iannnnn.com

บล็อกตอนนี้ นอนเขียน ไม่เขียนสิ พิมพ์ เฮ้ยไม่พิมพ์สิ พูดเอาเลย ให้มันแปลงเป็นตัวอักษรให้ เพราะว่าขี้เกียจขยับมือมาไถจอ

นี่ก็เข้าสู่วันที่ 3 ของอาการเจ็บหลังแล้ว เมื่อวานตอนเย็น พ่อกลับมาถึงกรุงเทพ พ่อ พ่อไม่ใช่พ่อ พอ พ่อกลับมาถึงกรุงเทพ โอ๊ยช่างแม่ง พ่อก็พ่อ พ่อกลับมาถึงกรุงเทพ ก็พุ่งไก่หมอที่โรงพยาบาลทันที

ไม่รู้จะเรียกว่าสวยดีไหม สวยไม่ใช่สวย ซวย ซวย ไม่รู้จะเรียกว่าสวยดีไหม หมอก็ดันเป็นประเภทที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา ถามไป 10 บาทตอบมา 2 บาท เล่าอาการให้ฟัง หมอก็ถามว่าอยากเอ็กซเรย์ดูไหม เลยไปเอ็กซ์ดู ผลคือกระดูกไม่เป็นอะไร โดยสรุปก็เป็น หลังยอก หลังยอกต้องเอาหลังบ่งนั่นแหละ เหมือนกับที่ปรึกษาหมอ google มาเป๊ะเลย แต่อันนี้มีบุคลากรทางการแพทย์มายืนยัน ก็เลยมั่นใจขึ้นมาหน่อย

ถามหมอไปว่า ไอ้อาการหลังยอกเนี่ย เขามีชื่อเรียกเป็นภาษาหมอไหมครับ เช่น กล้ามเนื้อหลังอักเสบเฉียบพลันหรืออะไรแบบนี้ หมอยิ้ม แล้วบอกว่า ก็หลังยอกไง แล้วจัดยาให้อย่างรวดเร็ว เมียหันไปมองบนโต๊ะ ก็พบว่ามีนิยายวางอยู่เล่มนึง เมียจึงเข้าใจ ในฐานะคนติดนิยายเหมือนกัน ไม่กลับบ้านมาแค่แบบบ่นๆ นิดๆๆ วงเล็บ เฉพาะค่าตรวจ 750 บาทแน่ะ

คืนวันที่ 2 ของอาการ หลังจากกินยาคลายกล้ามเนื้อ และยาอะไรอีกสักอย่าง จำไม่ได้ เป็นคนไข้ที่ไม่ดี ก็พบว่าหลับสบายขึ้น สบายจนเผลอพริกตัวแบบปกติ คลิก roaring โว้ย พริก คลิปตัว click ตัว click ตัว พริก มวย ช่างแม่ง

ต่อนะ หลับสบายจนพลิกตัวแบบปกติ อ้าวทำไมที่นี้สะกดถูกหรือ ปรากฏว่าโคตรเจ็บหลังเลย ถึงกับตะโกนออกมาเสียงดังลั่น แล้วก็นอนตัวงออยู่แบบนั้น

ตื่นมาตอนสาย วงเล็บ เมียผู้ประเสริฐ อาสาไปส่งลูกสาวคนโตไปโรงเรียนแทนให้วันนี้ ปิดวงเล็บ พบว่าท่านอนหงายสบายที่สุด ลองคลำหลังช่วงเอวดู ก็พบว่าไม่ปวดแฮะ หรือว่าเราหายแล้ว ก็เลยพยายามลุกขึ้นนั่งและค่อยๆ ยืน

ประโยคเมื่อกี้ประโยคเดียว ใช้เวลาประมาณ 15 นาที 15 นาทีจริงๆ เพราะว่ามันปวดโหดๆ ไม่ต่างจากเมื่อวาน แต่คราวนี้ ลูกเองได้ ลุก ลุกเองได้แบบทุลักทุเลที่สุด พยายามเคลื่อนไหวร่างกายไปห้องน้ำ ก็พบว่าท่าที่ทรมานที่สุดก็คือท่ายืนตรง ยืนแก้ผ้าแปรงฟันดูกระจก ก็พบว่าตัวเองยืนเอียง ลองปรับศูนย์ดู ก็ยังเอียง เพราะไข่สองข้างไม่เท่ากันก็ไม่ใช่ อันนี้คือเอียงเลย

พยายามขี้อีกครึ่งชั่วโมง ไม่สามารถออกแรงเบ่งได้ เพราะปวด เอาจริงๆ แม้แต่ไอเบาๆ ก็ยังไม่ได้ มันสะเทือน สรุปว่าขี้ไม่ออก ลุกขึ้นมา อาบน้ำ วงเล็บ ตอนลุกจากส้วม ก็รอไป 5 นาที

อาบน้ำเสร็จก็พบอุปสรรคใหม่ คือ เมื่อกี้ถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้ที่พื้น การก้มลงหยิบเป็นไปไม่ได้เลย ต้องใช้เท้าเขี่ยขึ้นมา แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบที่ปลายเท้า โอ้โห แค่นี้ก็ยากหนักหนา

คิดดูละกันว่าการแต่งตัวจะยากขนาดไหน ที่จริง มนุษยชาติควรจะแก้ผ้าเดินกันให้หมดเพื่อแก้ปัญหาการปวดหลัง ทำไมเรื่องแค่นี้คิดกันไม่ได้นะ

อุปสรรคผัดมา ก็คือการกินยากินข้าวกินน้ำ ตอนนี้ร่างกายอยู่ชั้น 3 ตู้เย็นอยู่ชั้น 1 ยาอยู่ชั้น 2 ก่อนอื่นต้องลงไปกินข้าวที่ชั้น 1 แล้วแบกน้ำขึ้นมาชั้นสองกินยา ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม ใช้เวลา 1 ชั่วโมง รวมกินข้าวแล้ว วงเล็บ ที่จริงก็ไม่ได้มากเท่าไหร่ เพราะว่าปกติกินข้าวช้าอยู่แล้ว

ตัดภาพมาปัจจุบัน ตอนนี้ทิ้งตัวลงนอนอยู่ที่ชั้น 2 ที่จริงจะบอกว่าทิ้งตัวก็ไม่ถูกนะ ต้องบอกว่าค่อยๆๆ ย่องลง ย่อตัวลง แบบสโลสุดๆ ถ้านึกไม่ออก ให้ไปดูตัวอย่างหนังซูโทเปีย อันที่มีสล็อตนั่นแหละ slot สะกดด้วยถอดธงโว้ย เออกูยอมแล้ว

เอาเป็นว่าที่นอนชั้น 2 มันฟูกแบบ 3 ฟุตครึ่ง ปกติจะเอาไว้ให้เด็กนอน แต่วันนี้พ่อขอยืมนอนก่อน แล้วก็ดันนอนชิดผนังเกินไป ดูเป็นเรื่องปัญญาอ่อนใช่ไหมครับ ก็แค่เขยิบไปทางขวา คืบเดียว จะไปยากอะไร จะบอกว่าแม่งยากมากครับ เพราะว่าการกระเถิบตัวไปทางขวาในท่านอนนั้น มันต้องอาศัยกล้ามเนื้อหลัง อยากเลี่ยงไม่ได้ อย่าง ดังนั้นตั้งแต่เริ่มหยิบโทรศัพท์ จะเขียน blog วาดรูปจนพิมพ์มาถึงบรรทัดนี้ ผมยังนอนแนบผนังแบบเบี้ยวๆ อยู่เลย เดี๋ยวกด publish แล้วค่อย ลองกระเถิบอีกที

ลืมบอกไปว่า ตอนกินข้าวไม่ได้หยิบโทรศัพท์ลงไป นี่เลยยกมาดู เห็นเมียโทรเข้าก่อนหน้า และล่าสุดเพิ่งส่งข้อความมาใช้ให้ทำธุระด่วนในคอมให้หน่อย ชิบหายแล้ว คอมอยู่ห่างจากตัวประมาณ 5 เมตร

5 เมตร เครื่องหมายตกใจ 38 ตัว ฟอนต์ขนาด 50 สีแดง ตัวหนา

ฮายาชิดะจะทำได้หรือไม่ เขาจะพิชิต 5000000 เยนสำเร็จไหม โปรดติดตาม

วันที่ 2:

ตื่นมาพร้อมอาการปวด ปวดหลังแบบสุดๆ ตรงช่วงเอว ระหว่างรอเมียอาบน้ำแปรงฟัน ผมก็พยายามลุกขึ้นนั่ง โอเคนั่งได้ แต่พอจะยืน มันไม่ไหวจริงๆ ทรุดลงมากองกับพื้น พยายามแล้วพยายามอีก ตะเกียกตะกายยังไงก็ลุกขึ้นไม่ได้ อย่าว่าแต่ยืนเลย คราวนี้นั่งก็ยังลำบาก

จนยักแย่ยักยันพาตัวเองลุกขึ้นมาได้ ก็รู้สึกเหมือนกำลังแสดงเป็นซอมบี้ คือไล่ดูดเลือดลูกเมีย ทุ้ยไม่ใช่ คือเดินตัวแข็งทื่อด้วยความเร็วประมาณหนึ่งจุดแปดสลอธ

วันนี้ผมจึงมอบหมายหน้าที่หยิบนั่นนี่ อุ้มเด็ก และหอบข้าวของทั้งหมดให้กับเมีย (มาคิดดูก็สบายดีนะ)

.

ย้อนกลับไปเมื่อวาน วันที่ 1:

เด็กๆ กำลังตื่นเต้นสนุกสนานกับห้องพักผนังสีน้ำเงิน เพดานโค้ง ดีไซน์แปลกตา โดยเฉพาะหนูเวลาตัวเล็ก ที่เดินสำรวจไปทั่วๆ จนกระทั่งเจอรูปลั๊กไฟ

คราวนี้ไวเกินกว่าที่เราจะเอาที่ปิดรูปลั๊กมาอุดรูได้ทัน เสี้ยววินาทีถัดมา เวลาก็เดินเอานิ้วชี้พุ่งเข้าไปหารูอย่างรวดเร็ว / ไวเท่าความคิด อีพ่อที่นั่งอยู่ห่างๆ เห็นภาพนั้นพร้อมกับที่แหกปากและเอี้ยวตัวพุ่งไปคว้าเด็กน้อยไว้ทันก่อนนิ้วจะถึงรูนั้นไม่เกิน 2 เซนติเมตร

เด็กเซฟ แต่พ่อไม่เซฟ

รู้เลยว่าปวดบั้นเอวอย่างรุนแรง แรงกว่าที่เคยก้มลงแบกลังจากท้ายรถอย่างผิดท่าเมื่อปีก่อน ที่คราวนั้นปวดจนขยับตัวลำบากไปเป็นปี แต่คราวนี้รู้เลยว่าหนักกว่าเดิม

อาการเริ่มแรกคือปวดหลังส่วนล่างแบบสะกดเป็นตัวอักษรได้ ถัดมาคือตึงหลัง (อาการปวดไม่ลดลงตั้งแต่ตอนนั้น แต่มันจะพอมีท่าที่ไม่ปวด) แต่ก็ยังใช้ชีวิต ทำธุระจนผ่านพ้นวันได้อย่างสโลว์ไลฟ์ คือขยับตัวช้า เดินช้า หายใจช้า และอย่าใช้ตูหยิบอะไรที่ตกพื้นเด็ดขาด 囧

กินข้าวเย็นเสร็จ แม่ยายยื่นยาสักอย่างมาให้กิน ด้วยความไม่ไว้ใจเลยกูเกิลดู ก็พอได้ เลยกิน กะว่าเดี๋ยวกลับกรุงเทพฯ จะไปหาหมอให้ได้ เสร็จแล้วก็อาบน้ำแปรงฟันจะล้มตัวลงนอน

แล้วก็พบว่าสิ่งที่ยากที่สุดคือการล้มตัว ยากจริงๆ พยายามอยู่นานมาก ปวดมาก เหมือนเอวผมหยุดปฏิบัติหน้าที่เป็นจุดหมุนของร่างกาย เราไม่สามารถงอตัวได้อีกเลย เลยหาวิธีก้ม ก้มได้แต่ก้มต่ำไม่ได้ เอนไม่ได้ เอียงไม่ได้ ภาระใดๆ ที่ส่งให้กับบั้นเอวนั้นทำไม่ได้ทั้งหมด ทุกอย่างเจ็บปวดครวญคราง

แล้วก็กลั้นใจทิ้งตัวลงบนที่นอน โอเคนอนได้ แต่พลิกตัวไม่ได้ ห่ามาก

และแล้วก็ถึงวันที่สอง… อ่านข้างบนนู่นละกัน

ตอนนี้ขับรถ (เมื่อวานขับไม่ปวด วันนี้มีปวดบ้างละ อาการคงเริ่มจริงจังวันนี้) มาทำธุระที่สถานที่ราชการ สิ่งที่ไม่เคยสังเกตก็คือที่นั่งคนพิการ, รถเข็นบริการฟรีอะไรแบบนี้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกตเลย แต่คราวนี้พบว่ามันถูกจัดวางไว้เด่นมาก

เดี๋ยวจะคิดว่าบล็อกตอนนี้ผมเขียนด้วยความทรมาน จริงๆ แล้วอาการทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่ผมสนุกกับการสังเกตนะครับ รู้สึกเลยว่านี่คือการซ้อมรับมือกับความชรา และความไม่เที่ยงของสังขารที่เรามีแววมากๆ ที่จะเป็นอาการนี้อย่างถาวรเข้าสักวัน แต่ตรงนี้ขอทดลองเป็นดูก่อน ทุกครั้งที่ร่างกายเคลื่อนไหวเราจะได้สังเกต สังเกตกระทั่งทุกการหายใจ

สนุกดี แต่อย่านานเหอะ