Category: เยอะ
ถ้าไม่มีมือถือ มึงจะอยู่ได้ไหม?
1.
ถ้าไม่มีมือถือ มึงจะทำอะไรได้?
นี่เป็นคำถามที่ถามตัวเองเมื่อคืนนี้ครับ หลังจากพบว่ามือถือ (โน้ตสอง) ของตัวเองชาณ์จแบตไม่เข้า แบบเข้าบ้างไม่เข้าบ้าง ไม่ได้แตะอะไรเลยเดี๋ยวอยู่ดีๆ ก็ร้องจ๊ากว่าที่ชาร์จหลุดไรงี้ ซึ่งอาการนี้เป็นมาสักพักใหญ่แล้ว แต่มาเป็นหนักหน่อยในระยะหลังๆ พอเอาไปถามอินเทอร์เน็ต ก็พบว่าผู้ใช้โน้ตสองจำนวนมากที่เกิดอาการเดียวกัน มีทั้งแบบสายชาร์จผลิตมาไม่พอดี จนเสียบหล่นเสียบหล่น ซึ่งไม่น่าเกิดขึ้นได้เลยนะ แต่ก็เกิด (จนสายชาร์จของผมลงถังขยะไปเป็นอย่างแรก ก่อนจะมารู้จากชาวบ้านว่ามันเอาไปเคลมได้)
พอมือถือทำท่าจะเสีย ก็ตัดสินใจว่าวันนี้แหละ จะเอาไปเข้าศูนย์ ทวีตถามก็มีคนบอกว่าเจอกันเยอะ เยอะขนาดที่ศูนย์เองก็มีอุปกรณ์พร้อมเปลี่ยน ไปถึง รับบัตรคิว (รอนานเพราะคนเยอะแน่) เสร็จแล้วก็แจ้งอาการ ออกมาเดินเล่นแป๊บนึง แล้วรับเครื่องกลับได้เลย
ใจหนึ่งก็อยากเห็นบรรยากาศแบบนั้น แต่ก็คิดว่าเป็นไปได้ยากแหละ เพราะเอาเข้าจริงเคสแบบนี้มันต้องเอาเครื่องไปแงะ ไปตรวจอาการก่อน เลยทำใจไว้ว่า เราจะทิ้งมือถือไว้ที่ศูนย์ ไม่รู้แหละว่ากี่วัน แต่ช่วงนี้เราจะกลายเป็นมนุษย์ผู้ไร้โทรศัพท์ไปเลย
อ่านดูแล้วกระแดะสุดๆ เลยนะครับ สลิ่มมากอะ นี่มึงจะเป็นจะตายให้ได้เลยใช่ไหมกับการที่ไม่มีมือถือเนี่ย?
ใช่ครับ ผมจะเป็นจะตายให้ได้เลย
Continue reading ถ้าไม่มีมือถือ มึงจะอยู่ได้ไหม?
หมั่นคอยดูแล และรักษาไรฟัน
สิ่งที่เป็นอุปสรรคลำดับต้นๆ ในชีวิตของผมตลอดมา ก็คือฟันครับ
ผมเป็นคนที่มีสุขภาพฟันเหี้ยมาก ตั้งแต่เกิดมาก็ผ่านประสบการณ์ฟันผุ ฟันคุด หาหมอฟันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน โดยเฉพาะสมัยเด็กๆ ที่ตอนนั้นตัวเองยังเป็นเด็กต่างจังหวัดมอมๆ คนหนึ่ง ที่ใส่ใจกับเรื่องอื่นๆ มากกว่าการดูแลสุขภาพของตัวเอง (ที่จริงเดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นอยู่)
คือตอนนั้นเด็กไง ยังไม่ขึ้น ป.1 เลยมั้ง เลยยังไม่ได้คิดว่า ไอ้น้ำผสมฟลูออไรด์ที่โรงเรียนเขาแจกมาให้อมบ้วนปากก่อนนอนตอนบ่ายหลังแปรงฟันเสร็จแล้วนั้น ถ้ากินเข้าไปแล้วจะทำให้ฟันเราเป็นรอยด่างๆ ดวงๆ ไปตลอดชีวิต หรือการที่ไม่กี่ปีต่อมา เด็กชายแอนซึ่งมีฟันแท้ขึ้นแล้ว เกิดรำคาญฟันตัวเองที่ผุเต็มปาก แล้วนึกเปรี้ยวขึ้นมา เดินเข้าไปหาหมอฟันที่โรงพยาบาลประจำอำเภอเพื่อถอนฟันที่ผุทีเดียวสามสี่รวด โดยที่ไม่รู้ว่าการรักษาฟันผุเนี่ย มันมีวิธีอื่นด้วยนะ นอกจากการถอน.. แล้วแม่งฟันแท้ด้วยนะ แล้วคุณหมอก็จัดให้ทันทีโดยไม่ถามเรื่องสุขภาพสักคำเลยนะ..
ผลคือทุกวันนี้เลยเป็นช่วงชดใช้กรรมที่ได้ก่อไว้ตั้งแต่สมัยยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ด้วยการต้องแวะไปหาหมอฟันแถวบ้านจนแทบจะทำบัตรสมาชิกแบบแพลตินัมได้แล้วเนี่ย เนื่องจากฟันของผมมันเรียงตัวกันได้นรกมาก ไอ้ส่วนที่พอจะดีก็ดันหลอเพราะถอนเล่นสมัยนั้น แถมฟันกรามที่เคยทยอยผุแค่นิดหน่อยตั้งแต่เด็กๆ ก็มาลุกลามเอาตอนโต
กลายเป็นวัยรุ่นที่ไม่มั่นใจในกลิ่นปากตัวเอง เวลาดูตลกถั่วแระเล่นมุกปากเหม็น เห็นคนอื่นเขาขำกัน แต่เราแม่งใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เชี่ย กูแม่งเป็นถั่วแระแน่ๆ อะ สุขภาพฟันไบโอฮาซาร์ดขนาดนี้
ผมเลยพลอยกลายเป็นวัยรุ่นเก็บกด ไม่กล้าหันหน้าเข้าหาหมอฟันอีกเลย
Continue reading หมั่นคอยดูแล และรักษาไรฟัน
อยากเขียนก็ต้องเขียนสิ
เขียนบล็อกสิบตอนก็จะมีสักตอนนึงแหละที่มาบ่นเรื่องบล็อกตัวเอง ดูจมปลักกับตัวเองดีนะครับ 5555
ไม่รู้ว่าเป็นความกดดันที่ตัวผมเองสร้างข้อแม้บางอย่างขึ้นมา แล้วก็ติดกับเสียเองอีกหรือเปล่า จึงทำให้การตัดสินใจเขียนบล็อกใหม่แต่ละทีกลายเป็นเรื่องยาก ทั้งที่มันควรจะง่ายพอๆ กับทวีตข้อความไปสักครั้ง
คิดอยู่หลายวันว่าเป็นเพราะอะไร แต่จับทางได้แล้วว่าสาเหตุหนึ่งก็เพราะอยู่ดีๆ เราก็ได้สวมหมวกหนึ่งใบในนามของนักเขียน แถมมีผลงานเป็นพ็อกเก็ตบุ๊กของตัวเองในระบบสำนักพิมพ์ที่ดูมีคุณภาพเสียด้วย สิ่งนี้ไม่รู้จะเรียกว่าเป็นความเหิมเกริม ลำพองใจ หรือประหม่า แต่มันก็ทำให้ธรรมชาติในการเขียนอะไรแบบไม่ต้องคิดของเรานั้นหายไป เหมือนกับที่เคยหายไปพักใหญ่ตั้งหนึ่งปีเต็มๆ ช่วงที่ไม่ได้เขียนบล็อกเลย
ผมรู้สึกว่ามันแย่ว่ะ อยากเขียนก็ต้องเขียนสิ ไม่ใช่รอให้รู้สึกว่าเป็นประเด็นที่หล่อพอแล้วค่อยลงมือเขียน เราไม่ได้เป็นพวกลึกซึ้งแบบที่เขียนอะไรจบประโยคแล้วเปลี่ยนโลกได้ซะหน่อย เหี้ยเอ๊ย
ขอบคุณแรงบันดาลใจจากบล็อกของคุณ @etalorkครับ คือเหี้ยมาก อยากเขียนก็เขียน เขียนออกมาแล้วเสือกดีด้วยนะ (*คำว่าดีในความหมายของผมคงไม่ใช่ดีแบบสาธารณะสักเท่าไหร่) ผมได้รับแรงบันดาลใจจากเขาจนต้องกลับมามองตัวเองและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง (แล้วก็บ่นแบบเดิมๆ งี้อีกครั้ง)
สัญญากับตัวเองครับ ว่าต่อไปนี้จะเขียนบล็อกเมื่ออยากเขียน และไม่ต้องห่วงหมวกบ้านั่นอีก (ส่วนเรื่องแคร์คนอ่านหรือไม่ อะไรยังไง ฯลฯ นั่นคงพูดจนไม่รู้จะพูดยังไงละ ก็ละไว้ละกันนะคราวนี้)
เย!
ทีนี้มาเข้าเรื่อง อยากจะฟื้นพลังตัวเองน่ะครับ เลยจะขอหัดเขียนอะไรสั้นๆ ง่ายๆ ให้เป็นนิสัยอีกครั้ง ผมเปิดบล็อกใหม่สองบล็อก จะเรียกว่าบล็อกก็กระไรอยู่ เอาเป็นว่าเป็นโน้ตสั้นๆ ที่คิดว่าจะบันทึกได้อย่างต่อเนื่องอย่างไม่เบื่อ และจะได้มีที่ทางรวบรวมอะไรที่ตัวเองอยากทำมานานเสียที โดยไม่ต้องมาปะปนกับบล็อกหลักนี่ (ที่ก็จะขยันเขียนมากกว่าเดิมแน่นอน)
บล็อกแรกคือ “ตีนใหม่หัดปั่น” (ride.iannnnn.com) เกิดจากการไปซื้อจักรยานพับสีขาวมาคันนึง (ทีแรกจะซื้อสีแดง แต่เมียบอกขาวสวยดีเลยเอา จบนะ) ตอนนี้ใกล้หมดภาระหน้าที่ความเป็นมนุษย์หุ่นยนต์ที่ต้องออกเดินทางเช้าเย็นทุกวันซ้ำๆ กันแล้ว เลยจะหาโอกาสมาหัดขี่รถเล่นเสียที เลยหาแรงบันดาลใจให้ตัวเองด้วยการแวะจอดตามทางแล้วถ่ายรูป เห็นว่าระบบของ Tumblr มันง่ายดี ไม่ต้องมานั่งบริกรรมคาถามาก ยกมือถือถ่ายแชะปั๊บ ก็ออกมาเป็นบล็อกได้เลย เลยเอามาใช้กะมัน
บล็อกที่สองคือ “นิทานสี่ช่อง” (nitan.iannnnn.com) พอดีช่วงนี้ลูกกำลังมีพัฒนาการน่าสนใจ เลยอยากบันทึกไว้ เลยเล่าเป็นการ์ตูนละกัน ถือว่าเป็นภาคต่อจากการ์ตูนท้ายเล่มใน “คือปะป๊าครองพิภพ” ที่ได้รับเสียงตอบรับดีมากกๆๆๆๆๆกกๆๆๆๆๆ จนน้ำตาแทบไหล แถมอันนี้นี่ก็พยายามจะให้ง่ายด้วยการหยิบมือถือขึ้นมา วาดลงในนั้น (ใช้โน้ตสองจ้ะ) แล้วก็กดปุ๊บ โผล่ออกมาเป็นบล็อกเลย ไม่เยอะนะ โอเค แต่สวยไม่สวยหรืออ่านรู้เรื่องหรือมุกแป้กรึเปล่า นั่นก็แล้วแต่สติปัญญาในตอนนั้น ไม่กล้าให้ความหวังครับ 5555
ป.ล.
บล็อกหลักนี่ระบบหลังบ้านใช้ WordPress
บล็อกจักรยานใช้ Tumblr (ตั้งค่าให้มันยิงมาในโฮสต์เรา)
ส่วนบล็อกวาดการ์ตูนแซวลูกใช้ Blogger (นี่ก็ให้มันยิงเหมือนกัน)
สนุกดีนะครับ ได้ลองหลายๆ ระบบแล้วเปรียบเทียบข้อดีข้อเสียกัน เพลินดี
ป.อ.
ส่วนบล็อกเดิมที่เมียเป็นเจ้าของคือ bow.iannnnn.com นั้นก็เขียนแต่เรื่องลูกเหมือนเดิม แต่เมียขี้เกียจเลยไปโพสต์ใส่เฟซบุ๊กทวิตเตอร์มากกว่า 555 ก็มันง่ายดีหนิ ไม่เห็นแปลก
ป.ฮ.
สิ้นเดือนนี้ก็จะได้พักผ่อนละครับ ถึงต่อไปจะต้องเข้าออฟฟิศสัปดาห์ละครั้ง แต่เชื่อว่าเราจะเริ่มชิวอย่างจริงจังสมความตั้งใจละ เย้ๆๆ
ทักษิณและประชาธิปัตย์
ผมรับฟีดเพจของคุณโตมร ศุขปรีชา เลยได้อ่านบทความนี้ แล้วรู้สึกชอบมาก ชอบจนทั้งแชร์ ทั้งทวีต ทั้งโพสต์ลงบอร์ดไปหมดแล้ว เหลือแค่แปะในบล็อกนี่แหละครับ เลยขออนุญาตคัดสำเนามาลงอีกรอบ ไว้เผื่อเตือนใจตัวเองและเหล่าสาวกเดนตาย (ที่จริงไม่มีใครควรตายเพือคนอื่นเลย) ทั้งหลาย
ต้นฉบับอยู่ที่นี่ และต้นตอมาจากนี่อีกที
อยากให้อานความเห็นของคุณ ‘ประภากร’ ที่อยู่ในกระทู้นี้ ดังต่อไปนี้ครับ :
ดิฉันมีความเห็นว่า ความกังวลของอจ.สุลักษณ์ ที่มีต่อพรรคของทักษิณหรือความที่อจ.เห็นว่าพรรคของทักษิณนั้นน่ากลัวกว่าพรรคประชาธิปัตย์ก็คือ “ความอ่อนแอของพรรคประชาธิปัตย์” นั่นเองค่ะ เหตุผลที่การเมืองไทยยังก้าวข้ามทักษิณไม่ได้ ก็เพราะ เรายังไม่มีพรรคการเมืองที่เข้มแข็งพอที่จะเป็นคู่แข่งของพรรคทักษิณ
การที่ประชาธิปัตย์ยังหลงวนเวียนอยู่ในเขาวงกตของการปลุกปั่นอารมณ์ผู้คนให้เกลียดชังทักษิณ ด้วยข้อหาเผาบ้านเผาเมือง หรือล้มเจ้า จึงทำให้พวกเขาไม่สามารถพัฒนาตนเองเพื่อค้นหาสูตรนำทางสู่ความสำเร็จที่จะพิชิตอำนาจของทักษิณ ได้โดยมิต้องอิงแอบวิธีการสกปรกเหล่านั้น นั่นแหละคือความน่ากลัวของทักษิณ
วันนี้เสื้อแดงส่วนใหญ่เลือกสนับสนุนทักษิณ ก็เพราะ”รังเกียจ” พฤติกรรมที่ว่ามาของพรรคประชาธิปัตย์ โดยอาจเลือกที่จะมองข้าม ความเป็นนักธุรกิจ นักกลยุทธ์การตลาด ในคราบนักการเมืองของทักษิณที่ถือโอกาสช่วงชิงอำนาจทางการเมืองโดยวิธีการทางการตลาดที่ทันสมัย การใช้จิตวิทยามวลชนการตลาดเพื่อสร้างความนิยมจากประชาชนที่รักความชอบธรรม รักมนุษยธรรม รักประชาธิปไตย และที่ขาดไม่ได้คือทักษิณได้ความนิยมจากกลุ่มคนไม่เอาเจ้า
ทักษิณใช้ประโยชน์จากพฤติกรรมดังกล่าวของประชาธิปัตย์เองในการสร้างความนิยมจากมวลชน ทักษิณอิงแอบผลของการรัฐประหาร ผลของการอิงแอบเจ้าของประชาธิปัตย์ เพื่อปลุกปั่นมวลชน ไม่ต่างกับประชาธิปัตย์ อาจเลวร้ายกว่าอย่างที่อจ.สุลักษณ์ว่า อันนี้คนเสื้อแดงที่แอบไม่เอาเจ้าคงจะรู้ดี ว่าในเวทีเสื้อแดงต่างๆ นั้น รักเจ้าหรือเกลียดเจ้ากันแน่ และอะไรเป็นปัจจัยหลักทีทำให้คนเสื้อแดงเกลียดเจ้า ถ้าทักษิณรักเจ้าจริง ทำไมทักษิณไม่ดำเนินการใดๆ ที่จะขจัดปัจจัยนั้น ทั้งๆ ที่มีอำนาจเต็มอยู่ในมือ
ความคลั่งไคล้ในความเป็นผู้นำของทักษิณของคนเสื้อแดง หรือแม้กระทั่งเผื่อแผ่ไปถึงถึงยิ่งลักษณ์ นั้น มิได้มาจากคุณงามความดีหรือความเก่งฉกาจในตัวของคุณทักษิณและคุณยิ่งลักษณ์ล้วนๆ แต่มันเกิดขึ้นมาจากการตลาดการเมืองเชิงจิตวิทยา ที่บังเอิญเหลือเกินที่คู่แข่งแบบประชาธิปัตย์และกองทัพ ได้เล่นเกมพลาดติดต่อกันอย่างต่อเนื่องมาหลายครั้งแล้ว
วันนี้คุณทักษิณ หยิบยืมกลยุทธ์ที่ฝ่ายอนุรักษ์นิยมเคยใช้คุณอภิสิทธิ์ มาเป็นเครื่องมือในการสร้างความนิยมให้กับพรรคของตัวเองหลายอย่าง ดราม่าทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นภาพลักษณ์ที่ดีของคุณยิ่งลักษณ์กับผู้นำต่างประเทศ-ความสวยประหนึ่งดารา นางแบบ-สิ่งที่ประชาชนทั่วไปมองเห็นและชื่นชมคุณยิ่งลักษณ์ ก็คือภาพผู้นำที่คล้ายกับเป็นตัวแสดงนำที่ตีบทแตกในละครเรื่องต่างๆ ยิ่งสลิ่มทุบตีคุณยิ่งลักษณ์ เสื้อแดงก็ยิ่งรักยิ่งสงสารนางเอกแบบยิ่งลักษณ์ รวมไปถึง ภาพของคุณพงศพัศ ที่ถอดแบบของคุณอภิสิทธิ์ ในแบบที่ผู้ดีมีการศึกษานิยมชมชอบกัน นี่ยังไม่นับเรื่องประชาธิปัตย์คอยหาเรื่องจะเอาทักษิณมาลงโทษเพียงเพราะเซ็นชื่อรับรองว่าคุณหญิงพจมานเป็นเมีย ในกรณีที่ดินรัชดาอีก ยิ่งทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ คนเสื้อแดงที่รักความเป็นธรรม เค้ายิ่งสนับสนุนทักษิณ
ถ้าลองสังเกต คำวิจารณ์ที่ฝ่ายเสื้อแดงติติงคุณสุขุมพันธ์ก็จะเห็นว่า คำวิจารณ์เหล่านั้นแทบไม่แตกต่างกับคำวิจารณ์ที่ฝ่ายสลิ่มติติงคุณยิ่งลักษณฺ์ และฝ่ายประชาธิปัตย์เองที่เคยเรียกร้องภาวะผู้นำจากคุณยิ่งลักษณ์ ในเรื่องของความสามารถในการพูดในที่สาธารณะ หรือความมีประสบการณ์ทางการเมือง วันนี้คุณพงศพัศ มีคุณสมบัติเกือบทุกอย่างที่คล้ายคลึงกับคุณอภิสิทธิ์
นี่แหละคือ “ความน่ากลัว” ที่พรรคของทักษิณมีมากกว่าพรรคประชาธิปัตย์ เพราะมีจำนวนคนที่คลั่งทักษิณมากกว่าคลั่งอภิสิทธิ์ ที่สำคัญคือคนกลุ่มนี้ ไม่รู้ตัวว่ากำลังคลั่งในสิ่งที่ทักษิณใช้เป็นเครื่องมือ แต่กลับเชื่อว่าตัวเองกำลังต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยอยู่
ประชาชนที่ตัดสินใจเลือกข้างแล้ว ไม่ว่าจะเลือกประชาธิปัตย์หรือเลือกเพื่อไทย มัวแต่ดราม่ากับการเชียร์ข้างตัวเอง และขยายขอบเขตความเกลียดชังฝ่ายตรงกันข้าม จนละเลยที่จะเรียกร้องให้ฝ่ายที่ตัวเองสนับสนุนอยู่ ให้ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงพัฒนาตัวเอง หรือร่วมกันตรวจสอบพรรคการเมืองที่ทำหน้าที่บริหารประเทศ เพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อสังคมและเพื่อนร่วมชาติที่ยากไร้
ทุกวันนี้ พอมีคนออกมาวิจารณ์การทำงานของเพื่อไทย เสื้อแดงกลุ่มหนึ่งก็จะร่วมกันผลักไส ด่าทอ ให้เขาไปอยู่ฝั่งอำมาตย์ โดยไม่ได้สนใจเนื้อหาของคำวิจารณ์ ว่าในความเป็นจริงเพื่อไทย ทำงานบกพร่องแบบที่พวกเขาวิจารณ์หรือไม่ เช่นเดียวกันกับเวลาที่มีคนออกมาสนับสนุนประชาธิปัตย์ เสื้อแดงก็จะประนามกล่าวหาว่าคนพวกนี้สนับสนุนรัฐประหาร สนับสนุนเผด็จการ ทั้งๆ ที่เสื้อแดงเองก็อ้างว่าตัวเองกำลังต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย แต่กลับไม่รับฟังเหตุผลของคนที่ไม่อยากเลือกเพื่อไทย
สถานการณ์การเมืองไทยคงก้าวข้ามทักษิณไปไม่ได้ง่ายๆ อย่างที่หลายๆ คนคาดหวัง หากพรรคทางเลือกแบบประชาธิปัตย์ ยังทำตัวเหลวไหล ยึดอัตตาของตัวเองเป็นหลัก มีผู้นำที่เอาแต่โอ้อวดว่าตัวเองเก่ง เจ๋งกว่าทักษิณ แต่ไร้ความสามารถในการพัฒนากลยุทธ์ที่ที่จะเอาชนะพรรคของทักษิณได้
ถ้าผู้นำประชาธิปัตย์ ยังมองไม่เห็นจุดอ่อนของตัวเอง และเอาแต่โทษทักษิณ โดยไม่ปรับปรุงตัวเอง หรือปรับปรุงทัศนคติทางการเมืองให้ยืนอยู่เคียงข้างประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศ ถ้าผู้นำประชาธปัตย์ยังเลือกมองชาวเสื้อแดงเป็นศัตรู แทนที่จะมองว่าพวกเขาเป็นประชาชนชาวไทยที่นักการเมืองมีหน้าที่ต้องรับใช้ ดูแลทุกข์สุข ให้พวกเขามีเสรีภาพและมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นตามระบอบประชาธิปไตย ในแบบที่ประเทศพัฒนาแล้วหลายๆ ประเทศเค้าทำกันอยู่ ทักษิณก็คงจะอยู่ในใจของชาวเสื้อแดงไปอีกนาน
สำหรับประชาชนชาวเสื้อแดง ก็ลองถามตัวเองดีๆ อีกครั้งหนึ่งนะคะ ว่า พวกคุณชื่นชมยินดีและเชื่อใจฝ่ายบริหารที่พวกคุณเลือกมาแบบพรรคเพื่อไทย ที่แต่งตั้งคนของตัวเองเข้าไปดำรงตำแหน่งโน่นนี่ในรัฐวิสาหกิจกันพรึบพรับ โดยมีข่าวคราวเรื่องคอรัปชั่นของโครงการใหญ่ๆ ที่พวกเขาอ้างกันว่า จะต้องมีเพื่อพัฒนาระบบโลจิสติกส์ ระบบสาธารณูปโภค หรือ รายจ่ายอื่นๆ ของภาครัฐฯ พวกคุณรู้สึกกันแบบนี้จริงๆ หรือคะ?? นี่หรือคะ ประชาธิปไตย ที่เพื่อนๆ ของพวกคุณยอมเสียสละเลือดเนื้อชีวิตและอิสรภาพไปประท้วงกันมา?? แค่ขอให้นิรโทษกรรมนักโทษการเมืองพวกเขายังไม่กระตือรือร้นที่จะทำให้เลย อ้างว่ากลัวเสถียรภาพรัฐบาลจะสั่นคลอน แต่แท้ที่จริงแล้ว ยังถอนทุนคืนไม่ครบกันหรือเปล่า??
ความสัมพันธ์ระหว่างพรรคเพื่อไทยและชาวเสื้อแดงในวันนี้ คล้ายกับคนลงทุนทำธุรกิจร่วมกัน ถ้าเสื้อแดงยังไว้ใจให้เพื่อไทยบริหารประเทศแต่ ขาดความรู้ในการตรวจสอบและรู้เท่าทันอย่างเพียงพอ โดยสันดานนักธุรกิจมีฐานันดรเป็นอำมาตย์แบบไทยๆ ทักษิณและเพื่อไทยเค้าก็ต้องกอบโกยประโยชน์ให้กับพรรคพวกของเค้าก่อนที่จะคิดถึงประชาชนที่ซื่อสัตย์ มีอุดมการณ์อยู่วันยังค่ำ
คนเป็นเพื่อนกันมาทำธุรกิจร่วมกัน ยิ่งต้องตรวจสอบกันให้หนัก เรียกร้องให้เพื่อนทำเพื่อส่วนรวมอย่างตรงไปตรงมาและหนักแน่น จะได้รักษามิตรภาพเอาไว้ให้ยืนยาวภาคประชาชนควรจะรวมพลังกันและคอยตรวจสอบนักการเมืองทุกฝ่ายจะดีกว่าที่จะคอยผลักไสคนที่วิพากษ์วิจารณ์ไม่ถูกใจตัวเองให้ไปอยู่อีกฝั่งหนึ่งค่ะ ยิ่งไม่ชอบพฤติกรรมของประชาธิปัตย์ก็ต้องเรียกร้องให้เพื่อไทยทำเพื่อประชาชนให้มากขึ้น ไม่ใช่แค่โฆษณาไปวันๆ
วันนี้ประชาชนไม่มีทางเลือกมากนัก ตัวเล่นหลักก็มีแค่สองพรรคใหญ่ ประชาชนควรพัฒนาตัวเองให้มีกำลังต่อรองกับนักการเมือง ให้มากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นนักการเมืองฝ่ายไหน ก็ควรจะทำงานเพื่อประชาชน แต่จะพัฒนาความสามารถในการต่อรองได้ ประชาชนจะต้องศึกษาหาความรู้และเข้าใจในสิทธิของตัวเองโดยมองข้ามความเป็นพวกเค้าพวกเราให้ได้ถ้ายังอยากจะคงวาทกรรม “ไพร่และอำมาตย์” ไว้ ก็ควรจะรวมนักการเมืองของเพื่อไทยและทักษิณไว้ในกลุ่มอำมาตย์ด้วย แม้ว่าทักษิณจะได้สิทธิ์เป็นรัฐบาลจากการเลือกตั้ง แต่ก็มีพฤติกรรมอำมาตย์เพราะเขามีชีวิตแบบอำมาตย์มานานแล้ว นักการเมืองแบบทักษิณหรือแบบประชาธิปัตย์หรือกลุ่มอำมาตย์ในสังคมไทยจะไม่มีทางทำอะไรให้ประชาชนฟรีๆ ถ้าเขาและพวกพ้องไม่ได้รับส่วนแบ่งจากการทำงานนั้น
ข้อคิดเห็นทั้งหมดที่แชร์มานี้ มาจากคนที่เคยหย่อนบัตรเลือกคุณยิ่งลักษณ์ให้เป็นนายกรัฐมนตรีมาก่อนค่ะและเคยนิยมชมชอบวิธีการพัฒนาประเทศของคุณทักษิณในสมัยไทยรักไทยด้วย
เอาจริงๆ นะ เวลามีการแสดงความคิดเห็นทางการเมืองแต่ละครั้ง เวลามีคนกัดกันเนี่ยผมชอบดูนะครับ รู้สึกเหมือนดูข่าวเด็กช่างกลตีกันเลยนะ คือไม่รู้ว่าที่จริงแล้วสาระของชีวิตมึงคืออะไร ทำไปเพื่ออะไร โลกจะดีขึ้นได้ยังไง แต่ก็หน้ามืดตีกันไปแล้ว เหตุผลอย่าเพิ่งถามได้ไหม
ก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยได้เจอครับ เพราะตัวเองไม่ได้ไปอยู่ตามสังคมที่ทะเลาะกันแรงๆ เท่าไหร่ ที่เจอก็มีแต่เห็นต่างกันสุดขั้ว แต่คุยกันด้วยภาษาปกติ ไม่มีเหน็บแนมหรือถากถางคู่สนทนา จะคุยกันเรื่องล้มจ้งล้มเจ้าอะไรก็ยังมีเหตุผลที่ถ้าไม่เห็นด้วยก็ถกเถียงและรับฟังกันได้ แต่พอเมื่อเช้าเจอมาคนนึงเลยรู้สึกสนใจ ว่าทำไมเดี๋ยวนี้เสื้อแดงด่าคนเลือกประชาธิปัตย์ว่า “ควาย” ฉิบแล้ว เฮ้ย โลกแม่งซับซ้อน
หรือแบบนี้วะ ที่ทำให้มนุษย์เป็นมนุษย์ 5555