อยู่ดีๆ ความรู้สึก “อยากวาด” ก็พวยพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงตอนที่นั่งคลิกนู่นดูนี่จากการนั่งทำเว็บ
คือผมวาดไม่เก่งครับ ถึงจะขีดๆ เขียนๆ เล่นมายี่สิบปีแล้ว ฝีมือก็ยังหยุดนิ่งได้แค่ระกับ “วาดเป็น” ไม่เคยไปถึง “วาดเก่ง” สักที
เป็นเพราะไม่ได้พยายาม เป็นเพราะไม่ได้ใส่ใจ เป็นเพราะไม่ได้ตั้งใจ แต่อยาก เห็นคนวาดเก่งแล้วอิจฉา เผอิญว่าความอิจฉานั้นก็หยุดไว้เท่านั้น
แต่ใจนึงผมก็รู้ลิมิตตัวเองดีว่าไม่ได้สนใจจะไปฝึกฝนทุ่มเทตั้งใจเพื่อจะให้ตัวเองวาดเก่งขึ้นมาได้หรอก คบกับตัวเองมานาน กูรู้จักมึงดี
แค่เจ็บใจนิดนึงที่พอดูงานวาดเล่นของชาวบ้านแล้วก็พบว่า เฮ้ย ทำไมเขาวาดแล้วโคตรสนุกเลย อีแค่วาดให้สนุกนี่ทำไมเราทำไม่ได้วะ ต้องทำได้สิ
เออ วาดเก่งกับวาดแล้วสนุกมันมีความต่างเอาไว้เป็นข้ออ้างได้พอสมควร งั้นต่อไปนี้ผมเลยจะขอกลับมาเริ่มหัดวาดอีกครั้ง ด้วยวิธีแบบแอนๆ นี่แหละ
วิธีแบบแอนๆ = วาดมันซะเลย วาดเยอะๆ วาดๆๆๆ เหี้ย วาดโว้ยยยย
นึกย้อนไปสมัยที่ตัวเองยังชอบจดบันทึกลงในสมุด ตอนนั้นในมือของมนุษยชาติ (ที่จริงคือเรา แต่อ้างมนุษยชาติจะได้อุ่นใจหน่อย) ยังไม่มีมือถือมาจองพื้นที่ถาวรอย่างทุกวันนี้ ด้วยกลัวจะว่าง ก็เลยซื้อสมุดปากกามาถืออยู่เสมอ พอเห็นอะไรก็วาดดะ จดดะ สนุกดี พูดแล้วโหยหาอดีต
พอมาทุกวันนี้ ถึงจะใช้มือถือรุ่นที่คุยนักหนาว่ามันพกพาสะดวก แถมมีปากกาที่ใช้วาดได้ดีมาก แต่พอเอาเข้าจริงๆ เวลาวาดความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนปากกากับกระดาษจริงๆ ใช่ปะ เพราะมันวาดผิดก็ลบได้ วาดเบี้ยวก็ขยับได้ ทำผิดก็ undo ได้ ซึ่งมันไม่ใช่นะ มันง่ายไป สะดวกไป ไม่ฮิปสเตอร์พอ
ที่สำคัญคือ มันมีอะไรดึงความสนใจออกไปจากการวาดได้เยอะ เช่น แป๊บๆ โนติแม่งมาละ ไหนจะไลน์ ทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ก เพื่อน ลูกค้า แอปการ์ตูน ฯลฯ หมดกัน ไม่ต้องวาดละ
แต่ช่างเถอะ บ่นไปก็เท่านั้น เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า
ถือเป็นโอกาสดี เพราะสมุดบันทึกเล่มล่าสุด กำลังจะหมดลงในอีกไม่เกินสัปดาห์ …นึกได้ว่าเคยเขียนบล็อกตอนเปิดเล่มนี้เมื่อ 16 ก.ย.56
เหี้ย ดองมาปีกว่าๆ แล้ว สมุดบางๆ เล่มเดียวเนี่ยนะ!!!
ที่จริงก็นึกคำอ้างสารพัดได้ไม่ยากหรอกครับว่าทำไมใช้เวลาเขียนนาน เพราะสัปดาห์นึงจะได้เขียนสักครั้ง เนื่องจากสมุดมันใหญ่ พกไปไหนมาไหนไม่ได้ และความสนใจของผมมันเปลี่ยนไปลงกับหน้าจอไฟฟ้าหมดแล้ว น่าเศร้าแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
ดังนั้นเล่มต่อไปจึงขอแก้บั๊กด้วยการเลือกสมุดไร้เส้น ไซส์เล็กลงกว่าเดิม จึงควรจะพกง่ายกว่าแบบที่ใช้เขียนส่งการบ้านมัธยมทุกวันนี้ (ที่ต้องเก็บไว้ในกระเป๋าคอมอย่างเดียว) ซึ่งเป็นเล่มที่ซื้อมาเมื่อเดือนก่อนจากร้านสโมศิลปากร ร้านเครื่องเขียนที่เจ๋งที่สุดในโลก
คราวนี้ดูซิว่าจะมีข้ออ้างอะไรอีก เดี๋ยวจะกลับมาดู
ปกติเขาบอกว่าถ้าจะทำอะไร อย่าประกาศว่าจะทำนั่นนี่ เพราะมันจะวืด วืดแล้วจะเสียหน้า แต่เท่าที่เขียนบล็อกนี้มาสิบกว่าปี ผมว่าผมวืดไปเกิน 10 ครั้งแล้ว ก็เพราะอีการฮึดขึ้นมาด้วยอารมณ์ชั่ววูบนี่แหละ 5555 ก็ช่างมันประไร คราวนี้ลองดูอีกที
ป.ล.
ดรอซัมติง เป็นเกมที่เคยฮิตมากๆ ฮิตโคตรพ่อโคตรแม่ ทุกคนเล่น ทุกครัวเรือนมี เพราะมันดี มันเด่น มันสนุก แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันก็ร่วงโรยเหลือแค่ชื่อ เผลอๆ หลายคนลืมชื่อมันไปแล้วด้วย แล้วจะพูดทำไม
ป.อ.
อันนี้เขียนเพิ่ม แปะลิงก์ของคุณ @hackhq ไว้หน่อยครับ อันนี้อ่านแล้วขึ้นจริงๆ – อยากหัดสเก็ตช์ภาพ ขอคำแนะนำหน่อย
