ชมพู่ อารยา

ข้ออ้างในการดองบล็อกก็คือ เพิ่งหายปวดตาเมื่อวานนี้ หลังจากเป็นตากุ้งยิงสลับตาแดงมานาน (มีหลายคนที่เป็นเหมือนกัน หาหมอมาแล้วหลายบาทแต่ก็ยังเป็นสลับซ้ายขวาอยู่ บัดซบ)

ชมพู่

ที่จริงจะเขียนเรื่องอื่นอีกมากมายในช่วงที่ไม่ได้จับบล็อกเลย แต่มาเห็นชื่อของคุณชมพู่ อารยา และข่าวคราวรวมถึงความเห็นเชิงบวกเชิงลบเชิงแซะเชิงอิจฉา เชิงแซะคนที่อิจฉาอีกที รวมไปถึงความเห็นที่ลากไปเรื่องวิชาการ ชนชั้น สังคม ฯลฯ โผล่มาในไทม์ไลน์อย่างมากมาย

แล้วก็นึกได้ว่า เราแทบไม่เคยเห็นภาพของชมพู่ หรือชุดแต่งงานในตำนาน (หรือเปล่าก็ไม่รู้) ของชมพู่เลย หรือแม้แต่หน้าเจ้าบ่าวซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร รู้แต่ว่ารวยมากๆ ซึ่งไอ้ที่รู้นี่ก็คือรูจากเศษข้อมูลที่ผ่านตามาจากไทม์ไลน์เช่นกัน

จนเมียเพิ่งเปิดภาพชุดแต่งงานชมพู่ให้ดูวันนี้เอง คือเมียโพสต์ลงเพจร้านนลินฟ้า แล้วมีคนมากดไลก์บ้างชื่นชมบ้างเยอะจนน่าสนใจ เลยมาเล่าให้ผมฟัง

ไอ้ความรู้บ้างไม่รู้บ้าง ถ้ารู้ก็รู้แค่เศษข้อมูล และ/หรือความไม่สนใจ หรือสนใจของข่าวอะไรแบบนี้ นี่แหละน่าสนใจ

สนใจว่าตอนนี้เรา (และเชื่อว่ามันต้องมีคนอื่นบ้างแหละ) ยืนอยู่ตรงไหนของสายธารแห่งข้อมูลหว่า มันไหลบ่ามาจนชาวบ้านร้านตลาดพูดกันขนาดนี้ แต่เราก็แทบไม่เคยเห็นภาพ หรือจับแก่นกระพี้ของข่าวได้เลย โอเค คือรู้แค่คีย์เวิร์ดที่ว่า “ชมพู่ได้ผัวรวย” (ขอโทษนะครับ คือมันสรุปได้แบบนี้จริงๆ ถ้าคุณชมพู่อ่านแล้วไม่พอใจผมขอโทษแรงๆ เลยครับ รักนะครับ ถึงคุณจะมีผัวรวยแล้วก็ตาม)

ซึ่งนั่นก็พอแล้ว ดีเทลอย่างอื่นเช่นสินสอดเท่าไหร่ เจ้าบ่าวเป็นใครทำอะไร มีบ้านมีรถมีชุดสวยๆ หรือมีดารามาร่วมงานอะไรยังไง ไม่ได้สนใจจะใคร่รู้ และชีวิตก็ปกติสุขดี

เลยนึกถึงเมื่อสมัยที่ทำงานบริษัทเมื่อ 3 ปีก่อน มีพี่คนนึงที่แกเป็นเซียนในวิชาเว็บ รวมไปถึงเรื่องปรัชญาศาสนาการเมืองอะไรก็คุยกับแกได้ลึกละเอียดพิสดาร ปกติก็คุยกันสรวลเสเฮฮาทั่วไปนั่นแหละครับ

แต่พออยู่มาวันหนึ่ง เราคุยกันเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ผมยกชื่อดาราสาวไทยที่ตึงๆ เอ็กซ์ๆ ขึ้นมาคนนึง คือชมพู่นี่แหละ

…พี่แกงง “ใครนะ?”

โลกของแกไม่เคยรู้จัก หรือได้ยินชื่อดาราคนนี้มาก่อน แต่เฮ้ย สามปีที่แล้วชมพู่ก็โดดมาเป็นดาราเกรดเอแถวหน้าของเมืองไทยเทียบเท่าอั้มแล้วนะ มีคนไม่รู้จักด้วยเหรอ

ผมตกใจ แต่มองไปที่แววตาพี่แกที่ไม่มีทีท่าจะรู้สึกว่า “กูผิดสินะที่กูไม่รู้จักดาราคนนี้เลยสักนิด” แล้วก็เกิดพุทธิปัญญาขึ้นมา

เออ จะมีหรือไม่มีชมพู่ ชีวิตเราก็ปกติสุขดีนี่นา

#จบห้วน #เมียเรียก

รีวิวห้องสมุดลาดปลาเค้า ห้องสมุดที่เมพเกินคาด

พอนับนิ้วดู ผมอาศัยอยู่ลาดปลาเค้ามาหกเจ็ดปีแล้วครับ ที่นี่มีศูนย์กลางชุมชนคือวัดลาดปลาเค้า ที่ผมเองก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับเขามากไปกว่าการไปทำเรื่องขอยืมโต๊ะกับหม้อไหมาจัดงานทำบุญบ้านเมื่อสมัยย้ายมาอยู่ใหม่ๆ แน่ล่ะ เวียนเทียน งานบุญอะไรก็ไม่เคยไปร่วม (#คนบาป)

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมปั่นจักรยานผ่าน เหลือบไปเห็นว่าหลังซุ้มประตูวัดนั้นมีห้องสมุดประชาชนเหี่ยวๆ ตั้งอยู่ ด้วยความว่าง เลยแวะเข้าไป ในใจก็คาดไว้อยู่แล้วว่าสิ่งที่จะได้พบคืออะไร แล้วก็เป็นไปตามคาด

มันคือห้องสมุดเหี่ยวๆ จริงๆ

จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ มีเพื่อนบ้านมาโพสต์ในกรุ๊ปของหมู่บ้านว่า ห้องสมุดแห่งนั้นได้รีโนเวตใหม่เอี่ยม เป็น “ห้องสมุดอย่างดี” ไอ้ผมที่มีภาพติดตาในครานั้นก็นึกไม่ออกแหละว่ามันจะไปดีได้ยังไง สถานที่ราชการที่เดินเข้าไปก็นึกออกว่าต้องมีกลิ่นขี้นกพิราบลอยมาเตะจมูกนั่น

แต่ด้วยความว่างหลังจากไปส่งลูกสาวเข้าโรงเรียนอนุบาล ผมเช่าการ์ตูนมา แต่เกิดขี้เกียจเข้าบ้านทันที อยากเอ้อระเหยหาที่นั่งอ่านการ์ตูนก่อน

ส่วนตัวไม่ชอบบรรยากาศอันน่าอึดอัดของร้านกาแฟ (คิดไปเองว่ามันต้องเก๊กนั่งหลังตรง และต้องพรีเซนต์เป็นตัวของคนอื่นตลอดเวลา) และสารภาพว่าสมัยเด็กผมเคยเป็นเด็กเนิร์ดสุดๆ ขนาดที่พักเที่ยงต้องไปสิงอยู่ห้องสมุดทุกวัน ยืมหนังสือจนบัตรยืมเปื่อยยุ่ย และสนิทกับครูบรรณารักษ์อะไรแบบนั้น แต่พอโตมาก็ห่างหายจากห้องสมุดไปเสียนาน

ในเมื่อโอกาสเหมาะเจาะแบบนี้ ผมจึงตั้งใจวกไปห้องสมุดเหี่ยวๆ แห่งนั้นอีกครั้ง อยากรู้ว่าพอศัลยกรรมออกมาแล้วจะเป็นอย่างไร

พอจอดแว้นที่ด้านหน้าอาคาร เท่านั้นเอง ผมนี่ถึงกับอึ้งเลยครัชเมี้ยว

Continue reading รีวิวห้องสมุดลาดปลาเค้า ห้องสมุดที่เมพเกินคาด