานตื่นก่อน”
แน่ะ เด็กสมัยนี้
คือก่อนนอนผมชอบตั้งปลุกด้วย Google Now โดยพูดใส่มือถือไปว่า “Okay, Google. Wake me up at 8.” อะไรแบบนี้น่ะครับ แล้วนิทานฟังเข้าใจเว้ย 555
ป.ล.
ในสายตาผู้ใหญ่ การเลือกชุดนอนถือเป็นเรื่องปัญญาอ่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้ามีลูกแล้วจะเข้าใจครับว่านี่แหละคือเรื่องใหญ่ของเด็ก เผลอๆ ใหญ่กว่าที่ผู้ใหญ่ทะเลาะกันด้วยเรื่องการเมืองเลย แต่ทะเลาะเรื่องการเมืองยังไกลตัวกว่ามากๆ นั่นจึงอาจเป็นเรื่องปัญญาอ่อนเมื่อมองจากสายตาของเด็กสามขวบ (และพ่อวัยสามสิบสามขวบ) ก็ได้
ป.อ.
ในที่สุดก็เจอ เสื้อหมาอยู่ในรถ แม่วางไว้เบาะหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เมื่อกี้ผมเลยหยิบไปให้ลูกดู “นี่ไง ทานมั่ว ว้ายๆๆๆ”
ป.ฮ.
เลี้ยงเด็กเล็กก็เจออาการเจ็บป่วยแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาครับ ยิ่งมีลูกสองคนพี่น้องที่ยังไงเดี๋ยวก็เอาโรคมาติดกันจนได้แบบนี้ ทำประกันเจ็บป่วยไว้เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ไม่จนกรอบมาก (นี่ขนาดนิทานยังไม่เข้าโรงเรียนอนุบาลนะ ถ้าเข้าแล้วคงได้มาอีกหลายโรค)
